“Gaudete et exsultate” – A summary and some reflections on Chapter 1

As is characteristic of Pope Francis, his latest document, the Apostolic Exhortation Gaudete et exsultate, is not “a treatise on holiness, containing definitions and distinctions helpful for understanding this important subject, or a discussion of the various means of sanctification”. Instead, the Holy Father has the practicality of daily life in mind: he simply wants to repropose the call to holiness “for our own time”.

In this post I will take a look at the first chapter of this new document. I will try to add some thoughts and connections of my own, as well as provide a summary for those who haven’t gotten around to reading the whole thing yet. I haven’t either, so what you read here very much is a collection of first impressions.

The first paragraph of the exhortation emphasises that the call to holiness lies at the heart of being a Christian. Too often it seems as if Christianity is just a system of rules and regulations, but, Pope Francis reminds us, “[The Lord] wants us to be saints and not to settle for a bland and mediocre existence,” for He created us for true life and happiness. That is the goal of following Christ. Quoting Pope Benedict XVI in paragraph 21, Pope Francis writes, “holiness is nothing other than charity lived to the full.”

Holiness is not something to be achieved alone. On the contrary, there are countless numbers of saints that lead by example. They “may not always have been perfect, yet even amid their faults and failings they kept moving forward and proved pleasing to the Lord,” the Pope writes. In paragraph 5, he reminds us of a recent change he made to the reasons why a person can be declared to be a blessed or saint: when “a life is constantly offered for others, even until death”. The processes of beatification and canonisation recognise the heroic virtues, which people in the past, but also “our own mothers, grandmothers or other loved ones” consistently display to inspire and guide us on the path to holiness.

And holiness is not just a goal on the horizon, distant or otherwise. In paragraph 7, Pope Francis speaks of “the middle class of holiness”: parents, people who work hard for their loved ones, for the sick, our next-door neighbours who display God’s presence among us. It is these people who make real history.

Holiness also unites, especially when we look at the martyrs. People are persecuted or killed for their Christian faith, and the persecutors make no distinction between Catholics, Orthodox or Protestants. Theirs is a ecumenism of blood.

But these are just some factual statements, important as they may be. In Gaudete et exsultate, Pope Francis “would like to insist primarily on the call to holiness that the Lord addresses to each of us, the call that he also addresses, personally, to you: “Be holy, for I am holy” (Lev 11:44; cf. 1 Pet 1:16). The Exhortation should, then, be read as a personal letter to all of us. Paragraphs 14 to 18, under the header “For you too”, are essential reading in this regard. Each has their own way of achieving holiness, and while examples are good and helpful, they are not meant to simply be copied, “for that could even lead us astray from the one specific path that the Lord has in mind for us.” We are tasked to find our own path, our own vocation in life, because that is what is attainable for us.

In paragraph 12, the Holy Father stresses the “genius of women” which is “seen in feminine styles of holiness”. While listing a number of important female saints, he returns again to the “middle class”: “all those unknown or forgotten women who, each in her own way, sustained and transformed families and communities by the power of their witness.”

Holiness, or the attempt at achieving it, is essential to the mission of a Christian in the world. That mission, which each of us has, is “to reflect and embody, at a specific moment in history, a certain aspect of the Gospel.”

But what is that holiness, then? Pope Francis offers a deceptively simple answer: “[H]oliness is experiencing, in union with Christ, the mysteries of his life. It consists in uniting ourselves to the Lord’s death and resurrection in a unique and personal way, constantly dying and rising anew with him. But it can also entail reproducing in our own lives various aspects of Jesus’ earthly life: his hidden life, his life in community, his closeness to the outcast, his poverty and other ways in which he showed his self-sacrificing love.” We can incorporate these mysteries in our lives by contemplating them, he writes, quoting St. Ignatius of Loyola.

It is important to recall that saints, which we are called to be, are not perfect human beings. After all, only God is perfect. “Not everything a saint says is completely faithful to the Gospel; not everything he or she does is authentic or perfect.” That is why we must look at “the totality of their life, their entire journey of growth in holiness, the reflection of Jesus Christ that emerges when we grasp their overall meaning as a person”. We must also look at the totality of our own lives, not just dwell on individual mistakes or successes. Pope Francis encourages us to always listen to the Holy Spirit and the signs He gives us; we should ask in prayer what Jesus expects from us at every moment and for every decision we make.

Holiness requires an openness to God. “Let yourself be transformed. Let yourself be renewed by the Spirit,” we read in paragraph 24. If we don’t, our mission to speak the message of Jesus that God wants us to communicate to the world by our lives will fail.

Our striving for holiness is intimately connected to Christ. We must work with Him to build His Kingdom: this is thus a communal effort. We cannot seek one thing while avoiding another. “Everything can be accepted and integrated into our life in this world, and become a part of our path to holiness. We are called to be contemplatives even in the midst of action, and to grow in holiness by responsibly and generously carrying out our proper mission,” the Pope writes in paragraph 26.

What are the sort of activities that can help us on the path to holiness, then? As each path is different, it is impossible to provide a simple list, but the Holy Father does give some directions: “Anything done out of anxiety, pride or the need to impress others will not lead to holiness.” We must be committed, so that everything we do has evangelical meaning. But that “does not mean ignoring the need for moments of quiet, solitude and silence before God. Quite the contrary.” We live in a world of distractions, a world not filled with joy, but with discontent (the social media world is certainly no stranger to that). In moments of silence we are able to open ourselves to God, which, as we have read, is a prerequisite for starting on our path to holiness.

Paragraph 31 summarises the above well: “We need a spirit of holiness capable of filling both our solitude and our service, our personal life and our evangelizing efforts, so that every moment can be an expression of self-sacrificing love in the Lord’s eyes. In this way, every minute of our lives can be a step along the path to growth in holiness.”

But that path can also be scary, as it seems to take us away from what is familiar. In paragraph 32, Pope Francis echoes a quote from Pope Benedict XVI, who said, “Do not be afraid of Christ! He takes nothing away, and he gives you everything.” Pope Francis writes the same about holiness: “Do not be afraid of holiness. It will take away none of your energy, vitality or joy. On the contrary, you will become what the Father had in mind when he created you, and you will be faithful to your deepest self.” This, as I have written above, is the heart of being a Christian: the path to holiness leads us to becoming the fullest version of ourselves.

In this first chapter, Pope Francis establishes that this is a personal letter to each of us. It explains that holiness lies at the heart of being a Christian, and that it precludes neither the contemplative nor the active sides of life: we should never choose one over the other, but both are required. With this text he also emphasises his own focus on spirituality: Christianity is a faith with its roots in the muck of daily life. Holiness is not something high and unattainable, no, it can become visible in the most mediocre things. Holiness has a middle class of hard work which is at least as important as the first class of theology and contemplation. I found the various references to the fullness of life which God has created us for especially striking. I think it is a beautiful invitation to find our own path to holiness and follow Christ every day.

I will look at Chapter 2 in the near future.

---

Like this post? Think of making a donation! 

 

Advertisement

For 2018, a somewhat obscure saint

Every year I use the Saint Name Generator to find a patron saint for my blog for the year. Whatever name the generator may come up with, I always try to see it as something of an inspiration and guide for my future endeavours here and in social media. But sometimes, that’s difficult.

This year, I was given the name of Saint Afra. She’s no only a very old saint, having died in 304, but also one of whom we know very little beyond her legend. But at least she hails from the area which I try to cover in this blog: of Cypriot origins, she led a holy life and died in Augsburg, Germany.

