The fate of McCarrick – a new impulse in the fight against abuse?

“On 11 January 2019, the Congresso of the Congregation for the Doctrine of the Faith, at the conclusion of a penal process, issued a decree finding Theodore Edgar McCarrick, archbishop emeritus of Washington, D.C., guilty of the following delicts while a cleric: solicitation in the Sacrament of Confession, and sins against the Sixth Commandment with minors and with adults, with the aggravating factor of the abuse of power. The Congresso imposed on him the penalty of dismissal from the clerical state. On 13 February 2019, the Ordinary Session (Feria IV) of the Congregation for the Doctrine of the Faith considered the recourse he presented against this decision. Having examined the arguments in the recourse, the Ordinary Session confirmed the decree of the Congresso. This decision was notified to Theodore McCarrick on 15 February 2019. The Holy Father has recognized the definitive nature of this decision made in accord with law, rendering it a res iudicata (i.e., admitting of no further recourse).”

A fairly brief note, the first from the Holy See press office today, but one with serious ramifications. The Church’s progress in the fight against sexual abuse, especially in the last few weeks leading up to the bishops’ meeting about that topic in Rome, has been heavily criticised. While progress definitely exists, many say it’s not going fast  enough or isn’t being done thoroughly enough, and that past mistakes and ill judgements continue being made today. This decision from the Congregation for the Doctrine of the Faith, however, should serve as a reminder and an impulse that no abuser can hide behind the comforts of his or her office.

Mr. McCarrick has been what is usually called ‘laicised’, which is not really the right term, as many have pointed out that it seems to mean that being a lay person is somehow a step below being a cleric. As the above publication states, McCarrick has been ‘dismissed from the clerical state’. He remains a priest, as all sacraments are eternal and cannot be revoked, but he no longer has any rights or duties associated with that state. He can not present himself as a priest or bishop, which includes dressing like one, can’t celebrate any sacraments (apart from Baptism, which anyone can confer in an emergency) and can exercise no rights regarding support from any parish, diocese or religious movement, beyond those extended to any random passer-by.

The statement also indicates exactly what McCarrick has been found guilty of: solicitation in the Sacrament of Confession, ie. improper advances or conduct during a person’s confession; sins against the Sixth Commandment, “You shall not commit adultery”, which relates to proper sexuality regarding one’s own body and the relationships with others; all this made worse by the power McCarrick held as priest, bishop, archbishop and cardinal. In the vast majority of cases, situations of sexual abuse are in the basis abuses of power.

For decades, McCarrick was one of the most powerful men in the Catholic Church in the United States and, once he had been made a cardinal 2001, in the world church. This long protected him from accusations and investigations. Now that a verdict has been reached after a due process, the question remains: who knew about the misdeeds of McCarrick, and who kept quiet when he should have spoken up? The list of those rumoured to have known at least something includes some high-level names, including that of McCarrick’s successor in Washington, Cardinal Wuerl, and that of the new Chamberlain of the Church, Cardinal Farrell…

Married priests? What Bishop Kockerols really said

Bishop Jean Kockerols’ Synod intervention (as the four-minute speech allowed to each delegate is called), which he gave yesterday, has been making some headlines for what he says in his text’s final paragraph. Below, I share my translation of the entire text, in which Msgr. Kockerols expounds on what he calls the “one Christian vocation of baptism”, which is manifested in several different vocations.

1. (Life choices) The fundamental vocation resounding in the consciousness of every person is the appeal to life. “Choose life, then, that you and your descendants may live” (Deuteronomy 30:19). This fundamental choice to renew every day of our existence, gives rise to confidence; which in turn leads to openness to other and an engagement to serve the world. The appeal to life is the way of humanisation.            You will have life “by loving the Lord, your God, obeying his voice, and holding fast to him” (Deut. 30:20). To the Christian this appeal to life is an invitation to be and become a disciple of Christ: Come and follow Me. The answer, given in full freedom, exists in conforming one’s life to that of the Christ: to develop trust in God, in prayer, love, joy, self-sacrifice… The appeal of the Lord presents a way of holiness.
2. (Choices in life) This vocation of baptism is the source and summit of every other vocation. First the vocation of daily life, to which the answer is a preparation for the great choices at the turning points of life. Here the Church must, with a necessary measure of pedagogy, accompany the young. She must help them make the exegesis of their lives, so that they may become disciples of the Christ, each in their own rhythm. If she doesn’t make more of an effort in this field, the Church will continue losing her credibility.
3. (The choice of a state of life) For this reason too, the Church must accompany the questions related to the state of life: Christian marriage and celibacy for the Kingdom. These two vocations deserve, in equal measure, to be appreciated by the Church.
4. Finally, the vocation of baptism opens the hearts of some – married or unmarried – to the vocation of the Church to serve her in the name of the Lord, to be a servant of the Christian community. The first to call in this case is the Church! One recalls that, when his name is called, the ordinand steps forward and says, “Here I am.” Then the Church addresses the bishop with the words, “The Holy Church presents you N. and ask you to ordain him to the priesthood.”
5. There is one Christian vocation, that of baptism, and there are several vocation given it shape. Allow me to conclude: I am convinced that some young people who, in their vocation of baptism, discovered the appeal to the bond of marriage, would like to answer “Here I am”, would the Church call them to office of priesthood.

Bishop Kockerols does little more than acknowledge the wish of some that married men be allowed to be ordained to the priesthood. He does not criticise the rule of celibacy for Catholic priests – in paragraph 3 he says that celibacy and marriage must be appreciated equally. But by merging the various Christian vocations into one main vocation of baptism, they, in a way, become interchangeable. After all, as long as we respond to our vocation of baptism, with the help of the Church, there can be a certain openness or flexibility in how it is applied in life.

Is Bishop Kockerols right? I won’t hazard to say. By acknowledging the desire of some married men to serve the Church as priests, he is doing more than simply stating a fact. By virtue of the place at and audience before which he said, it becomes more than that, and the suggestion was met with a “soft gasp” from some in the audience, it has been said. But, it would be an injustice to reduce Bishop Kockerols’ intervention to one line, as it contains a few important pointers to how the Church should relate to young people in discerning their vocations.

In deep shame, remembering what is good – Bishop de Korte urges “joyful faith” in “days of crisis”

Following his earlier comments on the latest revelations about past abuse in the Catholic Church, and in light of the impact this has had on Catholics, also in the Netherlands, Bishop Gerard de Korte has written a letter to the faithful of his diocese. But its message is just as pertinent for Catholics in other dioceses and even other countries.

