Bishop Voderholzer’s remedy to dropping numbers

In a homily at the pilgrimage site of St. Anna Schäffer in Mindelstetten, Bishop Rudolf Voderholzer of Regensburg addressed the recently released statistics regarding church attendance and such in the Catholic Church in Germany. He compares them to the equally disastrous numbers in the Lutheran church and explains that the standard liberal remedies of constantly wanting to change church and faith, and getting rid of perceived oppressive dogmas, is not the solution to the crisis.

According to Bishop Voderholzer, the numbers point out something else: an evaporation of faith. He also puts this into perspective, saying that the Lord never promised his followers to be a majority anywhere. Rather, he foresaw difficulties and opposition. So, depressing numbers should, in themselves, really not be a cause for us to give up.

“Dear sisters and brothers in the Lord!

Last Friday, the 21st of July, the statistics for the Catholic Churc and the Lutheran Church in Germany for the year 2016 were published. You will probably have heard a few things about it via radio and television or in the newspaper.

The outcome was not very surprising. Like before, the number of people leaving the Church are disconcertingly high, even when they have dropped by some 11 percent in the Catholic Church as compared to 2015. The number of baptisms has increased slightly, the number of marriages decreased soewhat. In Hamburg and Berlin the number of Catholics has grown, due to the influx of Catholic foreigners; but in general the number of Catholics is growing smaller.

Dear sisters and brothers, I do not want to bore you with numbers and statictics today, on the Anna Schäffer Day of Remembrance. But the public reactions to these numbers are noteworthy and lead us to look further.

As a remedy to turn these trends around and to preserve our social relevance we are continuously advised to – literally – “open up and rid ourselves of rigid conservative dogmas.”

In this case, these are:

Abolishing the celibacy of priests;

Removing the different tasks and appointments of men and women in the Church and admitting women into apostolic ministry;

Consenting to the demand of full legal equality of same-sex partnerships with marriage;

Admitting everyone to Communion, and so on.

You know the list of demands as well as I do.

Dear sisters and brothers! The problematic nature of this advice becomes clear with a quick glance at the statistics of the Lutheran church. If the application of the aforementioned pieces of advice would really be a way of improving the situation of the Church, flourishing life must be visible in the Lutheran church.

But what do the numbers say? More people leave the Lutheran church – and have done so, with the exception of 2014, for years – than the Catholic Church, despite the fact that in the Lutheran church these demands have all basically been fulfilled and all these alleged impediments to being church are no longer present. But this is generally ignored in public, even though the numbers were presented on the same day. Isn’t the reason that this is being ignored perhaps that it would reveal the blatant weakness, yes, the inconsistency and absurdity of this “good” advice to the Catholic Church?! Can one, in all seriousness, present the path of the Lutheran church as a remedy, when it is so often led to an even greater distance to the faith and the church? I say this without malice! I know Lutheran fellow Christians who completely agree with my assessment and who warn us Catholics not to make the same mistakes.

We must look much further in the whole debate. The statictics reveal a secularisation which has been progressing for years, a loss of church affiliation and lastly a decline in the substance of faith, an evaporation of the awareness of God. That is why we do not really have a shortage of priests, but a much more fundamental shortage of faith. The priest shortage is a symptom, like a fever. But the fever is not itself the disease, but it indicates the presence of an inflammation. I am certain: the fever of the priest shortage indicates the disease of lack of faith. As an aside, the Lutheran church has also long known the phantom of lack of priests, as there are too few young people who study theology and are willing to also put themselves professionally at the service of the Gospel; all this without celibacy and with the possibility for women to also assume the office of the priesthood! This should give us a sense of the true reasons for the lack of church adherence.

Dear sisters and brothers, come together at the grave of Saint Anna Schäffer! We all have the image and the fate of the Church at heart. But not in the sense that we belong to her as to a club whose public image and strength are the ultimate goal; but for the sake of the message and the sake of the people, for whose sake God became man in Jesus Christ. In the Church He takes us into service for His Gospel. The Lord did not promise us that we would always be the majority; rather, He predicted headwind and resistance.

For that reason we should not concern ourselves too much with numbers and statistics. What should concern us is that the Gospel can lighten up our environment, through our lives in faith. Everywhere where we overshadow the Gospel because of inattentiveness, lovelessness and hard-heartedness, we are called to convert and once more give the Lord space.

Instead of constantly changing the structures, also and especially the sacramental structures of the Church, instead of diluting the message of the Gospel and instead of proclaiming a light version of Jesus, evangelisation is called for, a saturation of society with the Spirit of Jesus. And the first and all-important step on that way is a daily striving towards holiness, the daily listening to God’s word and the willingness to begin the reform of the Church with myself. That is reformation: the renewal of faith, the restoration of the image of Christ which was engraved in us in Baptism and Confirmation. Where this is granted to us in God’s mercy, where we succeed in this, we will make the people of our time once again curious about the faith which supports us. And then we can also explain the hope that lives within us.

Dear sisters and brothers in the Lord! In the endeavours of evangelisation in our time Saint Anna Schäffer is in every aspect an example and also an advocate.

She wanted to devote her life to the mission abroad. But the Lord had destined her for the mission in her own country. Before becoming a comforter and source of joy in faith for many, she had to allow herself to be evangelised again, and radically so. Accepting her suffering as a partaking in the cross of Christ was anything but easy. Bedridden and with her gaze upon the cross she faced this process of inner healing and transformation. She so became a bright sign of God’s work, a messenger of faith to countless people and ultimately a saint of the Catholic Church.

And so we pray today for her intercession, that the Lord will grant each and everyone of us the grace to begin the reform of the Church in ourselves; that we muster the courage to lt ourselves be evangelised anew every day and in this way be prepared to serve the mission of the Church – for the salvation of humanity and the glory of the triune God, whose is the glory, today, every day and forever. Amen.”

Advertisement

Surprise consistory – Pope Francis calls in five new cardinals from the periphery

Out of the blue, Pope Francis today announced that he will be creating five new cardinals on 28 June. What is not surprising is that the new red hats will, for the most part, go to the peripheries of the world. The only new cardinal who was a likely is the archbishop of Barcelona, Spain. The others reside, in Mali, Sweden, Laos and El Salvador.

Archbishop Jean Zerbo, 73, is the archbishop of Bamako, Mali. Although that see has been an archdiocese since 1955, it has never had a cardinal. Cardinal-designate Zerbo was auxiliary bishop of Bamako from 1988 to 1994, Bishop of Mopti from 1994 to 1998, and archbishop of Bamako since then. He has been a clear voice for aid to people suffering from war and terror in Mali and other countries in the southern Sahara.

Archbishop Juan José Omella, 71, is the arcbishop of Barcelona in Spain. He will be the fourth successive archbishop of that city to become a cardinal. Cardinal-designate Omella was auxiliary bishop of Zaragoza from 1996 to 1999, bishop of Barbastro-Monzón from 1999 to 2004, bishop of Calahorra y La Calzada-Logroño from 2004 to 2015, and archbishop of Barcelona since then.

Bishop Anders Arborelius, 67, is the bishop of Stockholm, Sweden. He wil be the first Swedish cardinal, and the first from Scandinavia as a whole. Cardinjal-designate Arborelius has been the bishop of Stockholm since 1998. His appointment is undoubtedly related to Pope Francis’ visit to Sweden in 2016, to mark the 500th anniversary of the Reformation, during which Bishop Arborelius was one of the Pope’s hosts.