Her legend tells us that she was originally a pagan, possibly the daughter of the king of Cyprus, working as a prostitute (perhaps in the service of the local temple of Venus). She converted when she and her mother hid the bishop of Girona, Spain, who was fleeing the persecutions under Emperor Diocletian. Now a Christian, she was arrested when she refused to make a sacrifice to pagan idols, and was killed by being burned at the stake (although some sources say she was actually beheaded). The story of her martyrdom is by far the more reliable part of her legend.

Her patronage includes the city of Augsburg, converts, martyrs and penitent women. There, at least, we may find something to relate to as your author is himself a convert (eleven years ago coming April). Maybe Afra’s steadfastness in the face of adversity will prove to be an inspiration as well.

Sancta Afra, ora pro nobis!

Pope in Sweden – the Dutch translations

In this post I have collected my translations of the various homilies and addresses given by Pope Francis during his short visit to Sweden. Perhaps needlessly said, apart from this paragraph, the post will consist of Dutch text.

Homilie tijdens de oecumenische gebedsdienst in Lund:

“”Blijf in mij zoals ik in u” (Joh. 15:4). Deze woorden, uitgesproken door Jezus bij het Laatste Avondmaal, laten ons een blik werpen in het hart van Christus, kort voor Zijn ultieme offer aan het kruis. We kunnen Zijn hart voelen kloppen met liefde voor ons en Zijn verlangen voor eenheid onder allen die in Hem geloven. Hij vertelt ons dat Hij de ware wijnstok is en wij de ranken die, net zoals Hij één is met de Vader, één met Hem moeten zijn, willen we vrucht dragen.

Hier in Lund, tijdens deze gebedsdienst, willen wij ons gezamenlijk verlangen laten zien om één te blijven met Christus, zodat we leven hebben. We vragen Hem: “Heer, help ons in uw genade om dichter met U verenigd te zijn en zo, samen, een effectievere getuigenis te geven van geloof, hoop en liefde.” Dit is ook een moment om God te danken voor het werk van onze vele broeders en zusters van verschillende kerkelijke gemeenschappen die weigerden genoeg te nemen met verdeeldheid, maar in plaats daarvan de hoop op verzoening van allen die in de ene Heer geloven levend hielden.

Als katholieken en Lutheranen zijn we een gezamenlijke weg van verzoening gegaan. Nu, in de context van de herdenking van de Reformatie van 1517, hebben we een nieuwe kans om een gezamenlijke weg te kiezen, één die in de afgelopen vijftig jaar vorm heeft gekregen in de oecumenische dialoog tussen de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Ook wij kunnen geen genoegen nemen met de verdeeldheid en afstand die onze scheiding tussen ons geschapen heeft. Wij hebben de kans een kritiek moment van onze geschiedenis te repareren door voorbij de controverses en meningsverschillen, die ons er vaak van hebben weerhouden elkaar te begrijpen, te gaan.

Jezus zegt ons dat de Vader de “wijngaardenier” is (vg. vers 1) die de wijnstok verzorgt en snoeit om te zorgen dat die meer vrucht draagt (vg. vers 2). De Vader heeft steeds zorg voor onze relatie met Jezus, om te zien of we werkelijk één met Hem zijn (vg. vers 4). Hij waakt over ons, en Zijn blik van liefde zet ons aan ons het verleden te zuiveren en in het heden te werken om een toekomst van eenheid tot stand te brengen, die Hij zozeer verlangt.

Ook wij moeten met liefde en eerlijkheid naar ons verleden kijken, fouten herkennen en vergeving zoeken, want God alleen is onze rechter. Met dezelfde eerlijkheid en liefde moeten we inzien dat onze verdeeldheid ons scheidt van de oorspronkelijke intuïtie van het volk van God, dat van nature verlangt één te zijn, en dat die verdeeldheid historisch bestendigd werd door de machthebbers van deze wereld, en niet zozeer het gelovige volk, dat altijd en overal met zekerheid en liefde door zijn Goede Herder geleid moet worden. Zeker, er was aan beide zijden een oprechte wil om het ware geloof te belijden en te behouden, maar tegelijkertijd weten we dat we in onszelf zijn opgesloten door angst voor of vooroordeel over het geloof dat anderen met een ander accent en taal belijden. Zoals Paus Johannes Paulus II zei: “We moeten niet toestaan dat wij worden geleid door de intentie onszelf te willen benoemen als rechters van de geschiedenis, maar alleen door de motivatie om beter te willen begrijpen wat er is gebeurd en om boodschappers van de waarheid te worden” (Brief aan Kardinaal Johannes Willebrands, President van het Secretariaat voor de Christelijke Eenheid, 31 oktober 1983). God is de wijngaardenier, die de wijnrank met immense liefde verzorgd en beschermd; laten wij geraakt zijn door Zijn waakzame blik. Het enige dat Hij verlangt is dat wij als levende ranken in Zijn Zoon Jezus blijven. Met deze nieuwe blik op het verleden beweren we niet een onpraktische correctie op wat er gebeurd is te willen realiseren, maar “het verhaal anders te vertellen” (Luthers-Rooms Katholieke Commissie over de Eenheid, Van Conflict naar Eenheid, 17 juni 2013, 16).

Jezus herinnerert ons eraan: “Los van Mij kunnen jullie niets” (vers 5). Hij is degene die ons onderhoudt en ons aanmoedigt manieren te vinden om onze eenheid steeds zichtbaarder te maken. Zeker, ons verdeeldheid is een enorme bron van lijden en onbegrip geweest, maar het heeft ons er ook toe geleid eerlijk te erkennen dat we zonder Hem niets kunnen; zo heeft het ons in staat gesteld bepaalde aspecten van ons geloof beter te begrijpen. Dankbaar erkennen we dat de Reformatie geholpen heeft de Heilige schrift een meer centrale plaats te geven in het leven van de Kerk. Door het gezamenlijk luisteren naar het woord van God in de Schrift zijn er belangrijke stappen voorwaarts gezet in de dialoog tussen de Katholieke Kerk en de Lutherse Wereldfederatie, wiens vijftigste verjaardag we nu vieren. Laten we de Heer vragen dat Zijn woord ons bijeen mag houden, want het is een bron van voeding en leven; zonder de inspiratie van het woord kunnen we niets.

De geestelijk ervaring van Maarten Luther daagt ons uit ons te herinneren dat wij zonder God niets kunnen. “Hoe kan ik een genadige God verkrijgen?” Deze vraag achtervolgde Luther. De vraag van een rechtvaardige relatie met God is in feite de bepalende vraag voor ons leven. Zoals we weten ontmoette Luther die genadige God in het goede nieuws van Jezus, mensgeworden, gestorven en verrezen. Met het concept van sola gratia herinnert hij ons eraan dat God altijd het initiatief neemt, nog voor enige menselijke reactie, zelfs als Hij dat antwoord wil opwekken. De rechtvaardigingsleer drukt zo de essentie van het menselijke bestaan tegenover God uit.

Jezus spreekt voor ons als onze bemiddelaar voor de Vader; Hij vraagt Hem dat Zijn leerlingen één mogen zijn, “zodat de wereld kan geloven” (Joh. 17:21). Dat geeft ons troost en inspireert ons om één te zijn met Jezus, en daarom te bidden: “Geef ons de gave van eenheid zodat de wereld kan geloven in de kracht van uw barmhartigheid”. Dit is de getuigenis die de wereld van ons verwacht. Wij christenen zullen geloofwaardige getuigen van de barmhartigheid zijn in zoverre dat vergeving, vernieuwing en verzoening dagelijks onder ons worden ervaren. Samen kunnen wij Gods barmhartigheid verkondigen en zichtbaar maken, concreet en met vreugde, door de waardigheid van ieder persoon hoog te houden en te bevorderen. Zonder deze dienst aan en in de wereld is het christelijk geloof onvolledig.