Without wanting to diminish the suffering of the victims – the bishop describes how he has personally been in touch with a number of them – the letter reminds the reader of what is being done today to fight abuse, despite the failures of the past, and asks to remember of the good the Church still offers. It is good to remember, in my opinion, that there is no distinction between ‘the Church’ and the faithful in the pews. They – we – are the Church, and Bishop de Korte’s letter must be read in that light, so that it does not become a bishop’s call to not leave him and his priests, but an invitation to work together as God’s Church in the world.

“Brothers and sisters,

In the past weeks our Church has frequently been negatively in the news. There was the news about sexual abuse of minors in the United States. And on the highest level of our Church our good pope is accused of not having responded adequately to signs of abuse.

Altogether, the recent news reports are for many cause for pain and sadness. Several victims of sexual abuse who have I have spoken with in the past, have contacted me and told me that their pain is resurfacing because of the news. More than a few faithful in the parish are experiencing sadness with so many negative reports.

In recent history, religious, priests and bishops have been unfaithful to their vocation. They have committed crimes and seriously damaged the lives of people. Their behaviour did not bring people to God, but, in many cases, tested or even extinguished the faith in the hearts of people. This is a reason for deep shame.

In the Netherlands, the sexual abuse of minors was revealed in 2010. From that moment on, the Dutch bishops have been intensively involved in ding justice to the victims of the abuse. They have done their utmost, and will continue to do so, to purify and renew the Church.

All the recommendations of the Deetman commission, which investigated the sexual abuse of minors in our Church, have been followed. A great number of measures have been taken recognise victims and, at the same time, to prevent new victims being made. Of course, constant vigilance is needed, but I am strongly convinced that our Church in the Netherlands is a safer place than it was in the past, especially also for children and young people.

In these days of crisis our bond with the Church is being tested. May I ask you, especially now that it is difficult, to remain faithful? Now that we are going through an exceptionally difficult time for the Church, no one can be missed.

There are countless good things happening in the faith communities of our parishes. Things that can give us courage and hope. I think of celebrating God’s love together, as made visible in Jesus Christ. I’ll also mention all kinds of activities in the fields of communicating the faith and catechesis. And in the last place I gladly emphasise all sorts of charity and other forms of service, within and without the parishes. I think not only of the care for the elderly and the lonely, but also of efforts towards peace, justice and the maintenance of God’s creation.

The Church of our country and most especially of our own Diocese of ‘s-Hertogenbosch only has a future if many take the faith of their baptism seriously.

In these dark days, let us stay close to Christ and His Gospel, also by being close to all who are struggling. In these times we need Catholics who, despite everything, live their faith joyfully.

Thank you to all the faithful, priests, deacons, pastoral workers and all other baptised who form their faith in loyal perseverance.

Let us, inspired by the Holy Spirit, make our friendship with Christ visible in today’s world.

Msgr. Dr. Gerard de Korte”

Photo credit: ANP / Ramon Mangold

The Church grows, if slowly

Easter is the time for Baptism, and every year, the Church rejoices in welcoming new faithful to her flock. Catholic weekly Katholiek Nieuwsblad asked the seven Dutch dioceses how many Baptisms they added to the books at Easter this year. The number: at least 147.

The standout diocese is Rotterdam, with 80 new Catholics. They are followed by Haarlem-Amsterdam with 48, Groningen-Leeuwarden with 13 and Breda with 6. The Archdiocese of Utrecht and the Dioceses of ‘s-Hertogenbosch and Roermond provided no exact numbers.

Like myself 11 years ago, the majority of new Catholics also received the sacraments of Confirmation and first Holy Communion. The number mentioned above does not, however, consist solely of newly baptised. Some people had aready been baptised in other church communities and now entered the Catholic Church.

For Belgium the number stands at 239, Kerknet reports. The numbers only refer to (young) adults becoming Catholic.

The thin line of hope – After Syria, Bishop Bonny reflects on Easter

In February, Bishop Johan Bonny of Antwerp visited Syria. Visiting Damascus, Homs and Aleppo, he saw firsthand the destruction wrougth by years of war and also the incessant work of the churches to help the people caught in the middle. For Easter, he looks back on his journey:

I took the photo above in Syria, in the destroyed eastern part of Aleppo. What do you see? A background and a foreground. Two opposed images. In the background only destruction: no doors, no windows, no roofs, no transport, no life. The bombardments and fighting was exceptionally heavy in the final months of 2016. All means were employed, even chemical weapons. Until all the houses and streets were destroyed and all inhabitants had left. But, in the foreground, there is a red round water tank, which the government has recently placed there. A truck comes to fill it every day. Next to the water tank there are four children. They come to collect water in recycled plastic bottles. They will bring it to their mother, somewhere in the ruins. They are two opposite images. The dead stones and the living water. The ruins and the children. An between them: the thin line of hope.

What is Easter about? About death and life. And about the thin line of hope.

The background of Easter is dark and cold. Jesus was nailed to the cross and has died. Friends placed his dead body in a tomb. The disciples have lost all faith and hope. For can anything good come from a grave? What they have gone through with Jesus will fade to memory. Leaving seems their only option. How many people today do not have those feelings! They look out over ruins or a tomb. Little is left of their former joy or friendship. Life of fate has hit them hard. The injustice or irreversibility of what has happened to them weighs heavily. The stone has covered the entrance of the tomb.

But, the foreground of Easter is different. It happens in the early hours. At dawn, the women go to the tomb. They see that the stone is rolled away The tomb is empty.

Jesus is not dead, He lives! He is not gone, He has risen!

Jesus has begun a new story. We celebrate that divine event at Easter. As a sign of Jesus’ resurrection we light the paschal candle and bless the waters of baptism. New Christians are baptised with that water in the Easter vigil. The priest also sprinkles the faithful with that water, not a little, but generously. Water belongs to Easter: fresh water, as a first sign of new life and hope. Are there ruins to clear in your life?

Do you fear the future? At Easter, let yourself by sprinkled with newly blessed baptismal water!

The fresh splash does good. It startled. It breaks through resignation. It makes barren ground soft and fertile.

