Who’s going to the Synod – a look at the list

The Holy See today released the full list of participants of the Special Assembly of the Synod of Bishops for the Pan-Amazon region, to take place from 6 to 27 October in Rome. The assembly, which has been the subject of much discussion, hopes and fears over the past months, will discuss the problems faced by the Church in the Amazon region and try to find specific solutions with an eye on both the availability of the sacraments to the faithful there and the threats faced by people and environment in that area. Solutions which the synod assembly may arrive at could, some fear, then be applied globally. The topic of mandatory celibacy for priests has received special attention, as more than a few have suggested that the Synod could allow married men to be ordained to the priesthood so as to relieve that shortage of priests in the Amazon region. The theological and ecclesiastical repercussions, some fear, could have global consequences.

Apart from the usual suspects, such as the heads of the dicasteries of the curia and religious elected by the Union of Superior Generals, the majority of participants are bishops and priests from the Amazon region. Countries represented are Guyana*, Suriname*, French Guiana*, Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, Peru and Venezuela.

As ever, there will also be a number of ‘fraternal delegates’ representing other Christian church communities. In this case, the Presbyterian, Evangelical, Anglican and Lutheran churches and the Assembly of God. Other special invitations were issued to a number of lay experts including former secretary general of the United Nations, Ban Ki-moon.

Pope Francis has also selected a number of personal appointments. These include a number of cardinals who have long been considered his closest collaborators, such as Cardinals Maradiaga, Gracias and Marx.  He has also added three prelates who will be made cardinals on October 4th, just days before the assembly opens: Archbishops Ambongo Besungu of Kinshasa and Hollerich of Luxembourg (at left), and Fr. Czerny of the Dicastery for Promoting Integral Human Development, who also serves as one of the two special secretaries of the Synod assembly.

Also of note is the role of Bishop Karel Choennie of Paramaribo (at right). As his diocese, which covers all of Suriname, is included in the pan-Amazon region, he is an automatic participant, but he has also served on the Presynodal Council, which was tasked with the preparations for the upcoming assembly. Another member of this body is Bishop Erwin Kräutler, the Austrian-born bishop-prelate emeritus of Xingu in Brazil. The 80-year-old prelate presents himself as a close confidant of Pope Francis, but he also supports a number of problematic changes to Catholic teaching and practice.

Lastly, while the list of participants makes clear that this special assembly is very much localised – devoted to a specific area, led by people from that area – there are some connections to the wider world. In the first place to Rome of course, with the curia involved as they are in every Synod assembly. Other continents are also represented however. Among the pontifical appointments, Europe stands out, mostly because of the presence of Italian prelates. And these are not only members of the curia, but also ordinaries of Italian dioceses. Among the special invitees, Germany is also quite present. While only Cardinal Marx was invited by the pope, the heads of Adveniat (the German Church’s aid organisation for the Church in Latin America) and Misereor (the German bishops’ development organisation) will also participate. Asia is rather absent, but Africa is not. The presence of two participants from the Democratic Republic of the Congo, as well as, from Oceania, Cardinal Ribat from Papua New Guinea, makes sense, as these countries both include large stretches of pristine rain forest and a significant number of Catholic faithful who can not always be reached easily. The same problems are also faced in the Amazon. North America, then, is represented by a Canadian and four Americans, including Bishop Robert McElroy of San Diego, a like mind to Pope Francis.

* As the bishops of these countries are members of the bishops’ conference of the Antilles, the president of that body, Bishop Gabriel Malzaire of Roseau, Dominica, also participates.

Advertisement

On the death of the world’s oldest cardinal, two days in a row

Over the past two days, the Church lost it’s oldest cardinal. Twice.

Tuesday saw the passing of Cardinal José de Jesús Pimiento Rodríguez. The 100-year-old Colombian prelate was the emeritus archbishop of Manizales and was made a cardinal by Pope Francis in 2015. In a telegram to the current archbishop of Manizales, Pope Francis recalled Cardinal Pimiento’s work for peace and the common good.

Upon Cardinal Pimiento’s death, the title of oldest cardinal fell to Cardinal Roger Etchegaray, only for him to pass on that title the next day. The 96-year-old French cardinal-bishop served as archbishop of Marseille before taking on duties in Rome, heading the Pontifical Councils for Justice and Peace and “Cor Unum”. Even after retiring he was an active advocate for peace in the world, as recalled by Pope Francis in a second telegram. Cardinal Etchegaray was created a cardinal in 1979 and appointed to the highest rank of cardinal-bishop in 1998, with the title of Porto-Santa Rufina.

The oldest living cardinal is now Albert Cardinal Vanhoye, also 96, but the late Cardinal Etchegaray’s junior by almost a year. Cardinal Vanhoye, a Jesuit like Pope Francis, was the rector of the Pontifical Biblical Institute and secretary of the Pontifical Biblical Commission. He was made a cardinal by Pope Benedict XVI in 2006.

Although there are no centenarians in the College of Cardinals, no less than 23 cardinals are in their 90s. Clearly a job in which one has a fair chance of growing old.

Photo credit: [1] Cec.org.co, [2] Diocese de Bayonne

A cordial first – Dutch king and queen on state visit to the Holy See

While previous visits of Dutch royals to the Pope (and, once, vice versa) were usually perfectly cordial, yesterday saw the first official state visit of the King and Queen to the Pope. Perhaps the time of Dutch political unease with full-blooded Catholicism is now finally completely behind us.

King Willem-Alexander and Queen Máxima spoke with Pope Francis for 35 minutes about, according to the Holy See press release,  “certain issues of shared interest, such as the protection of the environment and the fight against poverty, as well as […] the specific contribution of the Holy See and the Catholic Church in these fields.” Migration, peace and security were also discussed. The Holy Father also enquered after the couple’s three daughters. As a family, they had already visited him in April of last year.

Another topic, which may have been discussed in the subsequent meeting with Secretary of State Cardinal Pietro Parolin, was the ongoing kidnapping of Dutch television presenter Derk Bolt and his driver in Colombia. Foreign Secretary Bert Koenders, who also takes part in the state visit to Italy and the Holy See, has been in constant communication with his staff in The Hague and the Colombian government, and the local Catholic Church has also been involved in negotiations to free the two men from rebel movement ELN. Bolt was working to find the biological parents of a woman who was adopted by a Dutch couple, and was kidnapped earlier this week near the border with Venezuela.*

Back in Rome, meanwhile, the meeting between the Pope and the royal couple was noted for its cordiality. Like Pope Francis, Queen Máxima hails from Argentina and thus the three conversed in Spanish. It was noted how the conversation continued for a few more minutes at the doors of the audience chamber, after the official conclusion of the meeting. Pope Francis gifted the king and queen with a medal depicting Saint Martin of Tours and copies of Laudato si’, Evangelii gaudium and Amoris laetitia, and his 2017 Message for the World Day of Peace, while he received white and yellow tulips for the Vatican gardens.

Before their private audience with the Pope, the king and queen visited the Church of the Frisians near St. Peter’s Square. There, they were received by Bishop Antoon Hurkmans, rector of the Dutch national church in Rome.

Concluding the one-day state visit, the king and queen received a commander’s baton which is claimed to have belonged to William of Orange. Won by the Spanish in the Battle of Mookerheide in 1574, it now belongs to a Jesuit monastery in Spain. It is now on loan to the National Military Museum, where it will be displayed next year. Jesuit Superiro General, Fr. Arturo Sosa officially handed the baton to King Willem-Alexander in the Apostolic Library.