Bishop Louis-Marie Ling Mangkhanekhoun, 73, is the vicar apostolic of Pakse, and currently also the apostolic administrator of Vientiane, both in Laos. He will the first Laotian cardinal. He has served as vicar apostolic of Pakse since 2000. Bishop Mangkhanekhoun visited Rome with the other bishops from Laos on an Ad Limina visit in January, during which the idea to create a cardinal from that country may have come to the Pope.

Bishop Gregorio Rosa Chavéz, 74, is auxiliary bishop of San Salvador, El Salvador. He will the only, and perhaps also first, auxiliary bishop to be made a cardinal, as well as El Salvador’s first and only cardinal. He has been auxiliary bishop of the Salvadorian capital since 1982, appointed shortly after the martyrdom of Blessed Archbishop Romero.

All five new cardinals will be cardinal priests as well as cardinal electors. The total number of cardinals will be 227 on 28 June, with 121 of them able to participate in a conclave. This will be Pope Francis’ fourth consistory, in which he has created 60 cardinals.

It has been speculated that Pope Francis would be willing to raise the maximum number of cardinal electors beyond the current 120. While he has exceeded that now by 1, it appears more as if he wants to keep the cardinal electors at 120 or thereabouts as long as possible. Hence the small consistory now (the previous consistory of similar size was Benedict XVI’s last, in 2012, in which he created six cardinals). The Holy Father could have waited until June of 2018, when a further seven cardinals would have aged out, and created 12 or 13 cardinals them, but he is clearly unwilling to wait that long.

Pope in Sweden – the Dutch translations

In this post I have collected my translations of the various homilies and addresses given by Pope Francis during his short visit to Sweden. Perhaps needlessly said, apart from this paragraph, the post will consist of Dutch text.

Homilie tijdens de oecumenische gebedsdienst in Lund:

“”Blijf in mij zoals ik in u” (Joh. 15:4). Deze woorden, uitgesproken door Jezus bij het Laatste Avondmaal, laten ons een blik werpen in het hart van Christus, kort voor Zijn ultieme offer aan het kruis. We kunnen Zijn hart voelen kloppen met liefde voor ons en Zijn verlangen voor eenheid onder allen die in Hem geloven. Hij vertelt ons dat Hij de ware wijnstok is en wij de ranken die, net zoals Hij één is met de Vader, één met Hem moeten zijn, willen we vrucht dragen.

Hier in Lund, tijdens deze gebedsdienst, willen wij ons gezamenlijk verlangen laten zien om één te blijven met Christus, zodat we leven hebben. We vragen Hem: “Heer, help ons in uw genade om dichter met U verenigd te zijn en zo, samen, een effectievere getuigenis te geven van geloof, hoop en liefde.” Dit is ook een moment om God te danken voor het werk van onze vele broeders en zusters van verschillende kerkelijke gemeenschappen die weigerden genoeg te nemen met verdeeldheid, maar in plaats daarvan de hoop op verzoening van allen die in de ene Heer geloven levend hielden.

Als katholieken en Lutheranen zijn we een gezamenlijke weg van verzoening gegaan. Nu, in de context van de herdenking van de Reformatie van 1517, hebben we een nieuwe kans om een gezamenlijke weg te kiezen, één die in de afgelopen vijftig jaar vorm heeft gekregen in de oecumenische dialoog tussen de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Ook wij kunnen geen genoegen nemen met de verdeeldheid en afstand die onze scheiding tussen ons geschapen heeft. Wij hebben de kans een kritiek moment van onze geschiedenis te repareren door voorbij de controverses en meningsverschillen, die ons er vaak van hebben weerhouden elkaar te begrijpen, te gaan.

Jezus zegt ons dat de Vader de “wijngaardenier” is (vg. vers 1) die de wijnstok verzorgt en snoeit om te zorgen dat die meer vrucht draagt (vg. vers 2). De Vader heeft steeds zorg voor onze relatie met Jezus, om te zien of we werkelijk één met Hem zijn (vg. vers 4). Hij waakt over ons, en Zijn blik van liefde zet ons aan ons het verleden te zuiveren en in het heden te werken om een toekomst van eenheid tot stand te brengen, die Hij zozeer verlangt.

Ook wij moeten met liefde en eerlijkheid naar ons verleden kijken, fouten herkennen en vergeving zoeken, want God alleen is onze rechter. Met dezelfde eerlijkheid en liefde moeten we inzien dat onze verdeeldheid ons scheidt van de oorspronkelijke intuïtie van het volk van God, dat van nature verlangt één te zijn, en dat die verdeeldheid historisch bestendigd werd door de machthebbers van deze wereld, en niet zozeer het gelovige volk, dat altijd en overal met zekerheid en liefde door zijn Goede Herder geleid moet worden. Zeker, er was aan beide zijden een oprechte wil om het ware geloof te belijden en te behouden, maar tegelijkertijd weten we dat we in onszelf zijn opgesloten door angst voor of vooroordeel over het geloof dat anderen met een ander accent en taal belijden. Zoals Paus Johannes Paulus II zei: “We moeten niet toestaan dat wij worden geleid door de intentie onszelf te willen benoemen als rechters van de geschiedenis, maar alleen door de motivatie om beter te willen begrijpen wat er is gebeurd en om boodschappers van de waarheid te worden” (Brief aan Kardinaal Johannes Willebrands, President van het Secretariaat voor de Christelijke Eenheid, 31 oktober 1983). God is de wijngaardenier, die de wijnrank met immense liefde verzorgd en beschermd; laten wij geraakt zijn door Zijn waakzame blik. Het enige dat Hij verlangt is dat wij als levende ranken in Zijn Zoon Jezus blijven. Met deze nieuwe blik op het verleden beweren we niet een onpraktische correctie op wat er gebeurd is te willen realiseren, maar “het verhaal anders te vertellen” (Luthers-Rooms Katholieke Commissie over de Eenheid, Van Conflict naar Eenheid, 17 juni 2013, 16).

Jezus herinnerert ons eraan: “Los van Mij kunnen jullie niets” (vers 5). Hij is degene die ons onderhoudt en ons aanmoedigt manieren te vinden om onze eenheid steeds zichtbaarder te maken. Zeker, ons verdeeldheid is een enorme bron van lijden en onbegrip geweest, maar het heeft ons er ook toe geleid eerlijk te erkennen dat we zonder Hem niets kunnen; zo heeft het ons in staat gesteld bepaalde aspecten van ons geloof beter te begrijpen. Dankbaar erkennen we dat de Reformatie geholpen heeft de Heilige schrift een meer centrale plaats te geven in het leven van de Kerk. Door het gezamenlijk luisteren naar het woord van God in de Schrift zijn er belangrijke stappen voorwaarts gezet in de dialoog tussen de Katholieke Kerk en de Lutherse Wereldfederatie, wiens vijftigste verjaardag we nu vieren. Laten we de Heer vragen dat Zijn woord ons bijeen mag houden, want het is een bron van voeding en leven; zonder de inspiratie van het woord kunnen we niets.

De geestelijk ervaring van Maarten Luther daagt ons uit ons te herinneren dat wij zonder God niets kunnen. “Hoe kan ik een genadige God verkrijgen?” Deze vraag achtervolgde Luther. De vraag van een rechtvaardige relatie met God is in feite de bepalende vraag voor ons leven. Zoals we weten ontmoette Luther die genadige God in het goede nieuws van Jezus, mensgeworden, gestorven en verrezen. Met het concept van sola gratia herinnert hij ons eraan dat God altijd het initiatief neemt, nog voor enige menselijke reactie, zelfs als Hij dat antwoord wil opwekken. De rechtvaardigingsleer drukt zo de essentie van het menselijke bestaan tegenover God uit.