The photo from Aleppo is my photo for Easter. I had it enlarged and it now stands on my desk. It is not a nice photo. No plus Easter bunny or yellow chick. No pretty creation or decoration. It is reality. When I bless the baptismal water at Easter and sprinkle the faithful with it, I will think of the red round water tank in Aleppo and the children next to it.

Hope does not begin again in a grand scale. Hope beings again small.

Hope begins again where we can collect fresh water to live on. Does that clear the ruins? Does it ensure the future? Not immediately and not by itself. But life is given a new opportunity. We can begin a new story. The thin line of hope appears again.

In the Easter Gospel the women are the first to arrive at the empty tomb. There, they are immediately given a task from the angel: “Go and tell his disciples and Peter, ‘He is going before you to Galilee; there you will see him, as he told you” (Mark 16:7). What lies in the heart of Galilee? Not a water tank, but a big lake full of water and fish. There Jesus awaits His disciples, as the Risen Lord.

There they can begin anew, with Him, as “fishers of men”.

What is my wish for you for Easter? That you may find the ‘living water’ and that you may share it, even if with a recycled bottle, like the children in the photo.

Bishop Voderholzer’s remedy to dropping numbers

In a homily at the pilgrimage site of St. Anna Schäffer in Mindelstetten, Bishop Rudolf Voderholzer of Regensburg addressed the recently released statistics regarding church attendance and such in the Catholic Church in Germany. He compares them to the equally disastrous numbers in the Lutheran church and explains that the standard liberal remedies of constantly wanting to change church and faith, and getting rid of perceived oppressive dogmas, is not the solution to the crisis.

According to Bishop Voderholzer, the numbers point out something else: an evaporation of faith. He also puts this into perspective, saying that the Lord never promised his followers to be a majority anywhere. Rather, he foresaw difficulties and opposition. So, depressing numbers should, in themselves, really not be a cause for us to give up.

“Dear sisters and brothers in the Lord!

Last Friday, the 21st of July, the statistics for the Catholic Churc and the Lutheran Church in Germany for the year 2016 were published. You will probably have heard a few things about it via radio and television or in the newspaper.

The outcome was not very surprising. Like before, the number of people leaving the Church are disconcertingly high, even when they have dropped by some 11 percent in the Catholic Church as compared to 2015. The number of baptisms has increased slightly, the number of marriages decreased soewhat. In Hamburg and Berlin the number of Catholics has grown, due to the influx of Catholic foreigners; but in general the number of Catholics is growing smaller.

Dear sisters and brothers, I do not want to bore you with numbers and statictics today, on the Anna Schäffer Day of Remembrance. But the public reactions to these numbers are noteworthy and lead us to look further.

As a remedy to turn these trends around and to preserve our social relevance we are continuously advised to – literally – “open up and rid ourselves of rigid conservative dogmas.”

In this case, these are:

Abolishing the celibacy of priests;

Removing the different tasks and appointments of men and women in the Church and admitting women into apostolic ministry;

Consenting to the demand of full legal equality of same-sex partnerships with marriage;

Admitting everyone to Communion, and so on.

You know the list of demands as well as I do.

Dear sisters and brothers! The problematic nature of this advice becomes clear with a quick glance at the statistics of the Lutheran church. If the application of the aforementioned pieces of advice would really be a way of improving the situation of the Church, flourishing life must be visible in the Lutheran church.

But what do the numbers say? More people leave the Lutheran church – and have done so, with the exception of 2014, for years – than the Catholic Church, despite the fact that in the Lutheran church these demands have all basically been fulfilled and all these alleged impediments to being church are no longer present. But this is generally ignored in public, even though the numbers were presented on the same day. Isn’t the reason that this is being ignored perhaps that it would reveal the blatant weakness, yes, the inconsistency and absurdity of this “good” advice to the Catholic Church?! Can one, in all seriousness, present the path of the Lutheran church as a remedy, when it is so often led to an even greater distance to the faith and the church? I say this without malice! I know Lutheran fellow Christians who completely agree with my assessment and who warn us Catholics not to make the same mistakes.

We must look much further in the whole debate. The statictics reveal a secularisation which has been progressing for years, a loss of church affiliation and lastly a decline in the substance of faith, an evaporation of the awareness of God. That is why we do not really have a shortage of priests, but a much more fundamental shortage of faith. The priest shortage is a symptom, like a fever. But the fever is not itself the disease, but it indicates the presence of an inflammation. I am certain: the fever of the priest shortage indicates the disease of lack of faith. As an aside, the Lutheran church has also long known the phantom of lack of priests, as there are too few young people who study theology and are willing to also put themselves professionally at the service of the Gospel; all this without celibacy and with the possibility for women to also assume the office of the priesthood! This should give us a sense of the true reasons for the lack of church adherence.

Dear sisters and brothers, come together at the grave of Saint Anna Schäffer! We all have the image and the fate of the Church at heart. But not in the sense that we belong to her as to a club whose public image and strength are the ultimate goal; but for the sake of the message and the sake of the people, for whose sake God became man in Jesus Christ. In the Church He takes us into service for His Gospel. The Lord did not promise us that we would always be the majority; rather, He predicted headwind and resistance.

For that reason we should not concern ourselves too much with numbers and statistics. What should concern us is that the Gospel can lighten up our environment, through our lives in faith. Everywhere where we overshadow the Gospel because of inattentiveness, lovelessness and hard-heartedness, we are called to convert and once more give the Lord space.

Instead of constantly changing the structures, also and especially the sacramental structures of the Church, instead of diluting the message of the Gospel and instead of proclaiming a light version of Jesus, evangelisation is called for, a saturation of society with the Spirit of Jesus. And the first and all-important step on that way is a daily striving towards holiness, the daily listening to God’s word and the willingness to begin the reform of the Church with myself. That is reformation: the renewal of faith, the restoration of the image of Christ which was engraved in us in Baptism and Confirmation. Where this is granted to us in God’s mercy, where we succeed in this, we will make the people of our time once again curious about the faith which supports us. And then we can also explain the hope that lives within us.

Dear sisters and brothers in the Lord! In the endeavours of evangelisation in our time Saint Anna Schäffer is in every aspect an example and also an advocate.

She wanted to devote her life to the mission abroad. But the Lord had destined her for the mission in her own country. Before becoming a comforter and source of joy in faith for many, she had to allow herself to be evangelised again, and radically so. Accepting her suffering as a partaking in the cross of Christ was anything but easy. Bedridden and with her gaze upon the cross she faced this process of inner healing and transformation. She so became a bright sign of God’s work, a messenger of faith to countless people and ultimately a saint of the Catholic Church.