Als Lutheranen en katholieken bidden wij samen in deze kathedraal, in het bewustzijn dat we zonder God niets kunnen. Wij vragen Zijn hulp om levende ledematen te zijn, blijvend in Hem, steeds met behoefte aan Zijn genade, zodat we samen Zijn woord aan de wereld kunnen geven, die zijn tedere liefde en barmhartigheid zo nodig heeft.”

Gezamenlijke verklaring ter gelegenheid van de gezamenlijke Katholiek-Lutheraanse herdenking van de Reformatie:

“”Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik, want zoals een rank geen vrucht kan dragen uit eigen kracht, maar alleen als ze verbonden blijft met de wijnstok, zo kunnen ook jullie geen vrucht dragen als je niet met Mij verbonden blijft” (Johannes 15:4).

Met dankbare harten

Met deze Gezamenlijke Verklaring drukken wij vreugdevolle dankbaarheid aan God uit voor dit moment van gezamenlijk gebed in de kathedraal van Lund, aan het begin van het jaar waarin we het vijfhonderdste jubileum van de Reformatie herdenken. Vijftig jaar aanhoudende en vruchtbare oecumenische dialoog tussen katholieken en Lutheranen heeft ons geholpen vele verschillen te overbruggen, en heeft ons wederzijds begrip en vertrouwen versterkt. Tegelijkertijd zijn we dichter tot elkaar gekomen door de gezamenlijke dienst aan onze naasten – vaak in situaties van lijden en vervolging. Door dialoog en gedeelde getuigenis zijn we niet langer vreemden. We hebben veeleer geleerd dat wat ons verenigdt groter is dan wat ons scheidt.

Van conflict naar gemeenschap

Hoewel we ten diepste dankbaar zijn voor de geestelijke en theologische gaven van de Reformatie, belijden en betreuren we voor Christus ook dat Lutheranen en katholieken de zichtbare eenheid van de Kerk hebben beschadigd. Theologische verschillen gingen samen met vooroordelen en conflicten, en religie werd een instrument voor politieke doeleinden. Ons gezamenlijk geloof in Jezus Christus en ons doopsel vereist van ons een dagelijkse bekering, waarmee we de historische meningsverschillen en conflicten die het dienstwerk van de verzoening verhinderden van ons afwerpen. Hoewel het verleden niet verandert kan worden, kan wat er herinnert wordt en hoe het wordt herinnert wel veranderen. Wij bidden voor de genezing van onze wonden en van de herinneringen die ons beeld van de ander blokkeren. We verwerpen nadrukkelijk alle haat en geweld, in het verleden en heden, vooral wanneer uitgevoerd in de naam van religie. Vandaag horen we het gebod van God om alle strijd aan de kant te zetten. We erkennen dat we, bevrijd door genade, voorwaarts gaan naar de eenheid waartoe God ons steeds roept.

Onze toewijding aan gezamenlijke getuigenis

Nu we die periode in de geschiedenis als een last achter ons laten, beloven wij plechtig samen te getuigen van Gods barmhartige genade, zichtbaar in de gekruisigde en verrezen Christus. In het bewustzijn dat de manier waarop wij ons tot elkaar verhouden onze getuigenis van het Evangelie vorm geeft, wijden wij ons toe aan de verdere groei van gemeenschap, geworteld in het doopsel, terwijl we proberen de overblijvende obstakels die volledige eenheid nog verhinderen te verwijderen. Christus verlangt dat we één zijn, zodat de wereld kan geloven (vg. Joh. 17:21).

Vele leden van onze gemeenschappen verlangen ernaar de Eucharistie aan één tafel te ontvangen als een concrete uitdrukking van volledige eenheid. Wij ervaren de pijn van degenen die hun hele leven delen, behalve de verlossende aanwezigheid van God aan de Eucharistische tafel. Wij erkennen onze gezamenlijke pastorale verantwoordelijkheid om een antwoord te geven op de geestelijke dorst en honger van onze mensen om één te zijn in Christus. Wij verlangen ernaar dat deze wond in het Lichaam van Christus zal genezen. Dit is het doel van onze oecumenische inspanningen, die we willen bevorderen, ook door onze toewijding aan de theologische dialoog te hernieuwen

We bidden tot God dat katholieken en Lutheranen samen zullen kunnen getuigen van het Evangelie van Jezus Christus, en de mensheid uitnodigen het goede nieuws van Gods verlossende handelen te horen en ontvangen. We bidden tot God om inspiratie, aanmoediging en kracht zodat we naast elkaar kunnen staan in het dienstwerk, de menselijke waardigheid en rechten hooghouden, met name van de armen, werken voor gerechtigheid en alle vormen van geweld afwijzen. God roept ons op allen die verlangen naar waardigheid, gerechtigheid, vrede en verzoening nabij te zijn. Vandaag in het bijzonder verheffen we onze stemmen voor een einde aan het geweld en extremisme dat zo vele landen en gemeenschappen, en talloze zusters en broeders in Christus, treft. We sporen Lutheranen en katholieken aan om samen te werken in het ontvangen van de vreemde, degenen die gedwongen zijn te vluchten vanwege oorlog of vervolging te hulp te komen, en de rechten van vluchtelingen en asielzoekers te verdedigen.

Meer dan ooit beseffen we dat ons gezamenlijk dienstwerk in deze wereld moet reiken tot aan Gods scheppen, die lijdt onder uitbuitingen en de gevolgen van onverzadelijke hebzucht. We erkennen het recht van toekomstige generaties om te genieten van Gods wereld in al haar potentieel en schoonheid. We bidden voor een omslag in harten en hoofden die leidt tot een liefdevolle en verantwoordelijke zorg voor de schepping.

Eén in Christus

Op deze gunstige gelegenheid drukken wij onze dankbaarheid uit aan onze broeders en zusters die de verschillende christelijke wereldgemeenschappen en broederschappen vertegenwoordigen die hier aanwezig zijn en zich aansluiten bij ons gebed. Nu we ons opnieuw toewijden aan de beweging van conflict naar gemeenschap, doen we dat als ledematen van het ene Lichaam van Christus, waarin we door het doopsel zijn opgenomen. We nodigen onze oecumenische partners uit ons aan onze verplichtingen te herinneren en ons te bemoedigen. We vragen hen voor ons te blijven bidden, met ons op weg te gaan en ons te ondersteunen in het uitvoeren van de gebedsvolle verplichtingen die wij vandaag uitspreken.

Oproep aan katholieken en Lutheranen in de wereld

Wij roepen alle Lutherse en katholieke parochies en gemeenschappen op om stoutmoedig en creatief, vol vreugde en hoop te zijn in hun toewijding om de grote reis voor ons voort te zetten. In plaats van conflicten uit het verleden, zal Gods geschenk van eenheid onder ons de samenwerking leiden en onze solidariteit verdiepen. Door dichter in het geloof tot Christus te komen, door samen te bidden, door naar elkaar te luisteren, door de liefde van Christus voor te leven in onze relaties, zullen wij, katholieken en Lutheranen, onszelf openstellen voor de kracht van de Drieëne God. Geworteld in Christus en van Hem getuigend vernieuwen wij onze vastberadenheid om trouwe voorboden te zijn van Gods grenzeloze liefde voor de hele mensheid.”

Toespraak tijdens het Oecumenisch evenement in Malmö Arena:

“Ik dank God voor deze gezamenlijke herdenking van het vijfhonderste jubileum van de Reformatie. We gedenken dit jubileum met een hernieuwde geest en erkennen dat de christelijke eenheid een prioriteit is, omdat we weten dat er meer is dat ons verenigt dan ons scheidt. De weg die we gegaan zijn om die eenheid te bereiken is zelf een groot geschenk dat God ons geeft. Met deze hulp zijn we vandaag hier bijeen gekomen, Lutheranen en katholieken, is een geest van broederschap, om onze blik te richten op de ene Heer, Jezus Christus.