Jezus spreekt voor ons als onze bemiddelaar voor de Vader; Hij vraagt Hem dat Zijn leerlingen één mogen zijn, “zodat de wereld kan geloven” (Joh. 17:21). Dat geeft ons troost en inspireert ons om één te zijn met Jezus, en daarom te bidden: “Geef ons de gave van eenheid zodat de wereld kan geloven in de kracht van uw barmhartigheid”. Dit is de getuigenis die de wereld van ons verwacht. Wij christenen zullen geloofwaardige getuigen van de barmhartigheid zijn in zoverre dat vergeving, vernieuwing en verzoening dagelijks onder ons worden ervaren. Samen kunnen wij Gods barmhartigheid verkondigen en zichtbaar maken, concreet en met vreugde, door de waardigheid van ieder persoon hoog te houden en te bevorderen. Zonder deze dienst aan en in de wereld is het christelijk geloof onvolledig.

Als Lutheranen en katholieken bidden wij samen in deze kathedraal, in het bewustzijn dat we zonder God niets kunnen. Wij vragen Zijn hulp om levende ledematen te zijn, blijvend in Hem, steeds met behoefte aan Zijn genade, zodat we samen Zijn woord aan de wereld kunnen geven, die zijn tedere liefde en barmhartigheid zo nodig heeft.”

Gezamenlijke verklaring ter gelegenheid van de gezamenlijke Katholiek-Lutheraanse herdenking van de Reformatie:

“”Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik, want zoals een rank geen vrucht kan dragen uit eigen kracht, maar alleen als ze verbonden blijft met de wijnstok, zo kunnen ook jullie geen vrucht dragen als je niet met Mij verbonden blijft” (Johannes 15:4).

Met dankbare harten

Met deze Gezamenlijke Verklaring drukken wij vreugdevolle dankbaarheid aan God uit voor dit moment van gezamenlijk gebed in de kathedraal van Lund, aan het begin van het jaar waarin we het vijfhonderdste jubileum van de Reformatie herdenken. Vijftig jaar aanhoudende en vruchtbare oecumenische dialoog tussen katholieken en Lutheranen heeft ons geholpen vele verschillen te overbruggen, en heeft ons wederzijds begrip en vertrouwen versterkt. Tegelijkertijd zijn we dichter tot elkaar gekomen door de gezamenlijke dienst aan onze naasten – vaak in situaties van lijden en vervolging. Door dialoog en gedeelde getuigenis zijn we niet langer vreemden. We hebben veeleer geleerd dat wat ons verenigdt groter is dan wat ons scheidt.

Van conflict naar gemeenschap

Hoewel we ten diepste dankbaar zijn voor de geestelijke en theologische gaven van de Reformatie, belijden en betreuren we voor Christus ook dat Lutheranen en katholieken de zichtbare eenheid van de Kerk hebben beschadigd. Theologische verschillen gingen samen met vooroordelen en conflicten, en religie werd een instrument voor politieke doeleinden. Ons gezamenlijk geloof in Jezus Christus en ons doopsel vereist van ons een dagelijkse bekering, waarmee we de historische meningsverschillen en conflicten die het dienstwerk van de verzoening verhinderden van ons afwerpen. Hoewel het verleden niet verandert kan worden, kan wat er herinnert wordt en hoe het wordt herinnert wel veranderen. Wij bidden voor de genezing van onze wonden en van de herinneringen die ons beeld van de ander blokkeren. We verwerpen nadrukkelijk alle haat en geweld, in het verleden en heden, vooral wanneer uitgevoerd in de naam van religie. Vandaag horen we het gebod van God om alle strijd aan de kant te zetten. We erkennen dat we, bevrijd door genade, voorwaarts gaan naar de eenheid waartoe God ons steeds roept.

Onze toewijding aan gezamenlijke getuigenis

Nu we die periode in de geschiedenis als een last achter ons laten, beloven wij plechtig samen te getuigen van Gods barmhartige genade, zichtbaar in de gekruisigde en verrezen Christus. In het bewustzijn dat de manier waarop wij ons tot elkaar verhouden onze getuigenis van het Evangelie vorm geeft, wijden wij ons toe aan de verdere groei van gemeenschap, geworteld in het doopsel, terwijl we proberen de overblijvende obstakels die volledige eenheid nog verhinderen te verwijderen. Christus verlangt dat we één zijn, zodat de wereld kan geloven (vg. Joh. 17:21).

Vele leden van onze gemeenschappen verlangen ernaar de Eucharistie aan één tafel te ontvangen als een concrete uitdrukking van volledige eenheid. Wij ervaren de pijn van degenen die hun hele leven delen, behalve de verlossende aanwezigheid van God aan de Eucharistische tafel. Wij erkennen onze gezamenlijke pastorale verantwoordelijkheid om een antwoord te geven op de geestelijke dorst en honger van onze mensen om één te zijn in Christus. Wij verlangen ernaar dat deze wond in het Lichaam van Christus zal genezen. Dit is het doel van onze oecumenische inspanningen, die we willen bevorderen, ook door onze toewijding aan de theologische dialoog te hernieuwen

We bidden tot God dat katholieken en Lutheranen samen zullen kunnen getuigen van het Evangelie van Jezus Christus, en de mensheid uitnodigen het goede nieuws van Gods verlossende handelen te horen en ontvangen. We bidden tot God om inspiratie, aanmoediging en kracht zodat we naast elkaar kunnen staan in het dienstwerk, de menselijke waardigheid en rechten hooghouden, met name van de armen, werken voor gerechtigheid en alle vormen van geweld afwijzen. God roept ons op allen die verlangen naar waardigheid, gerechtigheid, vrede en verzoening nabij te zijn. Vandaag in het bijzonder verheffen we onze stemmen voor een einde aan het geweld en extremisme dat zo vele landen en gemeenschappen, en talloze zusters en broeders in Christus, treft. We sporen Lutheranen en katholieken aan om samen te werken in het ontvangen van de vreemde, degenen die gedwongen zijn te vluchten vanwege oorlog of vervolging te hulp te komen, en de rechten van vluchtelingen en asielzoekers te verdedigen.

Meer dan ooit beseffen we dat ons gezamenlijk dienstwerk in deze wereld moet reiken tot aan Gods scheppen, die lijdt onder uitbuitingen en de gevolgen van onverzadelijke hebzucht. We erkennen het recht van toekomstige generaties om te genieten van Gods wereld in al haar potentieel en schoonheid. We bidden voor een omslag in harten en hoofden die leidt tot een liefdevolle en verantwoordelijke zorg voor de schepping.

Eén in Christus

Op deze gunstige gelegenheid drukken wij onze dankbaarheid uit aan onze broeders en zusters die de verschillende christelijke wereldgemeenschappen en broederschappen vertegenwoordigen die hier aanwezig zijn en zich aansluiten bij ons gebed. Nu we ons opnieuw toewijden aan de beweging van conflict naar gemeenschap, doen we dat als ledematen van het ene Lichaam van Christus, waarin we door het doopsel zijn opgenomen. We nodigen onze oecumenische partners uit ons aan onze verplichtingen te herinneren en ons te bemoedigen. We vragen hen voor ons te blijven bidden, met ons op weg te gaan en ons te ondersteunen in het uitvoeren van de gebedsvolle verplichtingen die wij vandaag uitspreken.