And so we pray today for her intercession, that the Lord will grant each and everyone of us the grace to begin the reform of the Church in ourselves; that we muster the courage to lt ourselves be evangelised anew every day and in this way be prepared to serve the mission of the Church – for the salvation of humanity and the glory of the triune God, whose is the glory, today, every day and forever. Amen.”

No April Fool – 13 months in, the vacancy ends

End of a long sede vacante

It took thirteen months, an almost unprecented long time, but the Diocese of Groningen-Leeuwarden will soon have a bishop again. The Apostolic Nuncio, Archbishop Aldo Cavalli, had already stated that the name would be known before Easter. With tomorrow being the fifth Sunday of Lent, he was cutting it a bit close. The long time between bishops gave rise to some speculation and rumours, which I wrote about here. These speculations will undoubtedly continue now that there is a new bishop. Many will choose to see the selection, which was ultimately made by Pope Francis, in political terms: the new bishop is either a man in the vein of the Holy Father, which means he is a pastoral figure with an eye for the people instead of the law; or he fits the mold of Cardinal Eijk, which means he is a dogmatic, a stickler for rules. Reality, as often, is more nuanced.

The new bishop

The new bishop comes from the south, and thus, in a way, makes the opposite move than his predecessor, who went from Groningen-Leeuwarden to ‘s-Hertogenbosch. From that later see comes its vicar general, Msgr. Ron van den Hout, to take over the reins of this country’s most northern diocese.

Bishop-elect Van den Hout is 52, not extraordinarily young or old when compared with his predecessors. He has been vicar general of the Diocese of ‘s-Hertogenbosch since 2012. He was ordained to the priesthood in 1993, studied in Rome and Nijmegen, and most recently taught Bible studies at three seminaries, in addition to serving as temporary pastor in the Bommelerwaard region, in the north of the diocese.

The Diocese

The new bisdom inherits a diocese wich, in some ways, is a work in progress. In the eight years (from 2008 to 2016) that Msgr. de Korte was ordinary, the diocese underwent a process of change which saw the number of parish decrease from 84 to 19. While the previous bishop made it policy to maintain the old parishes as communities in the new larger parishes, it is up to the new bishop to see the process to its conclusion and his choice to keep Bishop de Korte’s vision intact or adapt it as he sees fit. With one parish, which includes the cathedral in Groningen, exempt from the mergers, only two new parishes are awaiting establishment,  while a third is already merged, but will see one more old parish join at a later date. The entire process is expected to be concluded by 1 January 2018.

In the years that Bishop de Korte led the diocese, the number of religious establishments within its boundaries tripled. A relatively large increase, in absolute numbers it is perhaps somewhat less impressive: from one to three. In addition to the shrine of Our Lady of the Garden Enclosed in Warfhuizen, which is under the care of hermit Father Hugo, the Holy Ghost Fathers have established themselves in Heerenveen, while the Cistercians from Sion Abbey are working to build a monastery on the island of Schiermonnikoog. Bishop de Korte actively encouraged this trend, and his successor could do worse than do likewise.

The Diocese of Groningen-Leeuwarden is one of the two youngest in the Netherlands, having been established in 1955, it is the second largest in size, and the smallest by number of Catholics (a little over 100,000, of whom some 10% attend a Mass or celebration over the course of one weekend)*. It covers the three northern provinces of the Netherlands (Fryslân, Groningen and Drenthe) as well as the northern third of the province of Flevoland. Its population varies from traditionally left-wing in the former Communist stronghold of eastern Groningen, to traditionally Catholic along the German border from the southeastern tip of Groningen to the south of Drenthe. Major cities are few, but include the university city of Groningen, which is also home to the cathedral of St. Joseph and the diocesan offices (relocated there by then-Bishop Willem Eijk, bishop from 1999 to 2008). Catholic faithful are clustered in various places, but in general the parish, especially in the countryside, are expansive. Coupled with a relative low number of priests this means that clergy has to be able and willing to travel.

Bishop van den Hout Will be the fifth bishop of the Groningen-Leeuwarden. Two of his predecessors are still active: Cardinal Willem Eijk as archbishop of Utrecht, and Msgr. Gerard de Korte as bishop of ‘s-Hertogenbosch. Bishop Hans van den Hende of Rotterdam is a former priest and vicar general of the diocese, and his immediate predecessor, Msgr. Ad van Luyn, was born in Groningen.

In the past eleven months, since the installation of Bishop de Korte in ‘s-Hertogenbosch, the diocese has been run by diocesan administrator Fr. Peter Wellen, vicar general under the previous bishop, and general delegate Fr. Arjen Bultsma, formerly the episcopal vicar for Fryslân and the Noordoostpolder.

Reactions

Bishop-elect van den Hout was informed about his appointment last week, and accepted it on Wednesday. His initial reaction was hesitant, but he realised that it was “something that had come his way, and I was obliged to cooperate gladly”.

^The new bishop, at left, receives a welcome present from diocesan administrator Fr. Peter Wellen.

As for the future, the new bishop sees himself as a man of the parish. “The life of the Church must be realised in the parishes,” he said. “The faithful must take their baptism seriously, while the diocesan curia serves to support this.” As yet unfamiliar with his new diocese, the bishop-elect intends to start visiting the parishes soon after his consecration, which is scheduled for 3 June. Asked about his predecessors and how he compares to them, Msgr. van den Hout said that he simply wants to be himself, to be there for the people. He hasn’t taken up a position on how the diocese should be run, as this depends on the specific  local situation. He is curious and open about the Catholic life in the parishes of his new diocese, and will make any decisions based on what he finds.

More to come.

*Statistics date from 2008. The expectation is that the actual and current numbers are lower).

Photo credit: [1] Ramon Mangold, [2] Mark de Vries

“Share your faith!” – Bishop Wiertz’ letter for Lent

In what is most likely his last letter for Lent, Bishop Frans Wiertz of Roermond not only discusses a topic he has underlined before – that we are a part of the worldwide Church which is now on the receiving end of the mission – but also urges us to speak out about our deepest convictions as Catholics. Following the urging of Pope Francis, we must share the Good News, go out into the streets, share in order to multiply.