Photo credit: ANP

• Mr. Bolt and his driver were released on Friday the 23rd of June.

New deacons, and a few priests, for northwestern Europe [Updated 9 May]

[Edit at bottom of text]

The past few weeks have again seen a number of ordinations of new deacons and priests in the dioceses of northwestern Europe. 24 of them, in 13 (arch)dioceses, to be exact. In total, the area in question (the countries of Germany, the Netherlands, the Flemish part of Belgium, Luxembourg, Denmark, Sweden, Norway and Iceland) is covered by 46 dioceses or similar circumscriptions, which means that 33 of them had no deacons (permanent or transitional) or priests to ordain on or around Vocations Sunday.

Of the newly ordained, 6 are permanent deacons, 14 are transitional deacons and 4 are priests. At the time of writing, all but one ordination have already taking place: only Utrecht’s Deacon Ronald den Hartog’s ordination is yet to take place, on 21 May.

While most new deacons and priests are natives of the dioceses in question, several have come from abroad. Fr. Ettien N’Guessan, ordained on 30 April in Ypres, Diocese of Bruges, comes from Côte D’Ivoire and ended up in Belgium after deciding that there was a need for priests there. Originally, he had come to study the language for a year.

Deacon Emanuele Cimbaro is an Italian member of the Neocatechumenal Way, while Deacons Lukasz Puchala and Wojciech Gofryk are both Polish.

Deacon Jesús Mauricio Meneses Santiago (pictured, fourth from the left) is Colombian. He came to the Archdiocese of Utrecht as one of four religious, wanting to do something in return for the Dutch missionaries who had come to Colombia in the past. His three fellow religious returned home over the years, but Deacon Meneses Santiago decided to stay. He says: “That was not an easy choice. But I wanted to remain true to my calling. And I am happy. The Netherlands have stolen my heart and I feel at home here. My vocation is God’s initiative, I am here for a reason. I will continue this mission that God has entrusted me with.”

The full list, per diocese, of the newly ordained:

Diocese of Augsburg, ordained by Bishop Konrad Zdarsa

• Deacon (trans.) Simon Fleischmann
• Deacon (trans.) André Harder
• Deacon (trans.) Tobias Seyfried

Archdiocese of Berlin, ordained by Bishop Matthias Heinrich

• Deacon (trans.) Emanuele Cimbaro

Diocese of Bruges, ordained by Bishop Lode Aerts

• Father Ettien Léon N’Guessan

Diocese of Dresden-Meißen, ordained by Bishop Heinrich Timmerevers

• Deacon Lukasz Puchala
• Deacon Jens Bulisch

Diocese of Eichstätt, ordained by Bishop Gregor Maria Hanke

• Father Thomas Attensberger
• Father Kilian Schmidt
• Father Robert Willmann

Diocese of Erfurt, ordained by Bishop Reinhard Hauke

• Deacon (trans.) Philip Theuermann

Diocese of Essen, ordained by Bishop Wilhelm Zimmermann

• Deacon (trans.) Fabian Lammers

Diocese of Fulda, ordained by Bishop Karlheinz Diez

• Deacon (trans.) André Lemmer
• Deacon Wojciech Gofryk
• Deacon Stefan Ohnesorge
• Deacon Ewald Vogel

Diocese of Görlitz, ordained by Bishop Wolfgang Ipolt

• Deacon (trans.) Markus Schwitalla

Diocese of Mainz, ordained by Bishop Udo Bentz

• Deacon (trans.) Simon Krost

Archdiocese of Paderborn, ordained by Bishop Manfred Grothe

• Deacon (trans.) Johannes Sanders
• Deacon (trans.) Christian Schmidtke (at right with Bishop Grothe)
• Deacon (trans.) Daniël Waschenbach

Diocese of Roermond, ordained by Bishop Everard de Jong

• Deacon Ryan van Eijk

Archdiocese of Utrecht, ordained by Wim Cardinal Eijk

• Deacon (trans.) Jesús Mauricio Meneses Santiago
• Deacon (trans.) Ronald den Hartog

Edit: This post has drawn a lot of attention, which is fine. But it is perhaps good to remember that, while I do mention that a fair number of dioceses have had no ordinations in recent weeks, this does by no means mean that they will have none this year at all. Although the weeks around Vocations Sunday traditionally feature many ordinations, especially to the diaconate, there is no rule that these can’t take place at other moments in the year. The list I present here is therefore no complete list, and dioceses may announce ordinations to take place in the coming weeks and months.

With this blog post, I wanted to offer some reflection of the new priests and deacons being ordained, and although the priest shortage is real and a matter of concern, that is not what my blog post is about.

Also, the 14 transitional deacons in my list will be ordained to the priesthood later this year, joining the four priests already ordained, and those who will be ordained at other moments this year.

Photo credit: [1] Aartsbisdom Utrecht, [2], Bistum Eichstätt, [3] pdp/Thomas Throenle

Fighting the resistance – Fr. Zollner on the struggle of the Pontifical Commission for the Protection of Minors

In an interview published by Katholisch.de today, Father Hans Zollner SJ sheds his light on the resistance from certain persons in the Roman Curia against measures to fight sexual abuse of minors by members of the clergy or other representatives of the Church. Fr. Zollner is a member of the Pontifical Commission for the Protection of Minors, most recently in the news because of the departure of Ms. Marie Collins, herself a survivor of abuse. She named the aforementioned resistance against the commission’s work as the main reason for leaving. Fr. Zollner explains:

“Of course there is resistance, but not specifically against the representatives of victims or the Commission. The entire topic of abuse is deeply terrible and frightening. Dealing with it and facing it requires a lot of courage. And I believe that many clerics, but also non-clerics, find this very difficult. This is not limited to the Curia. Last Monday – three years after the establishment of the Commission – I was able to speak for the first time about this topic to the Italian bishops in Bologna. It was the same in Ecuador and Colombia a few weeks ago, and next week it will be the same in Malawi. We must conclude that the topic of abuse has not yet registered worldwide. Not in the Church, but also not in society. But it can no longer be ignored now. That is also a merit of the Commission: it has made it public across the world. The question remains if those responsible in the Church will actively pursue the topic out of self-motivation, or only when scandals become public.”

While, according to Fr. Zollner, the resistance that exists is not based on anything exlusive to the Church, but rather the human hesitation of dealing with something painful, there are specific problems in the Church that must be dealt with before the scourge of sexual abuse can be efficiently fought.

“On the one hand, people criticise Rome – in part rightly so -, which does not handle the topic of child abuse coherently. On the other hand bishops’ conferences continue to refuse to implement instructions from the Congregation for the Doctrine of the Faith from the year 2011. Of course, one can wonder who no take them to task about this. Very simply: because the Church has no means to sanction entire bishops’ conference. Even five years after the deadline set by Rome, for example, some West-African countries have no guidelines for dealing with victims and perpetrators of abuse.”

The Catholic Church is not a big company, with the Pope as a sort of CEO. There is only so much Rome can do, even when everyone there cooperates, to enforce policies like the 2011 CDF instruction. Levelling accusations against the Curia or the Pope, while sometimes justified, is often too simplistic.

Photo credit: SIR

After the consistory, the facts of the College of Cardinals

Following yesterday’s consistory the College of Cardinals consists of 228 members, 121 of whom are able to participate in a conclave to elect a new Pope. Most of these electors also have duties within the Roman Curia. Of the 17 new cardinals created yesterday, 13 are electors.