Oproep aan katholieken en Lutheranen in de wereld

Wij roepen alle Lutherse en katholieke parochies en gemeenschappen op om stoutmoedig en creatief, vol vreugde en hoop te zijn in hun toewijding om de grote reis voor ons voort te zetten. In plaats van conflicten uit het verleden, zal Gods geschenk van eenheid onder ons de samenwerking leiden en onze solidariteit verdiepen. Door dichter in het geloof tot Christus te komen, door samen te bidden, door naar elkaar te luisteren, door de liefde van Christus voor te leven in onze relaties, zullen wij, katholieken en Lutheranen, onszelf openstellen voor de kracht van de Drieëne God. Geworteld in Christus en van Hem getuigend vernieuwen wij onze vastberadenheid om trouwe voorboden te zijn van Gods grenzeloze liefde voor de hele mensheid.”

Toespraak tijdens het Oecumenisch evenement in Malmö Arena:

“Ik dank God voor deze gezamenlijke herdenking van het vijfhonderste jubileum van de Reformatie. We gedenken dit jubileum met een hernieuwde geest en erkennen dat de christelijke eenheid een prioriteit is, omdat we weten dat er meer is dat ons verenigt dan ons scheidt. De weg die we gegaan zijn om die eenheid te bereiken is zelf een groot geschenk dat God ons geeft. Met deze hulp zijn we vandaag hier bijeen gekomen, Lutheranen en katholieken, is een geest van broederschap, om onze blik te richten op de ene Heer, Jezus Christus.

Onze dialoog heeft ons geholpen te groeien in wederzijds begrip; het heeft wederzijds vertrouwen bevordert en ons verlangen om verder te gaan naar volledige eenheid bevestigd. Eén van de vruchten van deze dialoog is de samenwerking tussen verschillende organisaties van de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Dankzij deze nieuwe sfeer van begrip zullen Caritas Internationalis en de World Service van de Lutherse Wereldfederatie vandaag een gezamenlijk overeengekomen verklaring ondertekenen die gericht is op het ontwikkelen en versterken van een geest van samenwerking ter bevordering van de menselijke waardigheid en sociale gerechtigheid. Ik groet van harte de leden van beide organisaties; in een wereld die door oorlogen en conflicten uit elkaar getrokken wordt, zijn en blijven zij een lichtend voorbeeld van toewijding tot en dienst aan de naaste. Ik moedig u aan voort te gaan op de weg van samenwerking.

Ik heb aandachtig geluisterd naar de mensen die getuigenis hebben gegeven, hoe zij te midden van zoveel uitdagingen dagelijks hun leven toewijden aan het opbouwen van een wereld die steeds meer wil reageren op het plan van God, onze Vader. Pranita sprak over de schepping. De schepping zelf is duidelijk een teken van Gods grenzeloze liefde voor ons. Als gevolg kunnen de geschenken van de natuur ons tot het overwegen van God aanzetten. Ik deel je zorg over het misbruik dat onze planeet, ons gezamenlijk thuis, schaadt en ernstige gevolgen heeft voor het klimaat. Zoals we in ons, in mijn land zeggen: “Uiteindelijk zijn het de armen die de kosten betalen voor ons feesten”. Zoals jij terecht opmerkte hebben zij de grootste impact op degenen die het meest kwetsbaar en behoeftig zijn; zij worden gedwongen te emigreren om aan de gevolgen van klimaatverandering te ontsnappen. Wij allemaal, en wij christenen in het bijzonder, zijn verantwoordelijk voor de bescherming van de schepping. Onze manier van leven en ons handelen moet altijd overeenstemmen met ons geloof. Wij zijn geroepen harmonie op te wekken in onszelf en met anderen, maar ook met God en Zijn handwerk. Pranita, ik moedig je aan vol te houden in je toewijding in naam van ons gezamenlijk thuis. Dank je!

Mgr. Hector Fabio vertelde ons over het gezamenlijk werk van katholieken en Lutheranen in Colombia. Het is goed om te weten dat christenen samenwerken om gemeenschappelijke en maatschappelijke processen van algemeen belang op te starten. Ik vraag jullie in het bijzonder te bidden voor dat grootse land, zodat, door middel van de samenwerking van iedereen, de vrede, waar zo naar verlangd wordt en die zo nodig is voor een menswaardig samenleven, eindelijk kan worden behaald. En omdat het menselijk hart, als het naar Jezus kijkt, geen grenzen kent, moge het dan een gebed zijn dat verder reikt, en al die landen omvat waar ernstige conflicten voortduren.

Marguerite maakt ons bewust van de hulp aan kinderen die het slachtoffers zijn van wreedheid en het werk voor de vrede. Dit is zowel bewonderenswaardig en een oproep om de talloze situaties van kwetsbaarheid van zo vele personen die zich niet kunnen laten horen serieus te nemen. Wat jij als missie beschouwd is een zaadje, een zaadje dat overvloedig vrucht draagt, en vandaag, dankzij dat zaadje, kunnen duizenden kinderen studeren, groeien en in goede gezondheid leven. Je hebt geïnvesteerd in de toekomst! Dank je! En ik ben dankbaar dat je zelfs nu, in ballingschap, een boodschap van vrede blijft verspreiden. Je zei dat iedereen die jou kent denkt dat wat je doet gek is. Natuurlijk, het is de gekte van de liefde voor God en onze naaste. We hebben meer van die gekte nodig, verlicht door het geloof en vertrouwen op de voorzienigheid van God. Blijf werken, en moge die stem van hoop die je aan het begin van je avontuur hebt gehoord, en je investering in de toekomst, je eigen hart en de harten van vele jonge mensen blijven raken.

Rose, de jongste, gaf een werkelijk ontroerende getuigenis. Ze heeft gebruik kunnen maken van het sporttalent dat God haar gaf. In plaats van haar energie te verspillen in negatieve situaties heeft ze voldoening gevonden in een vruchtbaar leven. Luisterend naar jouw verhaal, dacht ik aan de levens van zoveel jonge mensen die verhalen als het jouwe zouden moeten horen. Ik wil dat iedereen weet dat ze kunnen ontdekken hoe prachtig het is om kinderen van God te zijn en wat een privilege het is om door Hem geliefd en gekoesterd te zijn. Rose, ik dank je vanuit mijn hart voor jouw werk en toewijding om andere vrouwen aan te moedigen om weer naar school te gaan, en voor het feit dat je dagelijks bidt voor vrede in de jonge staat Zuid-Sudan, die dat zo erg nodig heeft.

En na het horen van deze krachtige getuigenissen, die ons deden nadenken over onze eigen levens en hoe we reageren op de noodsituaties overal om ons heen, wil ik al die regeringen danken, die vluchtelingen helpen, alle regeringen die ontheemde mensen asielzoekers helpen. Alles dat gedaan wordt om deze mensen in nood te helpen is een groots gebaar van solidariteit en een erkenning van hun waardigheid. Voor ons christenen is het prioriteit om erop uit te gaan en de verstotenen – want zij zijn werkelijk verstoten uit hun thuislanden – en de gemarginaliseerden van onze wereld te ontmoeten, en de tedere en barmhartige liefde van God, die niemand afwijst en iedereen accepteert, voelbaar te maken. Wij christenen zijn vandaag geroepen om actieve deelnemers te zijn in de revolutie van tederheid.