“Brothers and sisters,

The invention of social media gave a whole new meaning to the word ‘sharing’. Messages, photos and videos can be ‘shared’ with others via the Internet. An increasingly large number of people can take note of the message in this way. We could say that ‘sharing’ is the new ‘multiplying’. The more a message is shared, the more people can see and read it.

Sharing stories together in this way doesn’t happen on the Internet alone, of course. Every time we speak with people about what occupies our minds, we make others sharers of our experiences. We sometimes say, “What the heart thinks, the mouth speaks”.

On the occasion of the forty-day period of preparation for Easter, we can ask ourselves the question of how full of faith our heart is. How often do we speak about it with others? In other words: what do we do to share the Good News of Jesus Christ and so make sure that the Gospel is widely spread and multiplied?

That question doesn’t come out of nowhere. Christ Himself gave us the mission to spread His Good News across the entire world. We are by definition a missionary Church, a Church that goes out and shares the message which fills her heart.

And ‘the Church’, that is not only the priests or the members of the church board. It’s everyone who is baptised. It is our common mission to share our faith. We can only do so when we experience a personal connection to Jesus Christ; when we want to be His followers and honestly want to put that into practice. Each of us can so be missionary in very different ways.

For many people, the word mission evokes the image of missionaries who travelled to distant countries to proclaim the faith and do development work there. But the times have changed. Former mission territories have grown into mature young churches. We keep supporting them materially through campains like the Vastenactie. We do so in these weeks, and that is good. But in turn we in the west can learn much from their flourishing faith. We sometimes, then, speak about a reversed mission.

We are grateful to the world church which has been coming to our aid for some time. Foreign priests, seminarians and religious have come from their own familiar surroundings to our diocese. Like several missionary families, they have answered the call to serve the Lord and help us to share His Good News. They are an example to let a new missionary impetus grow in our parishes.

Happily, much is happening in practice. There are a fair number of volunteers who support and build up the parishes in numerous areas. Together with the priests, deacons and coworkers they take care of the future of the life of the Church in Limburg. By using their hands they show that they want to respond to the grace of their baptism and confirmation in an active way.

But a missionary Church makes a serious appeal to every Christian to share his or her faith. I know that we are often uncomfortable about that, and that many people sense a great reluctance about bearing witness of their faith all too openly.

It is as if a false sense of shame holds us back. There is no need for that. Isn’t it our deepest conviction? We shouldn’t walk away from that. For each of us as baptised Christians, it should be a matter of honour to address our common faith in God in our direct surroundings. Tell you children and grandchildren, your friends, neighbours and acquaintances that you believe.

As Church, we shouldn’t be closed in on ourselves. Pope Francis keep insisting on this. In one of his frequently quoted texts he claims to prefer “a Church which is bruised, hurting and dirty because it has been out on the streets, rather than a Church which is unhealthy from being confined and from clinging to its own security” (Evangelii Gaudium, n. 49).

Those are clear words. The Pope invites us to go out; to literally and figuratively go out in into the street and speak or show in concrete acts what it means for us to follow Christ.

Obviously, every witness of faith must be authentic and come from the heart. In normal language, with respect for the opinions of the other and certainly not pushy. A missionary Church invites, cordially and mild.

Christ did not give us His Good News to keep it for ourselves, but to pass it on and share it with others. That is our missionary duty: sharing in order to multiply. What our heart is full off, our mouth is allowed to speak. Let us use this Lent to become conscious of that and invite others to share in that joy.

Roermond,

+ Frans Wiertz,
Bishop of Roermond”

Pope in Sweden – the Dutch translations

In this post I have collected my translations of the various homilies and addresses given by Pope Francis during his short visit to Sweden. Perhaps needlessly said, apart from this paragraph, the post will consist of Dutch text.

Homilie tijdens de oecumenische gebedsdienst in Lund:

“”Blijf in mij zoals ik in u” (Joh. 15:4). Deze woorden, uitgesproken door Jezus bij het Laatste Avondmaal, laten ons een blik werpen in het hart van Christus, kort voor Zijn ultieme offer aan het kruis. We kunnen Zijn hart voelen kloppen met liefde voor ons en Zijn verlangen voor eenheid onder allen die in Hem geloven. Hij vertelt ons dat Hij de ware wijnstok is en wij de ranken die, net zoals Hij één is met de Vader, één met Hem moeten zijn, willen we vrucht dragen.

Hier in Lund, tijdens deze gebedsdienst, willen wij ons gezamenlijk verlangen laten zien om één te blijven met Christus, zodat we leven hebben. We vragen Hem: “Heer, help ons in uw genade om dichter met U verenigd te zijn en zo, samen, een effectievere getuigenis te geven van geloof, hoop en liefde.” Dit is ook een moment om God te danken voor het werk van onze vele broeders en zusters van verschillende kerkelijke gemeenschappen die weigerden genoeg te nemen met verdeeldheid, maar in plaats daarvan de hoop op verzoening van allen die in de ene Heer geloven levend hielden.

Als katholieken en Lutheranen zijn we een gezamenlijke weg van verzoening gegaan. Nu, in de context van de herdenking van de Reformatie van 1517, hebben we een nieuwe kans om een gezamenlijke weg te kiezen, één die in de afgelopen vijftig jaar vorm heeft gekregen in de oecumenische dialoog tussen de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Ook wij kunnen geen genoegen nemen met de verdeeldheid en afstand die onze scheiding tussen ons geschapen heeft. Wij hebben de kans een kritiek moment van onze geschiedenis te repareren door voorbij de controverses en meningsverschillen, die ons er vaak van hebben weerhouden elkaar te begrijpen, te gaan.

Jezus zegt ons dat de Vader de “wijngaardenier” is (vg. vers 1) die de wijnstok verzorgt en snoeit om te zorgen dat die meer vrucht draagt (vg. vers 2). De Vader heeft steeds zorg voor onze relatie met Jezus, om te zien of we werkelijk één met Hem zijn (vg. vers 4). Hij waakt over ons, en Zijn blik van liefde zet ons aan ons het verleden te zuiveren en in het heden te werken om een toekomst van eenheid tot stand te brengen, die Hij zozeer verlangt.