In his three consistories, Pope Francis has now created 55 living cardinals. The majority of cardinals alive today, 95, were created by Pope St. John Paul II. Among these is Pope Francis himself. Pope Benedict XVI has created 78 living cardinals, and there are two cardinals still alive from the pontificate of Blessed Pope Paul VI (one of whom is the Pope emeritus).

The youngest cardinal, at 49, is Dieudonné Nzapalainga (right), the archbishop of Bangui, who was created by Pope Francis yesterday. The oldest is José de Jesús Pimiento Rodriguez, the 97-year-old Archbishop emeritus of Manizales. He was also created by Pope Francis in the consistory of 2015.

The longest serving cardinal is Paolo Evaristo Arns, Archbishop emeritus of São Paulo. He was created in 1973, and as the most senior cardinal-priest he has the function of protopriest.

The most senior cardinal, as decided by rank in the College and date of creation, is the Dean of the College of Cardinals, Angelo Sodano. Most junior are the three cardinal-deacons created yesterday, Cardinals Mario Zenari, Kevin Farrell and Ernest Simoni.

The country with the largest number of cardinals remains Italy. 46 cardinals, including 25 electors, call that country home. This is followed by the United States (18 cardinals), Spain (12), Brazil (11), Germany (10), France (9), Mexico (6), India (5), Poland (5), and Argentina, Colombia and the Philippines (4 each). While Europe is still overrepresented in the College of Cardinals, other continents are catching up. The Americas have 62 cardinals between them, and Africa and Asia both have 24.

The vast majority of cardinal electors, 72 of them, are archbishops (metropolitan or otherwise) of an archdiocese somewhere in the world. Eight electors are retired archbishops. There are six regular bishops among the electors, two patriarchs, one nuncio and 31 work in the Roman Curia. A final cardinal elector is retired Curia member. These numbers are bound to be inaccurate within weeks of posting this, as there are more than a few cardinals on the verge of retirement.

Pope in Sweden – the Dutch translations

In this post I have collected my translations of the various homilies and addresses given by Pope Francis during his short visit to Sweden. Perhaps needlessly said, apart from this paragraph, the post will consist of Dutch text.

Homilie tijdens de oecumenische gebedsdienst in Lund:

“”Blijf in mij zoals ik in u” (Joh. 15:4). Deze woorden, uitgesproken door Jezus bij het Laatste Avondmaal, laten ons een blik werpen in het hart van Christus, kort voor Zijn ultieme offer aan het kruis. We kunnen Zijn hart voelen kloppen met liefde voor ons en Zijn verlangen voor eenheid onder allen die in Hem geloven. Hij vertelt ons dat Hij de ware wijnstok is en wij de ranken die, net zoals Hij één is met de Vader, één met Hem moeten zijn, willen we vrucht dragen.

Hier in Lund, tijdens deze gebedsdienst, willen wij ons gezamenlijk verlangen laten zien om één te blijven met Christus, zodat we leven hebben. We vragen Hem: “Heer, help ons in uw genade om dichter met U verenigd te zijn en zo, samen, een effectievere getuigenis te geven van geloof, hoop en liefde.” Dit is ook een moment om God te danken voor het werk van onze vele broeders en zusters van verschillende kerkelijke gemeenschappen die weigerden genoeg te nemen met verdeeldheid, maar in plaats daarvan de hoop op verzoening van allen die in de ene Heer geloven levend hielden.

Als katholieken en Lutheranen zijn we een gezamenlijke weg van verzoening gegaan. Nu, in de context van de herdenking van de Reformatie van 1517, hebben we een nieuwe kans om een gezamenlijke weg te kiezen, één die in de afgelopen vijftig jaar vorm heeft gekregen in de oecumenische dialoog tussen de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Ook wij kunnen geen genoegen nemen met de verdeeldheid en afstand die onze scheiding tussen ons geschapen heeft. Wij hebben de kans een kritiek moment van onze geschiedenis te repareren door voorbij de controverses en meningsverschillen, die ons er vaak van hebben weerhouden elkaar te begrijpen, te gaan.

Jezus zegt ons dat de Vader de “wijngaardenier” is (vg. vers 1) die de wijnstok verzorgt en snoeit om te zorgen dat die meer vrucht draagt (vg. vers 2). De Vader heeft steeds zorg voor onze relatie met Jezus, om te zien of we werkelijk één met Hem zijn (vg. vers 4). Hij waakt over ons, en Zijn blik van liefde zet ons aan ons het verleden te zuiveren en in het heden te werken om een toekomst van eenheid tot stand te brengen, die Hij zozeer verlangt.

Ook wij moeten met liefde en eerlijkheid naar ons verleden kijken, fouten herkennen en vergeving zoeken, want God alleen is onze rechter. Met dezelfde eerlijkheid en liefde moeten we inzien dat onze verdeeldheid ons scheidt van de oorspronkelijke intuïtie van het volk van God, dat van nature verlangt één te zijn, en dat die verdeeldheid historisch bestendigd werd door de machthebbers van deze wereld, en niet zozeer het gelovige volk, dat altijd en overal met zekerheid en liefde door zijn Goede Herder geleid moet worden. Zeker, er was aan beide zijden een oprechte wil om het ware geloof te belijden en te behouden, maar tegelijkertijd weten we dat we in onszelf zijn opgesloten door angst voor of vooroordeel over het geloof dat anderen met een ander accent en taal belijden. Zoals Paus Johannes Paulus II zei: “We moeten niet toestaan dat wij worden geleid door de intentie onszelf te willen benoemen als rechters van de geschiedenis, maar alleen door de motivatie om beter te willen begrijpen wat er is gebeurd en om boodschappers van de waarheid te worden” (Brief aan Kardinaal Johannes Willebrands, President van het Secretariaat voor de Christelijke Eenheid, 31 oktober 1983). God is de wijngaardenier, die de wijnrank met immense liefde verzorgd en beschermd; laten wij geraakt zijn door Zijn waakzame blik. Het enige dat Hij verlangt is dat wij als levende ranken in Zijn Zoon Jezus blijven. Met deze nieuwe blik op het verleden beweren we niet een onpraktische correctie op wat er gebeurd is te willen realiseren, maar “het verhaal anders te vertellen” (Luthers-Rooms Katholieke Commissie over de Eenheid, Van Conflict naar Eenheid, 17 juni 2013, 16).

Jezus herinnerert ons eraan: “Los van Mij kunnen jullie niets” (vers 5). Hij is degene die ons onderhoudt en ons aanmoedigt manieren te vinden om onze eenheid steeds zichtbaarder te maken. Zeker, ons verdeeldheid is een enorme bron van lijden en onbegrip geweest, maar het heeft ons er ook toe geleid eerlijk te erkennen dat we zonder Hem niets kunnen; zo heeft het ons in staat gesteld bepaalde aspecten van ons geloof beter te begrijpen. Dankbaar erkennen we dat de Reformatie geholpen heeft de Heilige schrift een meer centrale plaats te geven in het leven van de Kerk. Door het gezamenlijk luisteren naar het woord van God in de Schrift zijn er belangrijke stappen voorwaarts gezet in de dialoog tussen de Katholieke Kerk en de Lutherse Wereldfederatie, wiens vijftigste verjaardag we nu vieren. Laten we de Heer vragen dat Zijn woord ons bijeen mag houden, want het is een bron van voeding en leven; zonder de inspiratie van het woord kunnen we niets.