Onze dialoog heeft ons geholpen te groeien in wederzijds begrip; het heeft wederzijds vertrouwen bevordert en ons verlangen om verder te gaan naar volledige eenheid bevestigd. Eén van de vruchten van deze dialoog is de samenwerking tussen verschillende organisaties van de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Dankzij deze nieuwe sfeer van begrip zullen Caritas Internationalis en de World Service van de Lutherse Wereldfederatie vandaag een gezamenlijk overeengekomen verklaring ondertekenen die gericht is op het ontwikkelen en versterken van een geest van samenwerking ter bevordering van de menselijke waardigheid en sociale gerechtigheid. Ik groet van harte de leden van beide organisaties; in een wereld die door oorlogen en conflicten uit elkaar getrokken wordt, zijn en blijven zij een lichtend voorbeeld van toewijding tot en dienst aan de naaste. Ik moedig u aan voort te gaan op de weg van samenwerking.

Ik heb aandachtig geluisterd naar de mensen die getuigenis hebben gegeven, hoe zij te midden van zoveel uitdagingen dagelijks hun leven toewijden aan het opbouwen van een wereld die steeds meer wil reageren op het plan van God, onze Vader. Pranita sprak over de schepping. De schepping zelf is duidelijk een teken van Gods grenzeloze liefde voor ons. Als gevolg kunnen de geschenken van de natuur ons tot het overwegen van God aanzetten. Ik deel je zorg over het misbruik dat onze planeet, ons gezamenlijk thuis, schaadt en ernstige gevolgen heeft voor het klimaat. Zoals we in ons, in mijn land zeggen: “Uiteindelijk zijn het de armen die de kosten betalen voor ons feesten”. Zoals jij terecht opmerkte hebben zij de grootste impact op degenen die het meest kwetsbaar en behoeftig zijn; zij worden gedwongen te emigreren om aan de gevolgen van klimaatverandering te ontsnappen. Wij allemaal, en wij christenen in het bijzonder, zijn verantwoordelijk voor de bescherming van de schepping. Onze manier van leven en ons handelen moet altijd overeenstemmen met ons geloof. Wij zijn geroepen harmonie op te wekken in onszelf en met anderen, maar ook met God en Zijn handwerk. Pranita, ik moedig je aan vol te houden in je toewijding in naam van ons gezamenlijk thuis. Dank je!

Mgr. Hector Fabio vertelde ons over het gezamenlijk werk van katholieken en Lutheranen in Colombia. Het is goed om te weten dat christenen samenwerken om gemeenschappelijke en maatschappelijke processen van algemeen belang op te starten. Ik vraag jullie in het bijzonder te bidden voor dat grootse land, zodat, door middel van de samenwerking van iedereen, de vrede, waar zo naar verlangd wordt en die zo nodig is voor een menswaardig samenleven, eindelijk kan worden behaald. En omdat het menselijk hart, als het naar Jezus kijkt, geen grenzen kent, moge het dan een gebed zijn dat verder reikt, en al die landen omvat waar ernstige conflicten voortduren.

Marguerite maakt ons bewust van de hulp aan kinderen die het slachtoffers zijn van wreedheid en het werk voor de vrede. Dit is zowel bewonderenswaardig en een oproep om de talloze situaties van kwetsbaarheid van zo vele personen die zich niet kunnen laten horen serieus te nemen. Wat jij als missie beschouwd is een zaadje, een zaadje dat overvloedig vrucht draagt, en vandaag, dankzij dat zaadje, kunnen duizenden kinderen studeren, groeien en in goede gezondheid leven. Je hebt geïnvesteerd in de toekomst! Dank je! En ik ben dankbaar dat je zelfs nu, in ballingschap, een boodschap van vrede blijft verspreiden. Je zei dat iedereen die jou kent denkt dat wat je doet gek is. Natuurlijk, het is de gekte van de liefde voor God en onze naaste. We hebben meer van die gekte nodig, verlicht door het geloof en vertrouwen op de voorzienigheid van God. Blijf werken, en moge die stem van hoop die je aan het begin van je avontuur hebt gehoord, en je investering in de toekomst, je eigen hart en de harten van vele jonge mensen blijven raken.

Rose, de jongste, gaf een werkelijk ontroerende getuigenis. Ze heeft gebruik kunnen maken van het sporttalent dat God haar gaf. In plaats van haar energie te verspillen in negatieve situaties heeft ze voldoening gevonden in een vruchtbaar leven. Luisterend naar jouw verhaal, dacht ik aan de levens van zoveel jonge mensen die verhalen als het jouwe zouden moeten horen. Ik wil dat iedereen weet dat ze kunnen ontdekken hoe prachtig het is om kinderen van God te zijn en wat een privilege het is om door Hem geliefd en gekoesterd te zijn. Rose, ik dank je vanuit mijn hart voor jouw werk en toewijding om andere vrouwen aan te moedigen om weer naar school te gaan, en voor het feit dat je dagelijks bidt voor vrede in de jonge staat Zuid-Sudan, die dat zo erg nodig heeft.

En na het horen van deze krachtige getuigenissen, die ons deden nadenken over onze eigen levens en hoe we reageren op de noodsituaties overal om ons heen, wil ik al die regeringen danken, die vluchtelingen helpen, alle regeringen die ontheemde mensen asielzoekers helpen. Alles dat gedaan wordt om deze mensen in nood te helpen is een groots gebaar van solidariteit en een erkenning van hun waardigheid. Voor ons christenen is het prioriteit om erop uit te gaan en de verstotenen – want zij zijn werkelijk verstoten uit hun thuislanden – en de gemarginaliseerden van onze wereld te ontmoeten, en de tedere en barmhartige liefde van God, die niemand afwijst en iedereen accepteert, voelbaar te maken. Wij christenen zijn vandaag geroepen om actieve deelnemers te zijn in de revolutie van tederheid.

Straks horen we de getuigenis van Bisschop Antoine, die in Aleppo woont, een stad die op de knieën gedwongen is door de oorlog, een plaats waar zelfs de meest fundamentele rechten met minachting worden behandelt en vertrapt. In het nieuws horen we elke dag over het afschuwelijke lijden vanwege de strijd in Syrië, door dat conflict in ons geliefde Syrië, die nu al meer dan vijf jaar duurt. Te midden van zoveel verwoesting is het werkelijk heldhaftig dat mannen en vrouwen daar gebleven zijn om materiële en geestelijke hulp te bieden aan de noodlijdenden. Het is ook bewonderenswaardig dat jij, beste broeder Antoine, blijft werken tussen zulk gevaar om ons te kunnen vertellen over de tragische omstandigheden van het Syrische volk. We houden ieder van hen in onze harten en gebeden. Laten we de genade van oprechte bekering afsmeken over de verantwoordelijken voor het lot van de wereld, voor die regio en voor allen die daar ingrijpen.

Beste broeders en zusters, laat ons niet ontmoedigd raken tegenover vijandigheid. Moge de verhalen, de getuigenissen die we hebben gehoord, ons motiveren en ons een nieuwe impuls geven om steeds nauwer samen te werken. Als we weer thuiskomen, mogen we dan een toewijding meebrengen om dagelijkse gebaren van vrede en verzoening te maken, om moedige en trouwe getuigen van christelijke hoop te zijn. En zoals we weten, de hoop stelt ons niet teleur! Dank u!”

Homilie in de Mis voor Allerheiligen:

“Vandaag vieren we met de hele Kerk het hoogfeest van Allerheiligen. Hiermee herdenken we niet alleen hen die in de loop der eeuwen heiligverklaard zijn, maar ook onze vele broeders en zusters die, op een stille en onopvallende wijze, hun christelijk leven hebben geleefd in de volheid van geloof en liefde. Onder hen zijn zeker vele van onze verwanten, vrienden en bekenden.