Ook wij moeten met liefde en eerlijkheid naar ons verleden kijken, fouten herkennen en vergeving zoeken, want God alleen is onze rechter. Met dezelfde eerlijkheid en liefde moeten we inzien dat onze verdeeldheid ons scheidt van de oorspronkelijke intuïtie van het volk van God, dat van nature verlangt één te zijn, en dat die verdeeldheid historisch bestendigd werd door de machthebbers van deze wereld, en niet zozeer het gelovige volk, dat altijd en overal met zekerheid en liefde door zijn Goede Herder geleid moet worden. Zeker, er was aan beide zijden een oprechte wil om het ware geloof te belijden en te behouden, maar tegelijkertijd weten we dat we in onszelf zijn opgesloten door angst voor of vooroordeel over het geloof dat anderen met een ander accent en taal belijden. Zoals Paus Johannes Paulus II zei: “We moeten niet toestaan dat wij worden geleid door de intentie onszelf te willen benoemen als rechters van de geschiedenis, maar alleen door de motivatie om beter te willen begrijpen wat er is gebeurd en om boodschappers van de waarheid te worden” (Brief aan Kardinaal Johannes Willebrands, President van het Secretariaat voor de Christelijke Eenheid, 31 oktober 1983). God is de wijngaardenier, die de wijnrank met immense liefde verzorgd en beschermd; laten wij geraakt zijn door Zijn waakzame blik. Het enige dat Hij verlangt is dat wij als levende ranken in Zijn Zoon Jezus blijven. Met deze nieuwe blik op het verleden beweren we niet een onpraktische correctie op wat er gebeurd is te willen realiseren, maar “het verhaal anders te vertellen” (Luthers-Rooms Katholieke Commissie over de Eenheid, Van Conflict naar Eenheid, 17 juni 2013, 16).

Jezus herinnerert ons eraan: “Los van Mij kunnen jullie niets” (vers 5). Hij is degene die ons onderhoudt en ons aanmoedigt manieren te vinden om onze eenheid steeds zichtbaarder te maken. Zeker, ons verdeeldheid is een enorme bron van lijden en onbegrip geweest, maar het heeft ons er ook toe geleid eerlijk te erkennen dat we zonder Hem niets kunnen; zo heeft het ons in staat gesteld bepaalde aspecten van ons geloof beter te begrijpen. Dankbaar erkennen we dat de Reformatie geholpen heeft de Heilige schrift een meer centrale plaats te geven in het leven van de Kerk. Door het gezamenlijk luisteren naar het woord van God in de Schrift zijn er belangrijke stappen voorwaarts gezet in de dialoog tussen de Katholieke Kerk en de Lutherse Wereldfederatie, wiens vijftigste verjaardag we nu vieren. Laten we de Heer vragen dat Zijn woord ons bijeen mag houden, want het is een bron van voeding en leven; zonder de inspiratie van het woord kunnen we niets.

De geestelijk ervaring van Maarten Luther daagt ons uit ons te herinneren dat wij zonder God niets kunnen. “Hoe kan ik een genadige God verkrijgen?” Deze vraag achtervolgde Luther. De vraag van een rechtvaardige relatie met God is in feite de bepalende vraag voor ons leven. Zoals we weten ontmoette Luther die genadige God in het goede nieuws van Jezus, mensgeworden, gestorven en verrezen. Met het concept van sola gratia herinnert hij ons eraan dat God altijd het initiatief neemt, nog voor enige menselijke reactie, zelfs als Hij dat antwoord wil opwekken. De rechtvaardigingsleer drukt zo de essentie van het menselijke bestaan tegenover God uit.

Jezus spreekt voor ons als onze bemiddelaar voor de Vader; Hij vraagt Hem dat Zijn leerlingen één mogen zijn, “zodat de wereld kan geloven” (Joh. 17:21). Dat geeft ons troost en inspireert ons om één te zijn met Jezus, en daarom te bidden: “Geef ons de gave van eenheid zodat de wereld kan geloven in de kracht van uw barmhartigheid”. Dit is de getuigenis die de wereld van ons verwacht. Wij christenen zullen geloofwaardige getuigen van de barmhartigheid zijn in zoverre dat vergeving, vernieuwing en verzoening dagelijks onder ons worden ervaren. Samen kunnen wij Gods barmhartigheid verkondigen en zichtbaar maken, concreet en met vreugde, door de waardigheid van ieder persoon hoog te houden en te bevorderen. Zonder deze dienst aan en in de wereld is het christelijk geloof onvolledig.

Als Lutheranen en katholieken bidden wij samen in deze kathedraal, in het bewustzijn dat we zonder God niets kunnen. Wij vragen Zijn hulp om levende ledematen te zijn, blijvend in Hem, steeds met behoefte aan Zijn genade, zodat we samen Zijn woord aan de wereld kunnen geven, die zijn tedere liefde en barmhartigheid zo nodig heeft.”

Gezamenlijke verklaring ter gelegenheid van de gezamenlijke Katholiek-Lutheraanse herdenking van de Reformatie:

“”Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik, want zoals een rank geen vrucht kan dragen uit eigen kracht, maar alleen als ze verbonden blijft met de wijnstok, zo kunnen ook jullie geen vrucht dragen als je niet met Mij verbonden blijft” (Johannes 15:4).

Met dankbare harten

Met deze Gezamenlijke Verklaring drukken wij vreugdevolle dankbaarheid aan God uit voor dit moment van gezamenlijk gebed in de kathedraal van Lund, aan het begin van het jaar waarin we het vijfhonderdste jubileum van de Reformatie herdenken. Vijftig jaar aanhoudende en vruchtbare oecumenische dialoog tussen katholieken en Lutheranen heeft ons geholpen vele verschillen te overbruggen, en heeft ons wederzijds begrip en vertrouwen versterkt. Tegelijkertijd zijn we dichter tot elkaar gekomen door de gezamenlijke dienst aan onze naasten – vaak in situaties van lijden en vervolging. Door dialoog en gedeelde getuigenis zijn we niet langer vreemden. We hebben veeleer geleerd dat wat ons verenigdt groter is dan wat ons scheidt.

Van conflict naar gemeenschap

Hoewel we ten diepste dankbaar zijn voor de geestelijke en theologische gaven van de Reformatie, belijden en betreuren we voor Christus ook dat Lutheranen en katholieken de zichtbare eenheid van de Kerk hebben beschadigd. Theologische verschillen gingen samen met vooroordelen en conflicten, en religie werd een instrument voor politieke doeleinden. Ons gezamenlijk geloof in Jezus Christus en ons doopsel vereist van ons een dagelijkse bekering, waarmee we de historische meningsverschillen en conflicten die het dienstwerk van de verzoening verhinderden van ons afwerpen. Hoewel het verleden niet verandert kan worden, kan wat er herinnert wordt en hoe het wordt herinnert wel veranderen. Wij bidden voor de genezing van onze wonden en van de herinneringen die ons beeld van de ander blokkeren. We verwerpen nadrukkelijk alle haat en geweld, in het verleden en heden, vooral wanneer uitgevoerd in de naam van religie. Vandaag horen we het gebod van God om alle strijd aan de kant te zetten. We erkennen dat we, bevrijd door genade, voorwaarts gaan naar de eenheid waartoe God ons steeds roept.