De geestelijk ervaring van Maarten Luther daagt ons uit ons te herinneren dat wij zonder God niets kunnen. “Hoe kan ik een genadige God verkrijgen?” Deze vraag achtervolgde Luther. De vraag van een rechtvaardige relatie met God is in feite de bepalende vraag voor ons leven. Zoals we weten ontmoette Luther die genadige God in het goede nieuws van Jezus, mensgeworden, gestorven en verrezen. Met het concept van sola gratia herinnert hij ons eraan dat God altijd het initiatief neemt, nog voor enige menselijke reactie, zelfs als Hij dat antwoord wil opwekken. De rechtvaardigingsleer drukt zo de essentie van het menselijke bestaan tegenover God uit.

Jezus spreekt voor ons als onze bemiddelaar voor de Vader; Hij vraagt Hem dat Zijn leerlingen één mogen zijn, “zodat de wereld kan geloven” (Joh. 17:21). Dat geeft ons troost en inspireert ons om één te zijn met Jezus, en daarom te bidden: “Geef ons de gave van eenheid zodat de wereld kan geloven in de kracht van uw barmhartigheid”. Dit is de getuigenis die de wereld van ons verwacht. Wij christenen zullen geloofwaardige getuigen van de barmhartigheid zijn in zoverre dat vergeving, vernieuwing en verzoening dagelijks onder ons worden ervaren. Samen kunnen wij Gods barmhartigheid verkondigen en zichtbaar maken, concreet en met vreugde, door de waardigheid van ieder persoon hoog te houden en te bevorderen. Zonder deze dienst aan en in de wereld is het christelijk geloof onvolledig.

Als Lutheranen en katholieken bidden wij samen in deze kathedraal, in het bewustzijn dat we zonder God niets kunnen. Wij vragen Zijn hulp om levende ledematen te zijn, blijvend in Hem, steeds met behoefte aan Zijn genade, zodat we samen Zijn woord aan de wereld kunnen geven, die zijn tedere liefde en barmhartigheid zo nodig heeft.”

Gezamenlijke verklaring ter gelegenheid van de gezamenlijke Katholiek-Lutheraanse herdenking van de Reformatie:

“”Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik, want zoals een rank geen vrucht kan dragen uit eigen kracht, maar alleen als ze verbonden blijft met de wijnstok, zo kunnen ook jullie geen vrucht dragen als je niet met Mij verbonden blijft” (Johannes 15:4).

Met dankbare harten

Met deze Gezamenlijke Verklaring drukken wij vreugdevolle dankbaarheid aan God uit voor dit moment van gezamenlijk gebed in de kathedraal van Lund, aan het begin van het jaar waarin we het vijfhonderdste jubileum van de Reformatie herdenken. Vijftig jaar aanhoudende en vruchtbare oecumenische dialoog tussen katholieken en Lutheranen heeft ons geholpen vele verschillen te overbruggen, en heeft ons wederzijds begrip en vertrouwen versterkt. Tegelijkertijd zijn we dichter tot elkaar gekomen door de gezamenlijke dienst aan onze naasten – vaak in situaties van lijden en vervolging. Door dialoog en gedeelde getuigenis zijn we niet langer vreemden. We hebben veeleer geleerd dat wat ons verenigdt groter is dan wat ons scheidt.

Van conflict naar gemeenschap

Hoewel we ten diepste dankbaar zijn voor de geestelijke en theologische gaven van de Reformatie, belijden en betreuren we voor Christus ook dat Lutheranen en katholieken de zichtbare eenheid van de Kerk hebben beschadigd. Theologische verschillen gingen samen met vooroordelen en conflicten, en religie werd een instrument voor politieke doeleinden. Ons gezamenlijk geloof in Jezus Christus en ons doopsel vereist van ons een dagelijkse bekering, waarmee we de historische meningsverschillen en conflicten die het dienstwerk van de verzoening verhinderden van ons afwerpen. Hoewel het verleden niet verandert kan worden, kan wat er herinnert wordt en hoe het wordt herinnert wel veranderen. Wij bidden voor de genezing van onze wonden en van de herinneringen die ons beeld van de ander blokkeren. We verwerpen nadrukkelijk alle haat en geweld, in het verleden en heden, vooral wanneer uitgevoerd in de naam van religie. Vandaag horen we het gebod van God om alle strijd aan de kant te zetten. We erkennen dat we, bevrijd door genade, voorwaarts gaan naar de eenheid waartoe God ons steeds roept.

Onze toewijding aan gezamenlijke getuigenis

Nu we die periode in de geschiedenis als een last achter ons laten, beloven wij plechtig samen te getuigen van Gods barmhartige genade, zichtbaar in de gekruisigde en verrezen Christus. In het bewustzijn dat de manier waarop wij ons tot elkaar verhouden onze getuigenis van het Evangelie vorm geeft, wijden wij ons toe aan de verdere groei van gemeenschap, geworteld in het doopsel, terwijl we proberen de overblijvende obstakels die volledige eenheid nog verhinderen te verwijderen. Christus verlangt dat we één zijn, zodat de wereld kan geloven (vg. Joh. 17:21).

Vele leden van onze gemeenschappen verlangen ernaar de Eucharistie aan één tafel te ontvangen als een concrete uitdrukking van volledige eenheid. Wij ervaren de pijn van degenen die hun hele leven delen, behalve de verlossende aanwezigheid van God aan de Eucharistische tafel. Wij erkennen onze gezamenlijke pastorale verantwoordelijkheid om een antwoord te geven op de geestelijke dorst en honger van onze mensen om één te zijn in Christus. Wij verlangen ernaar dat deze wond in het Lichaam van Christus zal genezen. Dit is het doel van onze oecumenische inspanningen, die we willen bevorderen, ook door onze toewijding aan de theologische dialoog te hernieuwen

We bidden tot God dat katholieken en Lutheranen samen zullen kunnen getuigen van het Evangelie van Jezus Christus, en de mensheid uitnodigen het goede nieuws van Gods verlossende handelen te horen en ontvangen. We bidden tot God om inspiratie, aanmoediging en kracht zodat we naast elkaar kunnen staan in het dienstwerk, de menselijke waardigheid en rechten hooghouden, met name van de armen, werken voor gerechtigheid en alle vormen van geweld afwijzen. God roept ons op allen die verlangen naar waardigheid, gerechtigheid, vrede en verzoening nabij te zijn. Vandaag in het bijzonder verheffen we onze stemmen voor een einde aan het geweld en extremisme dat zo vele landen en gemeenschappen, en talloze zusters en broeders in Christus, treft. We sporen Lutheranen en katholieken aan om samen te werken in het ontvangen van de vreemde, degenen die gedwongen zijn te vluchten vanwege oorlog of vervolging te hulp te komen, en de rechten van vluchtelingen en asielzoekers te verdedigen.

Meer dan ooit beseffen we dat ons gezamenlijk dienstwerk in deze wereld moet reiken tot aan Gods scheppen, die lijdt onder uitbuitingen en de gevolgen van onverzadelijke hebzucht. We erkennen het recht van toekomstige generaties om te genieten van Gods wereld in al haar potentieel en schoonheid. We bidden voor een omslag in harten en hoofden die leidt tot een liefdevolle en verantwoordelijke zorg voor de schepping.