Dit is voor ons dan een viering van heiligheid. Een heiligheid die niet zozeer te zien is in grote daden of buitengewone gebeurtenissen, maar veeleer in dagelijkse trouw aan de eisen van ons doopsel. Een heiligheid die bestaat in de liefde voor God en de liefde voor onze broeders en zusters. Een liefde die trouw blijft tot het punt van zelfopoffering en volledige toewijding aan anderen. We denken aan de levens van al die moeders en vaders die zich opofferen voor hun gezinnen en bereid zijn – ook al is dat niet altijd makkelijk – van zoveel dingen af te zien, zoveel persoonlijke plannen en projecten.

Maar als er één ding typisch is voor de heiligen, is het dat zij daadwerkelijk gelukkig zijn. Zij hebben het geheim van authentiek geluk ontdekt, dat diep in de ziel ligt en zijn bron heeft in de liefde van God. Daarom noemen we de heiligen zalig. De Zaligsprekingen zijn hun weg, hun doel richting het thuisland. De Zaligsprekingen zijn de weg van het leven die de Heer ons leert, zodat wij in Zijn voetstappen kunnen volgen. In het Evangelie van de Mis van vandaag hoorden we hoe Jezus de Zaligsprekingen verkondigde aan een grote menigte op de heuvel bij het Meer van Galilea.

De Zaligsprekingen zijn het beeld van Christus en als gevolg van elke christen. Ik zou er hier slechts één willen noemen: “Zalig die zachtmoedig zijn”. Van zichzelf zegt Jezus: “Kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart” (Matt. 11:29). Dit is zijn geestelijk portret en het onthult de overvloed van Zijn liefde. Zachtmoedigheid is een manier van leven en handelen die ons dichter bij Jezus en elkaar brengt. Het stelt ons in staat alles dat ons verdeelt en vervreemd aan de kant te zetten, en steeds nieuwe manieren te vinden om verder te gaan op de weg van eenheid. Zo was het met de zonen en dochters van dit land, waaronder de heilige Maria Elisabeth Hesselblad, kortgeleden heiligverklaard, en de heilige Birgitta van Vadstena, mede-patrones van Europa. Zij hebben gebeden en gewerkt om banden van eenheid en broederschap tussen christenen te smeden. Een zeer sprekend teken hiervan is dat we hier in uw land, getekend als het is door het naast elkaar leven van vrij verschillende volkeren, samen het vijfde eeuwfeest van de Reformatie herdenken. De heiligen brengen verandering tot stand door zachtmoedigheid van het hart. Met die zachtmoedigheid komen wij tot het begrip van de grootsheid van God en aanbidden we Hem met oprechte harten. Zachtmoedigheid is de houding van hen die niets hebben te verliezen, omdat hun enige rijkdom God is.

Op een bepaalde manier zijn de Zaligsprekingen de identiteitskaart van de christen. Zij identificeren ons als volgelingen van Jezus. Wij zijn geroepen zalig te zijn, volgers van Jezus te zijn, de problemen en angsten van onze tijd het hoofd te bieden met de geest en liefde van Jezus. Zo moeten wij in staat zijn nieuwe situaties te herkennen en beantwoorden met verse geestelijke energie. Zalig zijn zij die trouw blijven terwijl zij het kwaad verdragen dat anderen hen toebrengen, en hen vergeven vanuit hun hart. Zalig zijn zij die in de ogen kijken van de verlatenen en gemarginaliseerden, en hen hun nabijheid laten zien. Zalig zijn zij die God in ieder persoon zien, en hun best doen om anderen Hem ook te laten ontdekken. Zalig zijn zij die ons gezamenlijk thuis beschermen en verzorgen. Zalig zijn zij die afzien van hun eigen gemak om anderen te helpen. Zalig zijn die bidden en werken voor de volledige eenheid tussen christenen. Dit zijn allemaal boodschappers van Gods barmhartigheid en tederheid, en zij zullen zeker van Hem hun verdiende loon ontvangen.

Beste broeders en zusters, de oproep tot heiligheid is aan iedereen gericht en moet van de Heer ontvangen worden in een geest van geloof. De heiligen moedigen met hun levens en voorspraak bij God aan, en wijzelf hebben elkaar nodig als we heiligen willen zijn. Elkaar helpen heiligen te worden! Laat ons samen de genade afsmeken om deze oproep met vreugde te ontvangen en mee te werken en de vervulling ervan. Aan onze hemelse Moeder, Koningin van Alle Heiligen, vertrouwen we onze intenties toe en de dialoog gericht op de volledige eenheid van alle christenen, zodat wij gezegend mogen zijn in ons streven en heiligheid in eenheid mogen behalen.”

Photo credit: CNS/Paul Haring

‘From Conflict to Community’ – Nordic bishops on the eve of Pope Francis’ ecumenical visit

The members of the Nordic Bishops’ Conference – covering the countries of Iceland, Norway, Denmark, Sweden and Finland – have written a pastoral letter looking ahead to Pope Francis’ visit to Lund and Malmö, as well as the state and future of ecumenical relations with the Lutheran church in their countries. They rightly indicate that the anniversary of the Reformation, which will begin with the events in Lund that the Pope will attend, is no reason to celebrate for Catholics.

My translation of the document, which generally aligns itself closely with ‘From Conflict to Communion’, the 1999 document in which the Catholics and Lutherans agreed on the doctrine of justification. My translation follows:

“In 2017 we mark an event which has had great consequences for the Christian faith, in the first place in Europe. In the year 1517 Martin Luther initiated a process which became known in history as the Reformation and which, especially for our Lutheran fellow Christians represents an important moment in the development of their ecclesiastical tradition and identity. But since the Reformation would have been impossible without the Catholic basis, it is appropriate that we, as Catholic Christians, also think about it. That is already expressed in the document ‘From conflict to communion’, the result of dialogue in the Lutheran-Catholic Commission for the Unity of the Church. This tekst is directed towards a common commemoration, which is based on reflection rather than triumphalism.

Despite all explainable reasons, the Reformation caused a split in Christianity, which remains painful to this day. In the Nordic countries this split meant that the Catholic Church could only start again after many centuries. That is why the 500th anniversary of the event of the Reformation can not be observed as a celebration in the true sense. Rather it should be recalled in contrition. The process of reconciliation between the Catholic Church and the churches of the Reformation began many decades ago. But we can not tire of striving for the full unity in Christ.

At the start of the 16th century, the Catholic Church was in need of reform, something that not only Martin Luther, but also others acknowledged and expressed at that time. But instead of dealing with the necessary doctrinal questions, Christians of different confessions have instead done much harm to each other. At the closing of this year’s Week of Prayer for Christian Unity, Pope Francis prayed for “mercy and forgiveness for the unevangelical behaviour of Catholics towards other Christians”. In Sweden several Lutheran ministers have responded to that and also asked us Catholics for forgiveness.

The important questions is now, how we can continue together to come closer together in faith, in hope and in love? We, the Catholic bishops in the north of Europe, want to go on this path of reconciliation with our Lutheran brothers and sisters and do everything to promote unity.

Ecclesia semper reformanda

The Church must always let herself be converted and renewed by Christ. We are indeed a holy people, but a people of sinners on pilgrimage to eternity. Conversion, contrition and maturing in the faith are important stations on this path. Through the Second Vatican Council, the Catholic Church opened herself to many things that are also important to Lutheran Christians, for example the role of Holy Scripture and the meaning of the priesthood of all baptised. Thus, many difference have actually disappeared.