Onze toewijding aan gezamenlijke getuigenis

Nu we die periode in de geschiedenis als een last achter ons laten, beloven wij plechtig samen te getuigen van Gods barmhartige genade, zichtbaar in de gekruisigde en verrezen Christus. In het bewustzijn dat de manier waarop wij ons tot elkaar verhouden onze getuigenis van het Evangelie vorm geeft, wijden wij ons toe aan de verdere groei van gemeenschap, geworteld in het doopsel, terwijl we proberen de overblijvende obstakels die volledige eenheid nog verhinderen te verwijderen. Christus verlangt dat we één zijn, zodat de wereld kan geloven (vg. Joh. 17:21).

Vele leden van onze gemeenschappen verlangen ernaar de Eucharistie aan één tafel te ontvangen als een concrete uitdrukking van volledige eenheid. Wij ervaren de pijn van degenen die hun hele leven delen, behalve de verlossende aanwezigheid van God aan de Eucharistische tafel. Wij erkennen onze gezamenlijke pastorale verantwoordelijkheid om een antwoord te geven op de geestelijke dorst en honger van onze mensen om één te zijn in Christus. Wij verlangen ernaar dat deze wond in het Lichaam van Christus zal genezen. Dit is het doel van onze oecumenische inspanningen, die we willen bevorderen, ook door onze toewijding aan de theologische dialoog te hernieuwen

We bidden tot God dat katholieken en Lutheranen samen zullen kunnen getuigen van het Evangelie van Jezus Christus, en de mensheid uitnodigen het goede nieuws van Gods verlossende handelen te horen en ontvangen. We bidden tot God om inspiratie, aanmoediging en kracht zodat we naast elkaar kunnen staan in het dienstwerk, de menselijke waardigheid en rechten hooghouden, met name van de armen, werken voor gerechtigheid en alle vormen van geweld afwijzen. God roept ons op allen die verlangen naar waardigheid, gerechtigheid, vrede en verzoening nabij te zijn. Vandaag in het bijzonder verheffen we onze stemmen voor een einde aan het geweld en extremisme dat zo vele landen en gemeenschappen, en talloze zusters en broeders in Christus, treft. We sporen Lutheranen en katholieken aan om samen te werken in het ontvangen van de vreemde, degenen die gedwongen zijn te vluchten vanwege oorlog of vervolging te hulp te komen, en de rechten van vluchtelingen en asielzoekers te verdedigen.

Meer dan ooit beseffen we dat ons gezamenlijk dienstwerk in deze wereld moet reiken tot aan Gods scheppen, die lijdt onder uitbuitingen en de gevolgen van onverzadelijke hebzucht. We erkennen het recht van toekomstige generaties om te genieten van Gods wereld in al haar potentieel en schoonheid. We bidden voor een omslag in harten en hoofden die leidt tot een liefdevolle en verantwoordelijke zorg voor de schepping.

Eén in Christus

Op deze gunstige gelegenheid drukken wij onze dankbaarheid uit aan onze broeders en zusters die de verschillende christelijke wereldgemeenschappen en broederschappen vertegenwoordigen die hier aanwezig zijn en zich aansluiten bij ons gebed. Nu we ons opnieuw toewijden aan de beweging van conflict naar gemeenschap, doen we dat als ledematen van het ene Lichaam van Christus, waarin we door het doopsel zijn opgenomen. We nodigen onze oecumenische partners uit ons aan onze verplichtingen te herinneren en ons te bemoedigen. We vragen hen voor ons te blijven bidden, met ons op weg te gaan en ons te ondersteunen in het uitvoeren van de gebedsvolle verplichtingen die wij vandaag uitspreken.

Oproep aan katholieken en Lutheranen in de wereld

Wij roepen alle Lutherse en katholieke parochies en gemeenschappen op om stoutmoedig en creatief, vol vreugde en hoop te zijn in hun toewijding om de grote reis voor ons voort te zetten. In plaats van conflicten uit het verleden, zal Gods geschenk van eenheid onder ons de samenwerking leiden en onze solidariteit verdiepen. Door dichter in het geloof tot Christus te komen, door samen te bidden, door naar elkaar te luisteren, door de liefde van Christus voor te leven in onze relaties, zullen wij, katholieken en Lutheranen, onszelf openstellen voor de kracht van de Drieëne God. Geworteld in Christus en van Hem getuigend vernieuwen wij onze vastberadenheid om trouwe voorboden te zijn van Gods grenzeloze liefde voor de hele mensheid.”

Toespraak tijdens het Oecumenisch evenement in Malmö Arena:

“Ik dank God voor deze gezamenlijke herdenking van het vijfhonderste jubileum van de Reformatie. We gedenken dit jubileum met een hernieuwde geest en erkennen dat de christelijke eenheid een prioriteit is, omdat we weten dat er meer is dat ons verenigt dan ons scheidt. De weg die we gegaan zijn om die eenheid te bereiken is zelf een groot geschenk dat God ons geeft. Met deze hulp zijn we vandaag hier bijeen gekomen, Lutheranen en katholieken, is een geest van broederschap, om onze blik te richten op de ene Heer, Jezus Christus.

Onze dialoog heeft ons geholpen te groeien in wederzijds begrip; het heeft wederzijds vertrouwen bevordert en ons verlangen om verder te gaan naar volledige eenheid bevestigd. Eén van de vruchten van deze dialoog is de samenwerking tussen verschillende organisaties van de Lutherse Wereldfederatie en de Katholieke Kerk. Dankzij deze nieuwe sfeer van begrip zullen Caritas Internationalis en de World Service van de Lutherse Wereldfederatie vandaag een gezamenlijk overeengekomen verklaring ondertekenen die gericht is op het ontwikkelen en versterken van een geest van samenwerking ter bevordering van de menselijke waardigheid en sociale gerechtigheid. Ik groet van harte de leden van beide organisaties; in een wereld die door oorlogen en conflicten uit elkaar getrokken wordt, zijn en blijven zij een lichtend voorbeeld van toewijding tot en dienst aan de naaste. Ik moedig u aan voort te gaan op de weg van samenwerking.