Straks horen we de getuigenis van Bisschop Antoine, die in Aleppo woont, een stad die op de knieën gedwongen is door de oorlog, een plaats waar zelfs de meest fundamentele rechten met minachting worden behandelt en vertrapt. In het nieuws horen we elke dag over het afschuwelijke lijden vanwege de strijd in Syrië, door dat conflict in ons geliefde Syrië, die nu al meer dan vijf jaar duurt. Te midden van zoveel verwoesting is het werkelijk heldhaftig dat mannen en vrouwen daar gebleven zijn om materiële en geestelijke hulp te bieden aan de noodlijdenden. Het is ook bewonderenswaardig dat jij, beste broeder Antoine, blijft werken tussen zulk gevaar om ons te kunnen vertellen over de tragische omstandigheden van het Syrische volk. We houden ieder van hen in onze harten en gebeden. Laten we de genade van oprechte bekering afsmeken over de verantwoordelijken voor het lot van de wereld, voor die regio en voor allen die daar ingrijpen.

Beste broeders en zusters, laat ons niet ontmoedigd raken tegenover vijandigheid. Moge de verhalen, de getuigenissen die we hebben gehoord, ons motiveren en ons een nieuwe impuls geven om steeds nauwer samen te werken. Als we weer thuiskomen, mogen we dan een toewijding meebrengen om dagelijkse gebaren van vrede en verzoening te maken, om moedige en trouwe getuigen van christelijke hoop te zijn. En zoals we weten, de hoop stelt ons niet teleur! Dank u!”

Homilie in de Mis voor Allerheiligen:

“Vandaag vieren we met de hele Kerk het hoogfeest van Allerheiligen. Hiermee herdenken we niet alleen hen die in de loop der eeuwen heiligverklaard zijn, maar ook onze vele broeders en zusters die, op een stille en onopvallende wijze, hun christelijk leven hebben geleefd in de volheid van geloof en liefde. Onder hen zijn zeker vele van onze verwanten, vrienden en bekenden.

Dit is voor ons dan een viering van heiligheid. Een heiligheid die niet zozeer te zien is in grote daden of buitengewone gebeurtenissen, maar veeleer in dagelijkse trouw aan de eisen van ons doopsel. Een heiligheid die bestaat in de liefde voor God en de liefde voor onze broeders en zusters. Een liefde die trouw blijft tot het punt van zelfopoffering en volledige toewijding aan anderen. We denken aan de levens van al die moeders en vaders die zich opofferen voor hun gezinnen en bereid zijn – ook al is dat niet altijd makkelijk – van zoveel dingen af te zien, zoveel persoonlijke plannen en projecten.

Maar als er één ding typisch is voor de heiligen, is het dat zij daadwerkelijk gelukkig zijn. Zij hebben het geheim van authentiek geluk ontdekt, dat diep in de ziel ligt en zijn bron heeft in de liefde van God. Daarom noemen we de heiligen zalig. De Zaligsprekingen zijn hun weg, hun doel richting het thuisland. De Zaligsprekingen zijn de weg van het leven die de Heer ons leert, zodat wij in Zijn voetstappen kunnen volgen. In het Evangelie van de Mis van vandaag hoorden we hoe Jezus de Zaligsprekingen verkondigde aan een grote menigte op de heuvel bij het Meer van Galilea.

De Zaligsprekingen zijn het beeld van Christus en als gevolg van elke christen. Ik zou er hier slechts één willen noemen: “Zalig die zachtmoedig zijn”. Van zichzelf zegt Jezus: “Kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart” (Matt. 11:29). Dit is zijn geestelijk portret en het onthult de overvloed van Zijn liefde. Zachtmoedigheid is een manier van leven en handelen die ons dichter bij Jezus en elkaar brengt. Het stelt ons in staat alles dat ons verdeelt en vervreemd aan de kant te zetten, en steeds nieuwe manieren te vinden om verder te gaan op de weg van eenheid. Zo was het met de zonen en dochters van dit land, waaronder de heilige Maria Elisabeth Hesselblad, kortgeleden heiligverklaard, en de heilige Birgitta van Vadstena, mede-patrones van Europa. Zij hebben gebeden en gewerkt om banden van eenheid en broederschap tussen christenen te smeden. Een zeer sprekend teken hiervan is dat we hier in uw land, getekend als het is door het naast elkaar leven van vrij verschillende volkeren, samen het vijfde eeuwfeest van de Reformatie herdenken. De heiligen brengen verandering tot stand door zachtmoedigheid van het hart. Met die zachtmoedigheid komen wij tot het begrip van de grootsheid van God en aanbidden we Hem met oprechte harten. Zachtmoedigheid is de houding van hen die niets hebben te verliezen, omdat hun enige rijkdom God is.

Op een bepaalde manier zijn de Zaligsprekingen de identiteitskaart van de christen. Zij identificeren ons als volgelingen van Jezus. Wij zijn geroepen zalig te zijn, volgers van Jezus te zijn, de problemen en angsten van onze tijd het hoofd te bieden met de geest en liefde van Jezus. Zo moeten wij in staat zijn nieuwe situaties te herkennen en beantwoorden met verse geestelijke energie. Zalig zijn zij die trouw blijven terwijl zij het kwaad verdragen dat anderen hen toebrengen, en hen vergeven vanuit hun hart. Zalig zijn zij die in de ogen kijken van de verlatenen en gemarginaliseerden, en hen hun nabijheid laten zien. Zalig zijn zij die God in ieder persoon zien, en hun best doen om anderen Hem ook te laten ontdekken. Zalig zijn zij die ons gezamenlijk thuis beschermen en verzorgen. Zalig zijn zij die afzien van hun eigen gemak om anderen te helpen. Zalig zijn die bidden en werken voor de volledige eenheid tussen christenen. Dit zijn allemaal boodschappers van Gods barmhartigheid en tederheid, en zij zullen zeker van Hem hun verdiende loon ontvangen.

Beste broeders en zusters, de oproep tot heiligheid is aan iedereen gericht en moet van de Heer ontvangen worden in een geest van geloof. De heiligen moedigen met hun levens en voorspraak bij God aan, en wijzelf hebben elkaar nodig als we heiligen willen zijn. Elkaar helpen heiligen te worden! Laat ons samen de genade afsmeken om deze oproep met vreugde te ontvangen en mee te werken en de vervulling ervan. Aan onze hemelse Moeder, Koningin van Alle Heiligen, vertrouwen we onze intenties toe en de dialoog gericht op de volledige eenheid van alle christenen, zodat wij gezegend mogen zijn in ons streven en heiligheid in eenheid mogen behalen.”

Photo credit: CNS/Paul Haring

‘From Conflict to Community’ – Nordic bishops on the eve of Pope Francis’ ecumenical visit

The members of the Nordic Bishops’ Conference – covering the countries of Iceland, Norway, Denmark, Sweden and Finland – have written a pastoral letter looking ahead to Pope Francis’ visit to Lund and Malmö, as well as the state and future of ecumenical relations with the Lutheran church in their countries. They rightly indicate that the anniversary of the Reformation, which will begin with the events in Lund that the Pope will attend, is no reason to celebrate for Catholics.

My translation of the document, which generally aligns itself closely with ‘From Conflict to Communion’, the 1999 document in which the Catholics and Lutherans agreed on the doctrine of justification. My translation follows:

“In 2017 we mark an event which has had great consequences for the Christian faith, in the first place in Europe. In the year 1517 Martin Luther initiated a process which became known in history as the Reformation and which, especially for our Lutheran fellow Christians represents an important moment in the development of their ecclesiastical tradition and identity. But since the Reformation would have been impossible without the Catholic basis, it is appropriate that we, as Catholic Christians, also think about it. That is already expressed in the document ‘From conflict to communion’, the result of dialogue in the Lutheran-Catholic Commission for the Unity of the Church. This tekst is directed towards a common commemoration, which is based on reflection rather than triumphalism.