What still divides is, among other things, the sacramentality of the Church, as well as the understanding of the sacrament and the office. As Catholics we believe that the Church is the fundamental sacrament in which the incardinated word becomes present through the sacraments, in order to unite with us in love and transform us in Himself.

At the same time we see that many faithful Lutheran Christians become increasingly open to these aspects. A questions that remains pending and which is painfully felt on both sides is that of the common Eucharist. As much as this desired is justified, the unity of the Lord’s Table must also reflect the full unity in faith.

The Petrine office is also difficult to understand for many Lutheran Christians. But the personality of Pope Francis has made it more understandable. Pope Saint John Paul II already invited all non-Catholic Christians to think about other ways of  exercising the Petrine office (Ut Unum Sint, N.95).

Traditionally, the role of Mary and the saints has also been contentious. But among many non-Catholic Christians the meaning of Mary as the Mother of God and example in faith is being re-acknowledged.

Despite the mutual approach in question of doctrine, greater differences in questions of ethics and morality have recently appeared. But even when these make the dialogue in some respects more difficult, it should not be given up.

Definition of the Christian faith

In all ages Christians have formulated teachings to clearly define doctrine, distinguish them from false ideas or to convey them intelligebly. Often such formulations evolved into bones of contention, which for a long time created great frontlines between Christians. The principles of the reformers were similarly divided for many centuries. It is nevertheless fruitful, also for Catholics, to constructively engage with them.

Sola fide

The faith is undoubtedly necessary for justification. We share the central mysteries of the faith – for example, about the Trinity, about Jesus Christ, about salvation and justification – with our Lutheran brothers and sisters. We rejoice in this unity of faith which is based in baptism and expressed in the joint declaration about justification. That is why it is our mission to be witnesses of these truths of faith in our secular society. In our Nordic countries, where few practice their faith, it is important to proclaim the good news together and with one voice.

Sola Scriptura

Only through Holy Scripture can we receive the full revelation about the salvation which is offered to us in Christ. This revelation in received and shared in the Church. Through the teaching office of the Church this living tradition in Holy Scripture is codified. For us Catholics Church, teaching, tradition and Scripture belong together. In the Church and with the Church, Scripture is opened for us.  In this way the faith becomes ever more alive for us. Recently the number of Lutheran Christians who agree with  us believe that Scripture and the tradition of the Church are closely connected, has been on the rise.

Sola gratia

“Everything is mercy”, the saintly Doctor of the Church Thérèse of Lisieux, who can be considered as the Catholic answer to Martin Luther, says. Without God’s mercy we can do nothing good. Without His mercy we can not come to eternal life. Only through God’s mercy can we be justified and holy. Mercy can truly transform us, but we must also respond to this mercy and work alongside it. In the Mother of God, Mary, full of mercy and immaculate, we see how much can God can do in a person.

For many Lutheran Christians it is still difficult to agree with this truth. But we also see that many of them are open to similar questions about growth in prater and in holiness.

Simul iustus et peccator

We are all at the same time justified and sinners. As Catholics we believe that we are really sinners; but through the mercy of God we can receive forgiveness of all guilt in the Sacrament of Reconciliation. As baptised Christians we are called to holiness. The Church is a school of holiness. The saints, who we can ask to intercede for us, are shining examples and role models of this holiness. One of these role models is a woman from our countries, Saint Elisabeth Hesselblad, who was recently canonised. She is an incentive to all of us to go the way of holiness more consciously.

We see that many Lutherans are also open to the saints, such as, for example, Saint Francis of Assisi and Saint Mother Teresa of Calcutta. In our secularised world we need such witnesses of faith. They are living and credible witnesses of our faith.

Martyrium

We know that also in our time many Christians are persecuted for their faith and that there are also many blood witnesses. Martyrdom unites Christians from various churches. We think of all Christians, also in the Middle East, who are persecuted and yet remain true to Christ and His Church. Their example also strengthens us in our faith. Many Christians from these countries have also come to us in the north. it is therefore important that we, all Christians in our countries, maintain, protect and deepen what we share in faith. Then we can also increasingly give and common witness of the risen Lord.

Future perspectives

The joint declaration ‘From conflict to communion’ closes with five ecumenical imperatives, suggested to us Catholics and Lutherans to take further steps on the common way to unity. They are:

1. Beginning from a perspective of unity and not of division, and promoting what we have in common.
2. At the same time allowing oneself to be transformed by the witness of the other.
3. Committing oneself to the search for visible unity.
4. Rediscovering jointly the power of the Gospel of Christ for our time.
5. Witness together of the mercy of God in proclamation and service to the world.

Also when these five imperatives speak of great and not always simple concerns, their message is clear, but only when we devote outself completely to Christ and together rediscover the power of the Gospel (cf. 4th imperative).

We are happy and thank God that the Holy Father, Pope Francis, will be coming to Lund on the occasion of the commemoration of the Reformation, to strengthen us in faith.

We therefore invite all Catholics to accompany the preparations for the papal visit with their prayer and to participate in as great a number as possible in both the ecumenical meeting in Malmö Arena and the Mass in Swedbank Stadion. In that way we will show both the joy, as Catholics, of being with Pope Francis, and also respect for the identity of our Lutheran fellow Christians, grown from the Reformation. Despite the still existing differences we are convinced, confident in the mercy of God, that ways towards common unity can be found.

On the Feast of St. Teresa of Avila, 15 October 2016

+ Czeslaw Kozon, Bishop of Copenhagen

+ Anders Arborelius OCD, Bishop of Stockholm

+ Bernt Eidsvig Can. Reg, Bishop of Oslo, Administrator of Trondheim

+ David Tencer OFM Cap, Bishop of Reykjavik

+ Teemu Sippo SCJ, Bishop of Helsinki

+ Berislav Grgic, Bishop-Prelate of Tromsø

+ Gerhard Schwenzer SS.CC., Bishop emeritus of Oslo”

^Bishops Grgic, Sippo, Eidsvig, Kozon, Arborelius and Tencer, with Sr Anna Mirijam Karschner CPS, the general secretary of the Nordic Bishops’ Conference.

For 2016, St. Maria Goretti

Every year, I use Jennifer Fulwiler’s Saint’s Name Generator to find a saint to whose intercession I entrust my blogging efforts for that year. Yes, there’s is a degree of randomness in this method, but with the added ingredient of prayer before clicking, I am more than willing to accept whoever the program selects for me, and ask that person for special guidance and inspiration as I do my blogging.

This time around, I got Saint Maria Goretti. In 1902, at the age of 12, she was raped and stabbed to death, but her witness of the concern for not her own wellbeing but that of her rapist’s soul, as well as her forgiveness of him, ultimately led to the latter’s conversion, and her own canonisation by Pope Pius XII in 1950.

She protects against various things, including poverty and the death of parents, and she is also a patron of children, poor people and martyrs. Suffice it to say that more than a few of these are significant to me personally at this time in my life.

For the blog, and in my life as a Catholic, perhaps I can take the example of St. Maria Goretti of how to act in the face of adversity.

Anyway, for this year: Sancta Maria Goretti, ora pro nobis!

Holy Popes

With today’s canonisation of Popes Saint John XXIII and Saint John Paul II, the Church now recognises 80 out of 266 Popes as saints. Some think this is too many, and that Popes are being made saints too quickly or too automatically. Whatever the truth in that matter is, the history is interesting.

Of the first 58 Popes, from St. Peter to St. Silverius, almost none escaped canonisation, although the process as we know it today did not exist yet. In general, the Church simply recognised an existing cult for a deceased Pope, making him known as a saint. The only exceptions in this five-century period are Pope Liberius (352-366), Pope Anastasius II (496-498), Pope Boniface II (530-532) and Pope John II (532-535).