Eén in Christus

Op deze gunstige gelegenheid drukken wij onze dankbaarheid uit aan onze broeders en zusters die de verschillende christelijke wereldgemeenschappen en broederschappen vertegenwoordigen die hier aanwezig zijn en zich aansluiten bij ons gebed. Nu we ons opnieuw toewijden aan de beweging van conflict naar gemeenschap, doen we dat als ledematen van het ene Lichaam van Christus, waarin we door het doopsel zijn opgenomen. We nodigen onze oecumenische partners uit ons aan onze verplichtingen te herinneren en ons te bemoedigen. We vragen hen voor ons te blijven bidden, met ons op weg te gaan en ons te ondersteunen in het uitvoeren van de gebedsvolle verplichtingen die wij vandaag uitspreken.

Oproep aan katholieken en Lutheranen in de wereld

Wij roepen alle Lutherse en katholieke parochies en gemeenschappen op om stoutmoedig en creatief, vol vreugde en hoop te zijn in hun toewijding om de grote reis voor ons voort te zetten. In plaats van conflicten uit het verleden, zal Gods geschenk van eenheid onder ons de samenwerking leiden en onze solidariteit verdiepen. Door dichter in het geloof tot Christus te komen, door samen te bidden, door naar elkaar te luisteren, door de liefde van Christus voor te leven in onze relaties, zullen wij, katholieken en Lutheranen, onszelf openstellen voor de kracht van de Drieëne God. Geworteld in Christus en van Hem getuigend vernieuwen wij onze vastberadenheid om trouwe voorboden te zijn van Gods grenzeloze liefde voor de hele mensheid.”

Toespraak tijdens het Oecumenisch evenement in Malmö Arena:

“Ik dank God voor deze gezamenlijke herdenking van het vijfhonderste jubileum van de Reformatie. We gedenken dit jubileum met een hernieuwde geest en erkennen dat de christelijke eenheid een prioriteit is, omdat we weten dat er meer is dat ons verenigt dan ons scheidt. De weg die we gegaan zijn om die eenheid te bereiken is zelf een groot geschenk dat God ons geeft. Met deze hulp zijn we vandaag hier bijeen gekomen, Lutheranen en katholieken, is een geest van broederschap, om onze blik te richten op de ene Heer, Jezus Christus.

Onze dialoog heeft ons geholpen te groeien in wederzijds begrip; het heeft wederzijds vertrouwen bevordert en ons verlangen om verder te gaan naar volledige eenheid bevestigd. Eén van de vruchten van deze dialoog is de samenwerking tussen verschillende organisaties van de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Dankzij deze nieuwe sfeer van begrip zullen Caritas Internationalis en de World Service van de Lutherse Wereldfederatie vandaag een gezamenlijk overeengekomen verklaring ondertekenen die gericht is op het ontwikkelen en versterken van een geest van samenwerking ter bevordering van de menselijke waardigheid en sociale gerechtigheid. Ik groet van harte de leden van beide organisaties; in een wereld die door oorlogen en conflicten uit elkaar getrokken wordt, zijn en blijven zij een lichtend voorbeeld van toewijding tot en dienst aan de naaste. Ik moedig u aan voort te gaan op de weg van samenwerking.

Ik heb aandachtig geluisterd naar de mensen die getuigenis hebben gegeven, hoe zij te midden van zoveel uitdagingen dagelijks hun leven toewijden aan het opbouwen van een wereld die steeds meer wil reageren op het plan van God, onze Vader. Pranita sprak over de schepping. De schepping zelf is duidelijk een teken van Gods grenzeloze liefde voor ons. Als gevolg kunnen de geschenken van de natuur ons tot het overwegen van God aanzetten. Ik deel je zorg over het misbruik dat onze planeet, ons gezamenlijk thuis, schaadt en ernstige gevolgen heeft voor het klimaat. Zoals we in ons, in mijn land zeggen: “Uiteindelijk zijn het de armen die de kosten betalen voor ons feesten”. Zoals jij terecht opmerkte hebben zij de grootste impact op degenen die het meest kwetsbaar en behoeftig zijn; zij worden gedwongen te emigreren om aan de gevolgen van klimaatverandering te ontsnappen. Wij allemaal, en wij christenen in het bijzonder, zijn verantwoordelijk voor de bescherming van de schepping. Onze manier van leven en ons handelen moet altijd overeenstemmen met ons geloof. Wij zijn geroepen harmonie op te wekken in onszelf en met anderen, maar ook met God en Zijn handwerk. Pranita, ik moedig je aan vol te houden in je toewijding in naam van ons gezamenlijk thuis. Dank je!

Mgr. Hector Fabio vertelde ons over het gezamenlijk werk van katholieken en Lutheranen in Colombia. Het is goed om te weten dat christenen samenwerken om gemeenschappelijke en maatschappelijke processen van algemeen belang op te starten. Ik vraag jullie in het bijzonder te bidden voor dat grootse land, zodat, door middel van de samenwerking van iedereen, de vrede, waar zo naar verlangd wordt en die zo nodig is voor een menswaardig samenleven, eindelijk kan worden behaald. En omdat het menselijk hart, als het naar Jezus kijkt, geen grenzen kent, moge het dan een gebed zijn dat verder reikt, en al die landen omvat waar ernstige conflicten voortduren.

Marguerite maakt ons bewust van de hulp aan kinderen die het slachtoffers zijn van wreedheid en het werk voor de vrede. Dit is zowel bewonderenswaardig en een oproep om de talloze situaties van kwetsbaarheid van zo vele personen die zich niet kunnen laten horen serieus te nemen. Wat jij als missie beschouwd is een zaadje, een zaadje dat overvloedig vrucht draagt, en vandaag, dankzij dat zaadje, kunnen duizenden kinderen studeren, groeien en in goede gezondheid leven. Je hebt geïnvesteerd in de toekomst! Dank je! En ik ben dankbaar dat je zelfs nu, in ballingschap, een boodschap van vrede blijft verspreiden. Je zei dat iedereen die jou kent denkt dat wat je doet gek is. Natuurlijk, het is de gekte van de liefde voor God en onze naaste. We hebben meer van die gekte nodig, verlicht door het geloof en vertrouwen op de voorzienigheid van God. Blijf werken, en moge die stem van hoop die je aan het begin van je avontuur hebt gehoord, en je investering in de toekomst, je eigen hart en de harten van vele jonge mensen blijven raken.

Rose, de jongste, gaf een werkelijk ontroerende getuigenis. Ze heeft gebruik kunnen maken van het sporttalent dat God haar gaf. In plaats van haar energie te verspillen in negatieve situaties heeft ze voldoening gevonden in een vruchtbaar leven. Luisterend naar jouw verhaal, dacht ik aan de levens van zoveel jonge mensen die verhalen als het jouwe zouden moeten horen. Ik wil dat iedereen weet dat ze kunnen ontdekken hoe prachtig het is om kinderen van God te zijn en wat een privilege het is om door Hem geliefd en gekoesterd te zijn. Rose, ik dank je vanuit mijn hart voor jouw werk en toewijding om andere vrouwen aan te moedigen om weer naar school te gaan, en voor het feit dat je dagelijks bidt voor vrede in de jonge staat Zuid-Sudan, die dat zo erg nodig heeft.

En na het horen van deze krachtige getuigenissen, die ons deden nadenken over onze eigen levens en hoe we reageren op de noodsituaties overal om ons heen, wil ik al die regeringen danken, die vluchtelingen helpen, alle regeringen die ontheemde mensen asielzoekers helpen. Alles dat gedaan wordt om deze mensen in nood te helpen is een groots gebaar van solidariteit en een erkenning van hun waardigheid. Voor ons christenen is het prioriteit om erop uit te gaan en de verstotenen – want zij zijn werkelijk verstoten uit hun thuislanden – en de gemarginaliseerden van onze wereld te ontmoeten, en de tedere en barmhartige liefde van God, die niemand afwijst en iedereen accepteert, voelbaar te maken. Wij christenen zijn vandaag geroepen om actieve deelnemers te zijn in de revolutie van tederheid.