Despite all explainable reasons, the Reformation caused a split in Christianity, which remains painful to this day. In the Nordic countries this split meant that the Catholic Church could only start again after many centuries. That is why the 500th anniversary of the event of the Reformation can not be observed as a celebration in the true sense. Rather it should be recalled in contrition. The process of reconciliation between the Catholic Church and the churches of the Reformation began many decades ago. But we can not tire of striving for the full unity in Christ.

At the start of the 16th century, the Catholic Church was in need of reform, something that not only Martin Luther, but also others acknowledged and expressed at that time. But instead of dealing with the necessary doctrinal questions, Christians of different confessions have instead done much harm to each other. At the closing of this year’s Week of Prayer for Christian Unity, Pope Francis prayed for “mercy and forgiveness for the unevangelical behaviour of Catholics towards other Christians”. In Sweden several Lutheran ministers have responded to that and also asked us Catholics for forgiveness.

The important questions is now, how we can continue together to come closer together in faith, in hope and in love? We, the Catholic bishops in the north of Europe, want to go on this path of reconciliation with our Lutheran brothers and sisters and do everything to promote unity.

Ecclesia semper reformanda

The Church must always let herself be converted and renewed by Christ. We are indeed a holy people, but a people of sinners on pilgrimage to eternity. Conversion, contrition and maturing in the faith are important stations on this path. Through the Second Vatican Council, the Catholic Church opened herself to many things that are also important to Lutheran Christians, for example the role of Holy Scripture and the meaning of the priesthood of all baptised. Thus, many difference have actually disappeared.

What still divides is, among other things, the sacramentality of the Church, as well as the understanding of the sacrament and the office. As Catholics we believe that the Church is the fundamental sacrament in which the incardinated word becomes present through the sacraments, in order to unite with us in love and transform us in Himself.

At the same time we see that many faithful Lutheran Christians become increasingly open to these aspects. A questions that remains pending and which is painfully felt on both sides is that of the common Eucharist. As much as this desired is justified, the unity of the Lord’s Table must also reflect the full unity in faith.

The Petrine office is also difficult to understand for many Lutheran Christians. But the personality of Pope Francis has made it more understandable. Pope Saint John Paul II already invited all non-Catholic Christians to think about other ways of  exercising the Petrine office (Ut Unum Sint, N.95).

Traditionally, the role of Mary and the saints has also been contentious. But among many non-Catholic Christians the meaning of Mary as the Mother of God and example in faith is being re-acknowledged.

Despite the mutual approach in question of doctrine, greater differences in questions of ethics and morality have recently appeared. But even when these make the dialogue in some respects more difficult, it should not be given up.

Definition of the Christian faith

In all ages Christians have formulated teachings to clearly define doctrine, distinguish them from false ideas or to convey them intelligebly. Often such formulations evolved into bones of contention, which for a long time created great frontlines between Christians. The principles of the reformers were similarly divided for many centuries. It is nevertheless fruitful, also for Catholics, to constructively engage with them.

Sola fide

The faith is undoubtedly necessary for justification. We share the central mysteries of the faith – for example, about the Trinity, about Jesus Christ, about salvation and justification – with our Lutheran brothers and sisters. We rejoice in this unity of faith which is based in baptism and expressed in the joint declaration about justification. That is why it is our mission to be witnesses of these truths of faith in our secular society. In our Nordic countries, where few practice their faith, it is important to proclaim the good news together and with one voice.

Sola Scriptura

Only through Holy Scripture can we receive the full revelation about the salvation which is offered to us in Christ. This revelation in received and shared in the Church. Through the teaching office of the Church this living tradition in Holy Scripture is codified. For us Catholics Church, teaching, tradition and Scripture belong together. In the Church and with the Church, Scripture is opened for us.  In this way the faith becomes ever more alive for us. Recently the number of Lutheran Christians who agree with  us believe that Scripture and the tradition of the Church are closely connected, has been on the rise.

Sola gratia

“Everything is mercy”, the saintly Doctor of the Church Thérèse of Lisieux, who can be considered as the Catholic answer to Martin Luther, says. Without God’s mercy we can do nothing good. Without His mercy we can not come to eternal life. Only through God’s mercy can we be justified and holy. Mercy can truly transform us, but we must also respond to this mercy and work alongside it. In the Mother of God, Mary, full of mercy and immaculate, we see how much can God can do in a person.

For many Lutheran Christians it is still difficult to agree with this truth. But we also see that many of them are open to similar questions about growth in prater and in holiness.

Simul iustus et peccator

We are all at the same time justified and sinners. As Catholics we believe that we are really sinners; but through the mercy of God we can receive forgiveness of all guilt in the Sacrament of Reconciliation. As baptised Christians we are called to holiness. The Church is a school of holiness. The saints, who we can ask to intercede for us, are shining examples and role models of this holiness. One of these role models is a woman from our countries, Saint Elisabeth Hesselblad, who was recently canonised. She is an incentive to all of us to go the way of holiness more consciously.

We see that many Lutherans are also open to the saints, such as, for example, Saint Francis of Assisi and Saint Mother Teresa of Calcutta. In our secularised world we need such witnesses of faith. They are living and credible witnesses of our faith.

Martyrium

We know that also in our time many Christians are persecuted for their faith and that there are also many blood witnesses. Martyrdom unites Christians from various churches. We think of all Christians, also in the Middle East, who are persecuted and yet remain true to Christ and His Church. Their example also strengthens us in our faith. Many Christians from these countries have also come to us in the north. it is therefore important that we, all Christians in our countries, maintain, protect and deepen what we share in faith. Then we can also increasingly give and common witness of the risen Lord.

Future perspectives

The joint declaration ‘From conflict to communion’ closes with five ecumenical imperatives, suggested to us Catholics and Lutherans to take further steps on the common way to unity. They are:

1. Beginning from a perspective of unity and not of division, and promoting what we have in common.
2. At the same time allowing oneself to be transformed by the witness of the other.
3. Committing oneself to the search for visible unity.
4. Rediscovering jointly the power of the Gospel of Christ for our time.
5. Witness together of the mercy of God in proclamation and service to the world.

Also when these five imperatives speak of great and not always simple concerns, their message is clear, but only when we devote outself completely to Christ and together rediscover the power of the Gospel (cf. 4th imperative).

We are happy and thank God that the Holy Father, Pope Francis, will be coming to Lund on the occasion of the commemoration of the Reformation, to strengthen us in faith.

We therefore invite all Catholics to accompany the preparations for the papal visit with their prayer and to participate in as great a number as possible in both the ecumenical meeting in Malmö Arena and the Mass in Swedbank Stadion. In that way we will show both the joy, as Catholics, of being with Pope Francis, and also respect for the identity of our Lutheran fellow Christians, grown from the Reformation. Despite the still existing differences we are convinced, confident in the mercy of God, that ways towards common unity can be found.

On the Feast of St. Teresa of Avila, 15 October 2016

+ Czeslaw Kozon, Bishop of Copenhagen

+ Anders Arborelius OCD, Bishop of Stockholm

+ Bernt Eidsvig Can. Reg, Bishop of Oslo, Administrator of Trondheim

+ David Tencer OFM Cap, Bishop of Reykjavik

+ Teemu Sippo SCJ, Bishop of Helsinki

+ Berislav Grgic, Bishop-Prelate of Tromsø

+ Gerhard Schwenzer SS.CC., Bishop emeritus of Oslo”

^Bishops Grgic, Sippo, Eidsvig, Kozon, Arborelius and Tencer, with Sr Anna Mirijam Karschner CPS, the general secretary of the Nordic Bishops’ Conference.