In the following five centuries there are fewer saints among the Popes, as the process became more formalised, but still quite a lot: 19. Their frequency does decrease sharply towards the end: not a single ninth century Pope was canonised, while the previous century still had four.

For the second millennium, after the Holy See became the sole authority in the area of canonisation, it is actually very possible, without making this post excessively long, to list all papal saints:

• St. Leo IX (1049-1054)
• St. Gregory VII (1073-1085)
• St. Celestine V (1294)
• St. Pius V (1566-1572)
• St. Pius  X (1903-1914)
• St. John XXIII (1958-1963)
• St. John Paul II (1978-2005)

The number of three canonised saints among the 20th century Popes is striking. The last time the Church had so many papal saints so close together in time was in the eighth century. But is it excessively much? Compared to the first 500 years of the papacy: absolutely not. Nor is it much when we compare it to the total number of people canonised by the nine Popes since 1900: 1501. Less then two-tenths of a percent of these were Popes. In the end, it’s all relative.

Saint of the year

So who’s your saint for the new year?

Blogger Jennifer Fulwiler’s Saints Name Generator has been quite popular in recent weeks. It is an easy tool to select a specific saint for basically any period of time, project or intention you’d care to mention. It is somewhat random, of course, by its very nature, but choosing a saint to ask to intercede for you is never a bad idea. This choice is not made effective by the tool, but by the prayer, but ours and theirs.

The saint that was selected for me is Saint Raymond of Peñafort. In an almost eerie coincidence (or is it) his feast is in three days time. And in another example of debatable coincidence, I have written about this saint in the very early days of my blog. At that time I was still trying to find this blog’s focus, and I tried for a while to write weekly blog posts about a specific saint whose feast day fell in that week. For the first week of January, I chose… Saint Raymond of Peñafort.

SQPN’s Saints Page has the following information on him:

“Born to the Aragonian nobility. Educated at the cathedral school in Barcelona, Spain. Philosophy teacher around age 20. Priest. Graduated law school in Bologna, Italy. Joined the Dominicans in 1218. Summoned to Rome, Italy in 1230 by Pope Gregory IX. Assigned to collect all official letters of the popes since 1150. Raymond gathered and published five volumes, and helped write Church law.

Chosen master general of the Dominicans in 1238. Reviewed the Order‘s Rule, made sure everything was legally correct, then resigned his position in 1240 to dedicate himself to parish work. He was offered and archbishopric, but he declined, instead returning to Spain and the parish work he loved. His compassion helped many people return to God through Reconciliation.

During his years in Rome, Raymond heard of the difficulties missionaries faced trying to reach non-Christians of Northern Africa and Spain. Raymond started a school to teach the language and culture of the people to be evangelized. With Saint Thomas Aquinas, he wrote a booklet to explain the truths of faith in a way that non-believers could understand. His great influence on Church law led to his patronage of lawyers.”

A writer, philosopher, lawyer, teacher, evangeliser, and communicator. There are less suitable patron saints to think of for a Catholic blogger.

Questions and answers, No. 2

Like last week, there is a new set of questions to be answered. People came here in the past week to find answers, and I hope they found at least some indication of them, but if not: here is some more direct and detailed information. I will try my best to give useful and truthful answers, but in the case of some of today’s question it is really better to consult a priest, theologian or Church historian.

1. Is Roman Catholicism legal in the Netherlands?

Simple answer: yes. There is no prohibition on being Catholic or speaking and writing about being Catholic in the Netherlands. Article 6 of the Dutch Constitution protects every citizen to freely confess their faith within the limits of the law.

The Catholic Church is fully established in the Netherlands, with full diplomatic relations between the Netherlands and the Holy See, a resident Papal Nuncio and a bishops’ conference.

2. Explain why the Eucharistic liturgy is meant to be the source and summit of our spiritual lives.

This is one of those questions I referred to above. I will try to offer a basic explanation, but you are really best served with someone who is more knowledgeable about this.

The Eucharistic liturgy is the whole of rituals, words, gestures and actions we use to celebrate the Eucharist. That liturgy is a unity and reflects the content of what we celebrate: the Eucharist. And is that Eucharist that is the source and summit of the Christian life. By source we mean that everything we do as Christians has its origins in the Eucharist, and by summit we mean that that Eucharist is also the highest goal that we can achieve. Nothing exceeds or transcends it.

The Eucharist is Christ on the Cross, God who sacrificed Himself for us. The Eucharist is then a supreme act of love. For Himself, God need not have died, but He did so out of love for us. We needed it. He did not.

That sacrifice, that divine love, is the engine that drives our Christian life. Our love for God and our neighbours, our desire to be loved, flows from the divine love.

If we do not give the Eucharist, the Holy Mass, an important place in our Christian life, we take away the driving force, the nourishment for our Christian actions and words, our life. Christ gave Himself for us, now we need to accept Him in our hearts, and that is what the Eucharist does for us, and what we do in the Eucharist.

3. Who initiated transubstantiation in the Catholic Church?

Jesus Christ did. At the Last Supper, He gave bread and wine as His Body and Blood to His followers. And these followers were well aware of what Jesus had said about those things earlier:

“I am the bread of life. Your fathers ate manna in the desert and they are dead; but this is the bread which comes down from heaven, so that a person may eat it and not die. I am the living bread which has come down from heaven. Anyone who eats this bread will live for ever; and the bread that I shall give is my flesh, for the life of the world” (Joh 6:48-51).

When Jesus then said, at the Last Supper, “This is my body” and ‘This is my blood”, the Apostles would have remembered the above passage. Although they had no way of understanding how, they would also have no doubt that Christ was serious: He is the living bread, and the bread He now brings is, as He says, His body.

But since when does the Church refer to this mystery as ‘transubstantiation’? A quick glance at Wikipedia shows us that the term appeared in the Middle Ages, and at the Fourth Lateran Council of 1215 the Church first used it in writing. But although they didn’t use the word ‘transubstantiation’, the fact of bread and wine becoming the body and blood of Christ had already been accepted by the earliest Church Fathers, such as St Ignatius of Antioch and St. Justin Martyr (both in the first half of the second century).

The answer to the question would then be: Christ initiated it, and the Church recognised the mysterious transubstantiation virtually from the very start.

4. Can I have an altar just for saints?

Well, depending on what you mean by ‘altar’, you either can or can not. If you are referring to the surface upon which the sacrifice of the Mass takes place, I don’t think you can. Such an altar is always for Christ, although it can feature images or statues of saints, of course.

However, if you are talking about a small ‘prayer table’ in your home, you most definitely can, although I would personally recommend that you also include Christ. A set place in the house where you can go and light a candle and pray is definitely a good thing, and such a place can include statues or images of saints to help us pray. Certainly when you have a special devotion to a certain saint, you may want to give that saint pride of place, and frequently ask him or her to intercede for your intentions with the Lord.

As long as there is no danger of your prayer table (ie. not an altar upon which the Eucharistic sacrifice takes place) becoming a site for idolatry, you may certainly use images of saints to help you focus on Christ and your relationship with Him.

Opening the Year of Faith in the Netherlands

It’s a week ago now, but I figured it would be nice to give an impression of how the Year of Faith was opened in the Netherlands. All dioceses marked the occasion with special Masses in either the cathedral or another major church in the diocese.

The Archdiocese of Utrecht played host to a national symposium on the four great Constitutions of the Second Vatican Council. Some 250 people attended, a number that could perhaps have been higher if the symposium wasn’t open to clergy and pastoral workers only.

The Mass which started off the symposium was offered by Wim Cardinal Eijk, the archbishop of Utrecht. In his homily he looked back at the fruits of the Council, but also the responses to it. The cardinal noted that, “On the one hand there are people who are disappointed, because the Council did not bring the fruits they had hoped for. And on the other hand there are people who make the reproach that the current crisis in the Church was caused by the Council.” He went on to say that both responses are unjust. The roots of secularisation were already laid well before the Council – as, for example, Blessed Titus Brandsma already noticed – and the discussion about celibacy and liturgy was already being held in the 1950s.