Straks horen we de getuigenis van Bisschop Antoine, die in Aleppo woont, een stad die op de knieën gedwongen is door de oorlog, een plaats waar zelfs de meest fundamentele rechten met minachting worden behandelt en vertrapt. In het nieuws horen we elke dag over het afschuwelijke lijden vanwege de strijd in Syrië, door dat conflict in ons geliefde Syrië, die nu al meer dan vijf jaar duurt. Te midden van zoveel verwoesting is het werkelijk heldhaftig dat mannen en vrouwen daar gebleven zijn om materiële en geestelijke hulp te bieden aan de noodlijdenden. Het is ook bewonderenswaardig dat jij, beste broeder Antoine, blijft werken tussen zulk gevaar om ons te kunnen vertellen over de tragische omstandigheden van het Syrische volk. We houden ieder van hen in onze harten en gebeden. Laten we de genade van oprechte bekering afsmeken over de verantwoordelijken voor het lot van de wereld, voor die regio en voor allen die daar ingrijpen.

Beste broeders en zusters, laat ons niet ontmoedigd raken tegenover vijandigheid. Moge de verhalen, de getuigenissen die we hebben gehoord, ons motiveren en ons een nieuwe impuls geven om steeds nauwer samen te werken. Als we weer thuiskomen, mogen we dan een toewijding meebrengen om dagelijkse gebaren van vrede en verzoening te maken, om moedige en trouwe getuigen van christelijke hoop te zijn. En zoals we weten, de hoop stelt ons niet teleur! Dank u!”

Homilie in de Mis voor Allerheiligen:

“Vandaag vieren we met de hele Kerk het hoogfeest van Allerheiligen. Hiermee herdenken we niet alleen hen die in de loop der eeuwen heiligverklaard zijn, maar ook onze vele broeders en zusters die, op een stille en onopvallende wijze, hun christelijk leven hebben geleefd in de volheid van geloof en liefde. Onder hen zijn zeker vele van onze verwanten, vrienden en bekenden.

Dit is voor ons dan een viering van heiligheid. Een heiligheid die niet zozeer te zien is in grote daden of buitengewone gebeurtenissen, maar veeleer in dagelijkse trouw aan de eisen van ons doopsel. Een heiligheid die bestaat in de liefde voor God en de liefde voor onze broeders en zusters. Een liefde die trouw blijft tot het punt van zelfopoffering en volledige toewijding aan anderen. We denken aan de levens van al die moeders en vaders die zich opofferen voor hun gezinnen en bereid zijn – ook al is dat niet altijd makkelijk – van zoveel dingen af te zien, zoveel persoonlijke plannen en projecten.

Maar als er één ding typisch is voor de heiligen, is het dat zij daadwerkelijk gelukkig zijn. Zij hebben het geheim van authentiek geluk ontdekt, dat diep in de ziel ligt en zijn bron heeft in de liefde van God. Daarom noemen we de heiligen zalig. De Zaligsprekingen zijn hun weg, hun doel richting het thuisland. De Zaligsprekingen zijn de weg van het leven die de Heer ons leert, zodat wij in Zijn voetstappen kunnen volgen. In het Evangelie van de Mis van vandaag hoorden we hoe Jezus de Zaligsprekingen verkondigde aan een grote menigte op de heuvel bij het Meer van Galilea.

De Zaligsprekingen zijn het beeld van Christus en als gevolg van elke christen. Ik zou er hier slechts één willen noemen: “Zalig die zachtmoedig zijn”. Van zichzelf zegt Jezus: “Kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart” (Matt. 11:29). Dit is zijn geestelijk portret en het onthult de overvloed van Zijn liefde. Zachtmoedigheid is een manier van leven en handelen die ons dichter bij Jezus en elkaar brengt. Het stelt ons in staat alles dat ons verdeelt en vervreemd aan de kant te zetten, en steeds nieuwe manieren te vinden om verder te gaan op de weg van eenheid. Zo was het met de zonen en dochters van dit land, waaronder de heilige Maria Elisabeth Hesselblad, kortgeleden heiligverklaard, en de heilige Birgitta van Vadstena, mede-patrones van Europa. Zij hebben gebeden en gewerkt om banden van eenheid en broederschap tussen christenen te smeden. Een zeer sprekend teken hiervan is dat we hier in uw land, getekend als het is door het naast elkaar leven van vrij verschillende volkeren, samen het vijfde eeuwfeest van de Reformatie herdenken. De heiligen brengen verandering tot stand door zachtmoedigheid van het hart. Met die zachtmoedigheid komen wij tot het begrip van de grootsheid van God en aanbidden we Hem met oprechte harten. Zachtmoedigheid is de houding van hen die niets hebben te verliezen, omdat hun enige rijkdom God is.

Op een bepaalde manier zijn de Zaligsprekingen de identiteitskaart van de christen. Zij identificeren ons als volgelingen van Jezus. Wij zijn geroepen zalig te zijn, volgers van Jezus te zijn, de problemen en angsten van onze tijd het hoofd te bieden met de geest en liefde van Jezus. Zo moeten wij in staat zijn nieuwe situaties te herkennen en beantwoorden met verse geestelijke energie. Zalig zijn zij die trouw blijven terwijl zij het kwaad verdragen dat anderen hen toebrengen, en hen vergeven vanuit hun hart. Zalig zijn zij die in de ogen kijken van de verlatenen en gemarginaliseerden, en hen hun nabijheid laten zien. Zalig zijn zij die God in ieder persoon zien, en hun best doen om anderen Hem ook te laten ontdekken. Zalig zijn zij die ons gezamenlijk thuis beschermen en verzorgen. Zalig zijn zij die afzien van hun eigen gemak om anderen te helpen. Zalig zijn die bidden en werken voor de volledige eenheid tussen christenen. Dit zijn allemaal boodschappers van Gods barmhartigheid en tederheid, en zij zullen zeker van Hem hun verdiende loon ontvangen.

Beste broeders en zusters, de oproep tot heiligheid is aan iedereen gericht en moet van de Heer ontvangen worden in een geest van geloof. De heiligen moedigen met hun levens en voorspraak bij God aan, en wijzelf hebben elkaar nodig als we heiligen willen zijn. Elkaar helpen heiligen te worden! Laat ons samen de genade afsmeken om deze oproep met vreugde te ontvangen en mee te werken en de vervulling ervan. Aan onze hemelse Moeder, Koningin van Alle Heiligen, vertrouwen we onze intenties toe en de dialoog gericht op de volledige eenheid van alle christenen, zodat wij gezegend mogen zijn in ons streven en heiligheid in eenheid mogen behalen.”

Photo credit: CNS/Paul Haring

From the island and the desert, a new Nuncio to the Netherlands

Pope Francis today appointed the new Apostolic Nuncio to the Netherlands, the successor to Archbishop Andre Dupuy, who is now retiring. The new Nuncio is Archbishop Aldo Cavalli, an experienced diplomat who has been a Nuncio since 1997.