“Room for the Risen One” -Looking back at the installation of bishop Timmerevers

On 27 August, Bishop Heinrich Timmerevers was installed as bishop of Dresden-Meißen. Here on the blog it went sort of unmarked because of the summer season, but here is the translation of the homily Bishop Timmervers gave on that day.

There are a few interesting comments to be found, not so much about the future direction he wishes to take in managing the diocese, but of a more theological nature. Comments about the centrality of the person of Jesus and our constant need to seek Him out, but also about what it means that we followed a resurrected Jesus, the need for vocations and recognising Jesus in the faces of the poor and needy.

“Dear sisters and brothers here in the cathedral and in the courtyard!
Dear fellow celebrants via the screens!

I.

The first encounters with faithful from our diocese took place during the Katholikentag in Leipzig. Various people often addressed me with the words, “Are you not our new bishop?” “Yes, I am!” We usually exchanged a few words and then I was often told, “We look forward to you very much!” – sometimes followed by the addition, “Hopefully you will stay a bit longer!” “That is what I’m expecting”, I answered.

Dear sisters and brothers! Since a few weeks my identity card includes the line ‘Schloßstrasse 24, 01067 Dresden’. I want to grow new roots here in the Diocese of Dresden-Meißen and make my home among you. The words I frequently heard – “We are happy with you!” – I gladly answer them now, “I am also happy you!”

II.

A person entering the cathedral is soon taken with the altar statue, created for this church by Anton Raphael Mengs in 1752. Christ, the crucified and risen one, is being taken up into heaven. It is an Ascension image.

In the reading we have just heard a part of the Letter from the Apostle Paul to the Colossians (3:1-4). They are the verses which we always hear on the feast of the Ascension of Christ: “If then you were raised with Christ, seek what is above, where Christ is seated at the right hand of God. Think of what is above, not of what is on earth.”

It seems a remarkable coincidence to me, that I chose my episcopal motto from these verses 15 years ago, and that it is now held up to use in the form of this great image. “Seek, where Christ is!”. “Think of what is above, not of what is on earth.” What is above is Christ. Jesus Christ, the Son of God, become man for us, crucified, died and buried, but then risen from the dead, He returns home to the Father. Through the Spirit, which He has poured out over the entire world, and which He continues to pour out, He is among us. This is the Jesus Christ with whom we are concerned, with whom Christians are concerned, He is the heart of our faith and life. This also seems a wonderful coincidence to me: Bishop Joachim chose the motto “Jesus in the centre”; Archbishop Heiner the motto “Rejoice always, the Lord is near!”. And I chose as motto: “Seek, where Christ is!” It is all about Him!

III.

Perhaps some would wonder, “Why should I seek Christ, what does that mean to me?” What it means to me, I have heard already in the first line of today’s reading: “You were raised with Christ!” One who is united to Christ through Baptism, has received a new life with Him, a life which does not end with death. Even more: the person baptised holds life within him, which today, now, gives us the strength and courage to face the challenges of life. Who seeks Jesus, finds direction for his life. Who seeks Jesus, finds clarity amid the many meanings presented by this world. Who seeks Jesus, finds with him the power of love, which conquers all division! Who seeks Jesus, finds a peace with Him, which the world can not give and no man can create! To quote Pope Benedict: “By relying on Jesus, you lose nothing, but gain everything!” You gain quality of life! How many of us, gathered here together, can say: It is worth seeking Jesus and entrusting yourself to Him!

IV.

Where do we find this Jesus Christ?

The statue of the Ascension in the cathedral provides an initial answer. The Church is the place of the risen, and indeed this, our Church, today, which constantly needs renewal and vitalisation through the Gospel. This Church, which has suffered under division since the Reformation, this Church, which every now and then can give a credible witness of love and mercy, this Church is the place of the Risen Lord! And in this Church the Lord is present in His Word, which is proclaimed and lived; He is present under the signs of bread and wine; He is present in the ministries of our Church. He is present when we come together in His name.

The faithful in the communities of the Diocese of Dresden-Meißen have, over the past years, been working with a process of exploration. What matters is to find ways in which as many people as possible in Saxony and eastern Thuringia can come to know and encounter Christ. I want to familiarise myself very soon with this process and I want – as soon as possible – to visit and get to know the responsible communities.  I agree with the basic conviction of this process: the Church is the space of the Risen, the parish as the home of the Risen, the community coming together, is a place of the Risen! And then, dear sisters and brothers, the responsible communities established in this process of exploration will also be places of the Risen.

Amid all the questions and searching, with their arguments, clarifications and decisions, which must be made for a new structure for the pastoral care, and in trying to be a living and inviting Church, we all share the responsibility together to give the Risen One space among us. How can this be experienced?

The abbot of a great religious order told me that, when he would visit the various monasteries of the community, he would ask two question and speak with the monks about them. The first question: “Are you in the peace of the Risen One?” And the second question: “Do you have vocations?”

Dear sisters and brothers, I invite you to ask yourself these questions: “Are you in the peace of the Risen One, and do you have vocations?” In thinking about what the future will brign for our communities, what matter is that we create room among us for the Risen One! Who approaches Him in thought, question, search and in word and deed, will experience His peace.

The second question, “Do you have vocations?”, is internally connected to the first one! The Risen One calls people to be priests, religious. the Church needs these vocations! The Risen One calls the baptised and confirmed to come together with their gifts and abilities and work together on building up the Church! In the peace of the Rison One we can be Church together and have an effect on the world!

V.

The Church does not exist only for herself: we have been placed in the world, we live in it and with our lives we witness to the Good News! “Seek where Christ is!” Christ Himself shows us an even greater horizon, where we we look for and can find Him. In the Gospel that we hae just heard (Matt. 25:31-40), Jesus speaks about the final judgement and presents to us what will be asked then. These questions make our lives today very concrete!

Jesus says something unimaginable, He identifies Himself with the suffering and needy of this world. Whoever seeks Him, finds Him in the hungry, the thirst, the homeless, the naked, the sick and the imprisoned. He takes the suffering out of their anonymitym He gives them a face, His face! And so He can say, “Whatever you did for one of these least brothers of mine, you did for me”.

Christ broadens our horizon! Being Church and being Christian is not realised by staring at heaven, Christians do not remain within the churches, however beautiful these are! Being Christian means not being satisfied with looking inward in sacristies and parish houses! In seeking Christ we arrive at those who – for whatever reason – are in need! That is where we are all called!

Dear sisters and brothers, I invite you to go with me. Let us seek where Christ is!

I rejoice in you!

Amen!”

One more day in Sweden – papal visit extended

The papal visit to Sweden has been extended from one to two days, the Diocese of Stockholm recently announced. Pope Francis will not only be marking the 500th anniversary of the Reformation with the Lutheran World Federation on 31 October in Lund, but he will also celebrate All Saints in Lund on 1 November. We may assume that this is because of the wish of many Catholics that the Holy Father not only come for the non-Catholic Christians but also for the growing Catholic Church in Sweden and all of Scandinavia.

^Pope Francis and Bishop Anders Arborelius of Stockholm, photographed before the canonisation Mass of Swedish Saint Maria Elisabeth Hesselblad, 5 June 2016. Bishop Arborelius will be the Catholic host of the Holy Father in October.