In Breda Bishop Jan Liesen, pictured at right during the symposium mentioned above, offered a Mass in the cathedral of St. Anthony. About the Year of Faith he said:

“The Year of Faith is a year in which to listen to God, to the spirit which has been poured out in our hearts. Put differently: our Church does not revolve around an organisation, but around a living person, Christ. The Gospels speak of how Jesus continuously presented people with the question, “Who do you say I am?” Other religions may have a book, a great way of life or something. We Christians do not have that, at least not as the heart of our faith: we have the person of Jesus Christ.”

Bishop Liesen also spoke about our spiritual life, which we need to nurture in order to be evangelisers ourselves.

“To make work of your spiritual life – how do you do that? It is a matter of choosing, really choosing. In our time we have somewhat forgotten what choosing is, maybe or probably because we have such material wealth. We can walk past shop windows in long shopping streets and pick what we like. We then think that we have made a choice, but we haven’t. We were looking for something and left much where it was and brought that one thing home, but that is not choosing. There comes a time when we don’t like what we have brought home anymore and then we’ll get something else. That is not choosing: it is merely the satisfaction of a desire, whether it is real or imaginary. Because of such a materialistic way of life, which is being promoted in all manners imaginable and which we should not underestimate or make illusions about when it concerns ourselves – because of that way of life we sometimes deal with people in the same way, and we drop them when they no longer suit us. But really choosing when it concerns a person means: choosing that one as he or she is and not dripping them to choose another. That is the basis of true friendship, that is the basis of marriage and family, and that is also the basis of spiritual life, of the conversation with God.”

The final topic that Bishop Liesen touched upon was the Eucharist. He re-emphasised the central place that that sacrament has in our faith, and his desire (and presumably intention as well) to cut down the number of Communion service in his diocese. These services have, in many places, become more of a habit  and a celebration of the community instead of a necessity when there is no priest available, and water down the valuable role of the Eucharist in our lives.

In the Diocese of Haarlem-Amsterdam, the Year of Faith was opened at the shrine of Our Lady of Need in Heiloo. In his homily, auxiliary Bishop Jan Hendriks spoke about faith, saying:

“Faith is a mercy and we can be grateful that we have received that mercy.

Faith requires surrender, giving up control, confidence that you are safe in the loving care of a heavenly Father, that everything will turn out alright, no matter how many setbacks and suffering you may find on your way.

No matter how much evil and how many problems there are: because of faith our life is an ascent to God. Without faith it would be nothing but decomposition, descent, a pointless event with a sad ending.

Faith also requires humility, because it entails us bowing down for a higher power, for someone who can dictate the law to you.

Our Catholic faith lets us know Jesus, our Saviour and Lord. It lets us understand the Holy Spirit, who resides in our hearts and gently leads us to the heavenly Father, who is source and purpose of all of creation.

Through our Catholic faith we also got to know and venerate Mary, who is our Mother through Jesus, as an example of faith, as intercessor and mediator.”

And about evangelisation, he added:

“Whatever we do in the Church, we must first be Christians.

Every priest, every believer must first be a Christian.

The work that we do in the Church can’t be an exterior job, but an expression of our love for Christ, expression of our faith.”

Bishop Antoon Hurkmans, who opened the Year of Faith in the cathedral basilica of St. John in Den Bosch, spoke about having faith in our time:

“Today every faithful is individually faced with a great challenge. The Second Vatican Council already foresaw this. This Council was intended to bring the Church up to date, a way of returning to the source. It again placed Holy Scripture at the heart. It looked for the vital sources of the Church of the future in the young Church of the Church Fathers. You and I, we are confronted with an increasingly secularised world. We shouldn’t want to walk away from that. We should be strong by resisting the difficulties of this time and witness of our faith in the world of today, with the sources of the Council. There are numerous difficulties. The Church in our part of the world grows smaller, we must dispose of church buildings. It’ll be increasingly difficult to pass on the faith to future generations. Acting according to the faith in marriage, in celibacy, in politics is increasingly at odds with what’s going on in society. What matters now is to believe or not: to entrust yourself to God. To travel the way with Him. When you have faith, confess this faith in the Father, the Son and the Holy Spirit openly. God will take care of you. He will give you life. Confess your faith in the Church. Do not stay alone. Participate, as the Council asks, in the life of the Church. The Eucharist is the source and summit of the Church’s life. Be there, every Sunday. Immerse yourself in the liturgy, in Holy Scripture and never forget to serve the poor. Faith must be expressed in action.”

In Roermond Bishop Frans Wiertz referred to the collection of ten local Saints and Blesseds, from 4th-century St. Servatius to St. Teresia Benedicta of the Cross, who was killed in Auschwitz in 1942, who were gathered in the cathedral of St. Christopher as examples of the faith. The bishop said about this:

“We are gathered here as faithful from all directions of our local Church. And we are not alone, but in the presence of a number of prominent blesseds and saints from our area, men and women who represent the faith of many centuries, who represent all those people who preceded us in the faith.”

In the Diocese of Rotterdam, Bishop Hans van den Hende opened the Year of Faith in the Basilica of St. Liduina and Our Lady of the Rosary in Schiedam. In his homily he discussed Pope Benedict’s Apostolic letter Porta Fidei, in which the Holy Father announced the Year of Faith, and on the Second Vatican Council, but also on the Catechism of the Catholic Church and the Code of Canon Law. Summarising the Year of Faith, the bishops said:

“The Year of Faith, brothers and sisters, regards all aspects of our life in faith. To confess that God exists, that His Son became men, that the Holy Spirit always wants to inspire us. To celebrate our faith in the Eucharist and the other sacraments and to be careful with the Words of Scripture. We do so as true listeners to the message of God and also by truly living as Christians and to be recognisable in our words and actions as friends of the Lords, and fourth, to keep up the conversation with the Lord.”

In Groningen, Bishop Gerard de Korte also opened the Year of Faith, with a Mass at the cathedral of St. Joseph, but the text of his homily is sadly not available online.

Photo credit: [1], [2] Ramon Mangold, [5] Peter van Mulken

The return of Saint Oda

There are many saints. And by many, I do main a lot. Such a lot, in fact, that the Church has a hierarchy of saints to decide which saint’s feast day has precedence on any given day. Last Sunday, the Nativity of St. John the Baptist took precedence over everything else, for example.

At the Second Vatican Council, this hierarchy was adapted. Some saints had their feast days changed, and others lost theirs completely as their veneration was suppressed at various levels. Some saints, which in the past were venerated worldwide, are now only marked locally. Many early saints, who lived in the first centuries of Christianity, underwent this fate. Among them, many Dutch saints who had local importance, but had left no tangible mark in the larger scheme of things. One of these is Saint Oda.

The 8th-century saint, who lived as a hermit at what is now the village of Sint-Oedenrode in the Diocese of ‘s Hertogenbosch, gives her name to the parish which was established in 2010, and as a consequence, Bishop Antoon Hurkmans has asked the Congregation for the Causes of the Saints to reinstate her feast on the liturgical calendar. That request has now been granted. Her reinstated feast day will be on the 27th of November.

As the notification reads, “once holy, always holy”, Saint Oda’s sanctity has never been abrogated, but her veneration merely limited. Those limitations have now been removed so that the faithful of St. Oda’s parish can now mark their patron saint’s feast day again. Whether or not her veneration has been returned to universal status is unknown, but, to be honest, unlikely. The request from the bishop has been of a local nature, so it would make sense that St. Oda’s veneration is now reinstated for the diocese alone.