Archbishop Aldo Cavalli was born in 1946 in northern Italy and became a priest of the Diocese of Bergamo in 1971. Before enrolling in the Pontifical Ecclesiastical Academy, the Holy See’s “diplomacy school”, in 1975, he taught literature at the minor seminary of Bergamo and studied political and social sciences. In Rome he added canon law and theology to his studies. Subsequently he worked at the Holy See’s diplomatic mission in Burundi and at the Secretariat of State, before being appointed as Apostolic Delegate to Angola and Apostolic Nuncio to São Tomé and Principe in 1996. A year later, he became a full Nuncio to Angola. In 2001 he was transferred to Chile, in 2007 to Colombia and in 2013 he came to Malta, in what was once of the last appointments made by Pope Benedict XVI before the latter’s  retirement. Like his predecessors, Archbishop Cavalli also became Nuncio to Libya a few months later, in addition to his appointment in Malta.

Archbishop Cavalli is the tenth Apostolic Nuncio to the Netherlands since 1967, the year that the diplomatic mission became a full nunciature. Since the archbishop is 68, he is about seven years away from his retirement, and we may assume that this will be his final posting.

The Apostolic Nuncio is not only the ambassador of the Holy See to the Kingdom of the Netherlands, and the liaison between the Dutch Church and Rome, but also plays a role in the appointment of new bishops. The previous Nuncio, Archbishop Dupuy, never had the opportunity to play his role in that field, but Archbishop Cavalli will. In the coming seven years three Dutch bishops will reach the age of retirement: Bishop Frans Wiertz in December 2017, Bishop Antoon Hurkmans in August of 2019 and Bishop Jos Punt in January of 2021. Archbishop Cavalli will oversee the appointments of new bishops for the two diocese with the largest number of Catholics (Roermond and ‘s Hertogenbosch) as well as the one containing the Dutch capital (Haarlem-Amsterdam). In Malta he was involved in the appointment of Archbishop Charles Scicluna, which is a comforting precedence.

For Red Hat 2, Pope Francis looks even further beyond the expected

Well, at least I guessed one new cardinal right… With Pope Francis, it turns out that it is exceedingly difficult to see who he wants to see as new cardinals. Today, he appointed 20 new cardinals, the majority of whom will come from places few people will be familiar with, let alone associated with the red hat. In his first consistory he appointed only one cardinal who was not an archbishop, but this time around there are four. This consistory class is perhaps even more peripheral than the previous one, in the good and Franciscan sense of the word. And one of the new cardinals hails from Germany, and has links to Belgium and Luxembourg.

Some interesting facts that appear with a glance at the list of names. But who are the new cardinals? First, a list of those who are below 80 and can thus participate in a future conclave and will hold offices in the Curia:

• Archbishop Dominique François Joseph Mamberti: Appointed by Pope Francis as Prefect of the Supreme Tribunal of the Apostolic Signatura and President of the Supreme Court of the Vatican City State. This office is traditionally held by a cardinal. Cardinal-designate Mamberti was born in Marrakech, Morocco, but has French nationality. He was a priest of the Diocese of Ajaccio, and has a diplomatic career behind him as Apostolic Nuncio in Somalia, Sudan and Eritrea, followed by six years as Secretary for the Relations with States (something like the foreign secretary of the Holy See).
• Patriarch Manuel José Macário do Nascimento Clemente: Also a recent appointment and a traditional cardinalatial see, Patriarch Manuel has been the archbishop of Lisbon in Portugal since May of 2013. Before that he was an auxiliary bishop of Lisbon from 1999 to 2007, and Bishop of Porto from 2007 to 2013. He is a prolific author and early adopter of social media in Portugal.
• Archbishop Berhaneyesus Demerew Souraphiel: The Archdiocese of Addis Abeba, which is part of the Ethiopic Rite of the Catholic Church, gets his second cardinal in this 66-year-old Lazarist bishop. Archbishop Souraphiel has been archbishop of the Ethiopian capital since 1999. Before that he was Provincial Superior of his order from 1990 to 1994, Vicar Apostolic of Jimma-Bonga from 1994 to 1997 ad Apostolic Administrator of Addis Abeba from 1997 to 1999. He is also the Chancellor of the Catholic University of Eastern Africa.
• Archbishop John Atcherley Dew: The archbishop of Wellington in New Zealand stands in a tradition of cardinals: his three immediate predecessors were all cardinals as well. Archbishop Dew was Auxiliary Bishop of Wellington from 1995 to 2004, Coadjutor Archbishop of the same see from 2004 to 2005 and ultimately Archbishop.
• Archbishop Edoardo Menichelli: The archbishop of Ancona-Osimo since 2004 is not the first cardinal from this see, but he is the first in 110 years. Before this, he was Archbishop of Chieti-Vasto between 1994 and 2004.

 

• Archbishop Pierre Nguyễn Văn Nhơn: Sure to have an influence on the relations between the Holy See and Vietnam, the appointment of the Archbishop of Hanoi gives the Vietnamese capital its fourth cardinal and Vietnam as a whole its second. Before his appointment as archbishop of Hanoi, Archbishop Nguyễn (Pierre is his Christian first name, Văn Nhơn his Vietnamese, which comes after the family name) was Coadjutor Bishop of Đà Lat from 1991 to 1994, Bishop of the same diocese from 1994 to 2010, and Coadjutor Archbishop of Hanoi in 2010.
• Archbishop Alberto Suárez Inda: The first Archbishop of Morelia in Mexico to be made a cardinal, Archbishop Suárez Inda has held the office since 1995. Before that he was Bishop of Tacámbaro since 1985. Morelia, west of Mexico City, is an area marked by drug violence, which may be an indication for why Pope Francis chose to make the bishop there a cardinal.
• Archbishop Charles Maung Bo: The Catholics in Myanmar are slowly winning more freedom, and see this recognised by the Archbishop of Yangon being made a cardinal, the first in the country’s  history. Archbishop Bo has been Archbishop of Yangon since 2003. Before that, he was Bishop of Lashio from 1990 to 1996 and Bishop of Pathein from 1996 to 2003.
• Archbishop Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij: Neighbouring Myanmar, Thailand also gets a cardinal, its second one. Arcbishop Kriengsak Kovithavanij was Bishop of Nakhon Sawan from 2007 to 2009, after which he was made Archbishop of Bangkok.
• Archbishop Francesco Montenegro: In an apparently clear reference to the Mediterranean refugee crisis, the Archdiocese of Agrigento in Sicily gets its first cardinal since the 17th century. The archdiocese includes the island of Lampedusa, where many refugees from Africa first arrive. Archbishop Montenegro was Auxiliary Bishop of Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela between 2000 and 2008, before coming to Agrigento.
• Archbishop Daniel Fernando Sturla Berhouet: The Archbishop of Montevideo was appointed by Pope Francis in February of last year and will be the second cardinal of the Uruguayan capital. He was Auxiliary Bishop of Montevideo between 2011 and 2014. It is said that one Fr. Jorge Bergoglio was involved in protecting Sturla Berhouet from the dictatorship in Uruguay.
• Archbishop Ricardo Blázquez Pérez: The first Archbishop of Valladolid to be made a cardinal in almost a century, Archbishop Blázquez Perez  is the current President of the Spanish Bishops’ Conference. He was Auxiliary Bishop of Santiago do Compostela from 1988 to 1992, Bishop of Palencia from 1992 to 1995, Bishop of Bilbao from 1995 to 2010, and Archbishop of Valladolid since then.
• Bishop José Luis Lacunza Maestrojuán: Only the third bishop and first cardinal from the Diocese of David in Panama. He will also be the first Panamanian cardinal. His diocese is located in the west of Panama, near the border with Costa Rica. In all senses a peripheral appointment, except for the fact that Bishop Lacunza Maestrojuán is the President of the Bishops’ Conference of Panama. Before coming to David, he was Auxiliary Bishop of Panama from 1985 to 1994, and Bishop of Chitré from 1994 to 1999.
• Bishop Arlindo Gomes Furtado: From the island nation of Cape Verde, off the western African coast and closely connected to former coloniser Portugal, comes this bishop, the first cardinal in the country’s history. Cape Verde is largely Catholic, and Bishop Gomes Furtado is the Bishop of Santiago de Cabo Verde, the oldest of the nations two dioceses.
• Bishop Soane Patita Paini Mafi: In the Pacific lies the island nation of Tonga, home to some 16,000 Catholics in one diocese. That diocese’s bishop is now being made the nation’s first cardinal. He is the President of the largest bishops’ conference in the world by territory, that of the Pacific, which covers almost all populated islands of the southern Pacific. Bishop Mafi was Coadjutor Bishop of Tonga from 2007 to 2008, and Bishop since 2008.