The plans as they exist now, as outlined on the website of the Scandinavian bishops’ conference, include the Reformation service in Lund’s Lutheran cathedral (which will be broadcast live on Swedish television), and a three-hour meeting with the Pope for a broader audience (with a special focus on the young) in Malmö Arena, Sweden’s second largest indoor arena which can house up to 15,000 people, on 31 October. On 1 November Pope Francis will celebrate Mass for the feast of All Saints in Lund. The location for this Mass has not been revealed yet.

Malmö Arena (pictured above) is located in an industrial and shopping area south of the city of Malmö. Not the most appealing of places, certainly not when compared to the charm of the old city. But, when drawing tens of thousands of people, needs must, as they say.

Photo credit: [1] Osservatore Romano, [2] malmotown.com

Francis to Lund – Pope or Reformation?

Pope Francis will make a one-day visit to Sweden in October, and while it is still more than six months away, details of the visit remain scarce. All we know for certain is that the Holy Father will take part in the opening of the 500th anniversary of the Reformation in Lund, together with the World Lutheran Federation, which was established in that city in 1947.

The president of the Scandinavian Bishops’ Conference, Copenhagen’s Bishop Czeslaw Kozon, noted yesterday that there is a desire among Catholics for a specific event with the Pope for them, and there have indeed been rumours that the Holy Father is to celebrate a Mass in either Lund or nearby Malmö. Bishop Kozon also observed that, despite all intents and purposes, the Pope will mostly be seen as the Pope, and not chiefly as a participant in the Reformation anniversary, “and people will be coming more for the Pope’s sake than for the sake of the Reformation”.

The papal visit, on 31 October, will be co-organised by the World Lutheran Federation, the Diocese of Stockholm and the Council of Churches of Sweden.

Photo credit: Peter Kristensen

It starts with sorry – another Catholic apology in Lund?

“I do not have a direct line with the Pope, but I certainly expect that there will be a Lund Declaration”. Words from Bishop Gerard de Korte about Pope Francis’ October visit to Sweden, where he will attend a joint Catholic-Lutheran commemoration of the Reformation. From protestant circles comes the hope that this declaration will include a Catholic acknowledgement of past mistakes  in dealing with the church communities that came of the Reformation (and also with Martin Luther himself). I have to wonder if the recent apologies made by Pope Francis, and those made by Popes Benedict XVI and Saint John Paul II before him, are anything like the acknowledgements hoped for?

Fact is that the Catholic Church has long been aware and honest about mistakes made in the past. Have the Protestant churches done anything similar? I know of none. Father Dwight Longenecker had a thoughtful blog post about that recently.

We can make all the declarations, acknowledgements and apologies we want, but if it ends with that, ecumenism is going nowhere.  They are a starting point, and as such we shouldn’t repeat them over and over. An apology once made remains valid, of course. After acknowledging our past, we can proceed to the future. With Father Dwight I wonder, are the Protestants that far yet? Maybe what we should hope for is a declaration in which they also honestly acknowledge their mistakes and apologise for them, and not always look at the Catholic Church to repeat how wrong they have been. We know. We have said so. We regret it and are now looking forward to right the wrongs. In that way the Reformation can be commemorated for what it is: not a reason to celebrate, but a very painful rupture in the unity of the Christian church.

For ecumenism, Pope Francis goes to Sweden

For the second time in history, the Pope will go to the Nordic countries. Well, a Nordic country. In 1989, Pope St. John Paul II was in Sweden for two days, visiting Stockholm, Uppsala, Vadstena and Linköping. This year, on 31 October, Pope Francis will go to Lund.

The surprising announcement was made today, but in hindsight it is impossible to not recall, in relation to this, the visit of the head of the Lutheran Church of Sweden, Archbishop Antje Jackelén, to Pope Francis in May of last year (pictured below). Undoubtedly, the papal visit was discussed then.

The one-day visit, which is not an apostolic journey, or a regular papal visit to the faithful of a given country, will be to the ecumenical celebration of the Catholic Church in Sweden and the Lutheran World Federation to mark the 500th anniversary of the Reformation, which will take place in the Southern Swedish city of Lund, where the LWF was founded in 1947. Pope Francis will be leading this celebration together with the president and general secretary of the LWF. Cardinal Kurt Koch, president of the Pontifical Council for Promoting Christian Unity, is also said to accompany the Holy Father. This service will be based on the recently-published Catholic-Lutheran liturgical guide, which proposes and formalises ways in which members of both communities can celebrate together.

Other elements of the visit are still to be announced. It will be Pope Francis’ fifth visit to a European country (not counting Italy), after Albania and France in 2014, Bosnia and Herzegovina in 2015, and Poland in July of 2016.

Your blogger is definitely looking into a slim chance of travelling to Lund at that time, and report from there. Keep your eyes on the blog.

Disgraced second Bishop of Trondheim passes away

Almost a week ago, on Sunday 25 October, the second bishop of the Territorial Prelature of Trondheim, in Norway, passed away. Bishop Georg Müller was 64 and retired since 2009. He had lived in the community of the Congregation of the Sacred Hearts of Jesus and Mary, also known as the Picpus Fathers, in Münster since 2012. He had entered that order in 1971 and was ordained for it in 1978, while studying at their college in Simpelveld, the Netherlands.

It was his own choice to serve the Church in Norway, where he arrived following the completion of his studies at the University of Münster in 1981. He was given immediate responsibility in 1983, when Bishop Gerhard Schwenzer was transferred to Oslo but stayed on as Apostolic Administrator of Trondheim until 1988. Fr. Muller became vicar general in 1984, cathedral administrator in 1986 and in 1988 he took over as Apostolic Administrator. In 1989 he was the host of Pope Saint John Paul II as the pontiff visited the Nordic countries. It took until 1997 for Msgr. Müller to be appointed as Bishop of Trondheim, an office he held until his retirement in 2009. Like most other Nordic dioceses, Trondheim experienced a period of growth at that time, mainly because of immigration, a trend that still continues. In his time as ordinary, Bishop Müller invited a number of religious orders to come to his prelature: Birgittine sisters in Trondheim, Cistercian sisters in Tautra, Missionary Servants of the Holy Trinity, a Filipine community, in Molde, and Cistercians monks from France in Munkeby.

Bishop Müller retired for unspecified reasons in 2009. A year later it became clear that he had resigned because of accusations of sexual abuse of a minor, about which Bishop Müller admitted his guilt when confronted about the matter by Bishop Anders Arborelius of Stockholm. The victim, at the time of the bishop’s retirement a man in his 30s, received the compensation he wished from the Church, and Bishop Müller was removed from all official duties in the Church. Prosecution in a court of law was not possible because of the statute of limitations on the crime. The year-long silence after Bishop Müller’s retirement was per the wish of the victim.

Bishop Müller underwent  therapy in Germany, and subsequently lived in his order’s general government in Rome. He moved to Münster in 2012. He suffered from unspecified health issues until his death.

Bishop Müller led the Church in Norway in the place where it once begun. It was once the Archdiocese of Nidaros, before the Reformation struck and the Church in Norway did not return in the public eye until 1843 and the once great archdiocese was resurrected as the mission “sui juris” of Central Norway. Only shortly before Father Müller’s arrival in the country, in 1979, did Central Norway become the Territorial Prelature of Trondheim. Bishop Müller is, for now at least, the last bishop of Trondheim. Upon his retirement in 2009, the bishop of Oslo, Msgr. Bernt Eidsvig, became Apostolic Administrator, and remains so until this day.

The funeral Mass for Bishop Müller will be offered on 4 November at the parish church in Werne, south of Münster, where he will also be buried. Bishop Czeslaw Kozon of Copenhagen will be the celebrant.