In addition to these cardinals, Pope Francis has also named five non-electors, cardinals over the age of 80 who are created in recognition of their work. They are:

• Archbishop José de Jesús Pimiento Rodriguez: Archbishop emeritus of Manizales in Colombia. He is the first cardinal to come from Manizales and the fourth living Colombian cardinal overall. He participated in all session of the Second Vatican Council. An Auxiliary Bishop of Pasto from 1955 to 1959, Bishop of Monteriá from 1959 to 1964, Bishop of Garzón from 1964 to 1975, and Archbishop of Manizales from 1975 to 1996.
• Archbishop Luigi de Magistris: Pro-Penitentiary of the Apostolic Signatura from 2001 to 2003, after having been Regent of the same tribunal since 1979.

 

• Archbishop Karl-Josef Rauber: The German retired diplomat whose last position, from 2003 to 2009, was that of Apostolic Nuncio to Belgium and Luxembourg. Archbishop Rauber was involved with preliminary investigations into the succession of Cardinal Danneels as archbishop of Mechelen-Brussels and was almost called to explain to the Belgian government what Pope Benedict XVI meant with his comments about condom use in Africa to combat AIDS. Before coming to Belgium and Luxembourg, Archbishop Rauber was Nuncio in Uganda, Liechtenstein and Switzerland, Moldova and Hungary. He is currently residing in the Diocese of Rottenburg-Stuttgart, where he is active in administring the sacrament of Confirmation.
• Archbishop Luis Héctor Villalba: From Pope Francis’ native Argentina comes this retired Archbishop of Tucumán, which has never before had a cardinal. He was an auxiliary bishop of Buenos Aires from 1984 to 1991 (before Pope Francis was archbishop there), Bishop of San Martín from 1991 to 1999 and Archbishop of Tucumán from 1999 to 2011.
• Bishop Julio Duarte Langa:  Only the second native son of Mozambique to be made a cardinal, he was bishop of Xai-Xai from 1976 to 2004.

It seems that Pope Francis’ focus when it comes to cardinals is on the local situation: he does not feel limited by tradition, but appoints cardinals where he thinks they’ll do good. Of course, the contribution they can make to the Roman Curia is also an important factor, but that body in itself does not warrant the creation of cardinals except where necessary.

In this list, several appointment seem to support this: The archbishops of Hanoi, Yangon, Morelia and Agrigento all come from areas where the Church is in some situation of struggle or confronted with pressing social needs, such as drug violence in Morelia and the Mediterranean refugee crisis for Agrigento.

And the list of new cardinals is highly representative of the world Church: Africa, Asia, Latin America and even Oceania set the tone, with Europa represented with two Italians, and no North Americans on the list.

With the new cardinals, the total College of Cardinals will number 228, with 125 electors among them. That slightly exceeds the maximum of 120 set by Blessed Pope Paul VI, but that is the Pope’s prerogative. Barring any deaths, the limit of 120 will be reached again in February of 2016.

The upcoming consistory will include both the youngest and one of the oldest cardinals: Bishop Soane Mafi of Tonga is 53, more than 2 years younger than Cardinal Thottunkal, who is the youngest now; Archbishop José Pimiento Rodriguez is 95 and there are only two cardinals older than he is: Giovanni Canestri and Loris Capovilla.

Titles and deaconries

Of the twenty new cardinals, there will be one Cardinal-Deacon (Mamberti), while the rest will be Cardinal-Priests. As ever, the Pope si free to create new titles and deaconries for new cardinals, but in practice most will be given churches that are currently vacant. Among the deaconries there are 11 vacancies, while there are only 5 vacancies among the cardinal title churches. So we will undoubtedly see new title churches being created or cardinal deaconries being elevated to title churches. Anything’s possible, but still, some guesses:

• San Antonio in Campo Marzo was the title of Cardinal Policarpo, the previous Patriarch of Lisbon, so the title may be given to his successor, Patriarch Macário do Nascimento Clemente.
• San Marco has been the title of the Patriarchs of Venice since 1933, so it will probably remain vacant for now.
• Santa Maria in Vallicella has previously been held by two cardinals from Oceania, so it is possible that this tradition will continue and it is given to Archbishop Dew of Bishop Mafi.
• San Girolamo della Carità is a deaconry that may be elevated to a title church and given to Archbishop Villalba, as it was previously also held by an Argentinean, the recently deceased Cardinal Mejía.

Three times three new priests

In this first week after Pentecost, three dioceses in the Netherlands are gearing up to ordain three priests each on Saturday. While it is no set rule, it is customary for new priests to be ordained around this time. Later on in the year, the expectation is that there will be at least one more ordination coming up in the Diocese of Groningen-Leeuwarden, for example.

Tomorrow, however it will the Dioceses of ‘s Hertogenbosch, Haarlem-Amsterdam and Roermond’s turn. Diocese by diocese, here are the new priests:

Diocese of ‘s Hertogenbosch, to be ordained by Bishop Antoon Hurkmans in the Cathedral Basilica of St. John:

• Harm Eskes
• Peter Koen
• Bart Theunissen

Diocese of Haarlem-Amsterdam, to be ordained by Bishop Jan Hendriks, the auxiliary, since Bishop Jos Punt has decided to temporarily lessen his workload in preparation for surgery:

• Fred Deen
• Jeroen de Wit
• José Marin de Val

Diocese of Roermond, to be ordained by Bishop Frans Wiertz in St. Christopher’s cathedral (and depicted above on the cover of the diocesan magazine):

• Roderick van Attekum
• Carlos Martinez
• Ralf Schreiber

With three of the new priest hailing from outside the Dutch borders (Marin del Val and Martinez are Colombian, and Schreiber German), this year’s class has a fairly strong international element. And that is a trend which will become steadily more standard in the future, particularly since the Diocese of Roermond has just announced that no less than six Indian seminarians will be trained to become priests in that diocese. Starting their time in the Netherlands with an intensive fulltime course to learn the Dutch language, it will be interesting to see if and how these priests succeed in adapting to Dutch society, mentality and culture.

For now, however, prayers for the new priests of this year and all the years to come. May their numbers ever increase, for we do indeed need them.

And finally, to close with the reminder that Pope Francis imparted to the priests he ordained on 21 April:

“[D]ear sons, exercising for your part the office of Christ, Head and Shepherd, while united with the Bishop and subject to him, strive to bring the faithful together into one family, so that you may lead them to God the Father through Christ in the Holy Spirit. Keep always before your eyes the example of the Good Shepherd who came not to be served but to serve, and who came to seek out and save what was lost.”