Ik heb aandachtig geluisterd naar de mensen die getuigenis hebben gegeven, hoe zij te midden van zoveel uitdagingen dagelijks hun leven toewijden aan het opbouwen van een wereld die steeds meer wil reageren op het plan van God, onze Vader. Pranita sprak over de schepping. De schepping zelf is duidelijk een teken van Gods grenzeloze liefde voor ons. Als gevolg kunnen de geschenken van de natuur ons tot het overwegen van God aanzetten. Ik deel je zorg over het misbruik dat onze planeet, ons gezamenlijk thuis, schaadt en ernstige gevolgen heeft voor het klimaat. Zoals we in ons, in mijn land zeggen: “Uiteindelijk zijn het de armen die de kosten betalen voor ons feesten”. Zoals jij terecht opmerkte hebben zij de grootste impact op degenen die het meest kwetsbaar en behoeftig zijn; zij worden gedwongen te emigreren om aan de gevolgen van klimaatverandering te ontsnappen. Wij allemaal, en wij christenen in het bijzonder, zijn verantwoordelijk voor de bescherming van de schepping. Onze manier van leven en ons handelen moet altijd overeenstemmen met ons geloof. Wij zijn geroepen harmonie op te wekken in onszelf en met anderen, maar ook met God en Zijn handwerk. Pranita, ik moedig je aan vol te houden in je toewijding in naam van ons gezamenlijk thuis. Dank je!

Mgr. Hector Fabio vertelde ons over het gezamenlijk werk van katholieken en Lutheranen in Colombia. Het is goed om te weten dat christenen samenwerken om gemeenschappelijke en maatschappelijke processen van algemeen belang op te starten. Ik vraag jullie in het bijzonder te bidden voor dat grootse land, zodat, door middel van de samenwerking van iedereen, de vrede, waar zo naar verlangd wordt en die zo nodig is voor een menswaardig samenleven, eindelijk kan worden behaald. En omdat het menselijk hart, als het naar Jezus kijkt, geen grenzen kent, moge het dan een gebed zijn dat verder reikt, en al die landen omvat waar ernstige conflicten voortduren.

Marguerite maakt ons bewust van de hulp aan kinderen die het slachtoffers zijn van wreedheid en het werk voor de vrede. Dit is zowel bewonderenswaardig en een oproep om de talloze situaties van kwetsbaarheid van zo vele personen die zich niet kunnen laten horen serieus te nemen. Wat jij als missie beschouwd is een zaadje, een zaadje dat overvloedig vrucht draagt, en vandaag, dankzij dat zaadje, kunnen duizenden kinderen studeren, groeien en in goede gezondheid leven. Je hebt geïnvesteerd in de toekomst! Dank je! En ik ben dankbaar dat je zelfs nu, in ballingschap, een boodschap van vrede blijft verspreiden. Je zei dat iedereen die jou kent denkt dat wat je doet gek is. Natuurlijk, het is de gekte van de liefde voor God en onze naaste. We hebben meer van die gekte nodig, verlicht door het geloof en vertrouwen op de voorzienigheid van God. Blijf werken, en moge die stem van hoop die je aan het begin van je avontuur hebt gehoord, en je investering in de toekomst, je eigen hart en de harten van vele jonge mensen blijven raken.

Rose, de jongste, gaf een werkelijk ontroerende getuigenis. Ze heeft gebruik kunnen maken van het sporttalent dat God haar gaf. In plaats van haar energie te verspillen in negatieve situaties heeft ze voldoening gevonden in een vruchtbaar leven. Luisterend naar jouw verhaal, dacht ik aan de levens van zoveel jonge mensen die verhalen als het jouwe zouden moeten horen. Ik wil dat iedereen weet dat ze kunnen ontdekken hoe prachtig het is om kinderen van God te zijn en wat een privilege het is om door Hem geliefd en gekoesterd te zijn. Rose, ik dank je vanuit mijn hart voor jouw werk en toewijding om andere vrouwen aan te moedigen om weer naar school te gaan, en voor het feit dat je dagelijks bidt voor vrede in de jonge staat Zuid-Sudan, die dat zo erg nodig heeft.

En na het horen van deze krachtige getuigenissen, die ons deden nadenken over onze eigen levens en hoe we reageren op de noodsituaties overal om ons heen, wil ik al die regeringen danken, die vluchtelingen helpen, alle regeringen die ontheemde mensen asielzoekers helpen. Alles dat gedaan wordt om deze mensen in nood te helpen is een groots gebaar van solidariteit en een erkenning van hun waardigheid. Voor ons christenen is het prioriteit om erop uit te gaan en de verstotenen – want zij zijn werkelijk verstoten uit hun thuislanden – en de gemarginaliseerden van onze wereld te ontmoeten, en de tedere en barmhartige liefde van God, die niemand afwijst en iedereen accepteert, voelbaar te maken. Wij christenen zijn vandaag geroepen om actieve deelnemers te zijn in de revolutie van tederheid.

Straks horen we de getuigenis van Bisschop Antoine, die in Aleppo woont, een stad die op de knieën gedwongen is door de oorlog, een plaats waar zelfs de meest fundamentele rechten met minachting worden behandelt en vertrapt. In het nieuws horen we elke dag over het afschuwelijke lijden vanwege de strijd in Syrië, door dat conflict in ons geliefde Syrië, die nu al meer dan vijf jaar duurt. Te midden van zoveel verwoesting is het werkelijk heldhaftig dat mannen en vrouwen daar gebleven zijn om materiële en geestelijke hulp te bieden aan de noodlijdenden. Het is ook bewonderenswaardig dat jij, beste broeder Antoine, blijft werken tussen zulk gevaar om ons te kunnen vertellen over de tragische omstandigheden van het Syrische volk. We houden ieder van hen in onze harten en gebeden. Laten we de genade van oprechte bekering afsmeken over de verantwoordelijken voor het lot van de wereld, voor die regio en voor allen die daar ingrijpen.

Beste broeders en zusters, laat ons niet ontmoedigd raken tegenover vijandigheid. Moge de verhalen, de getuigenissen die we hebben gehoord, ons motiveren en ons een nieuwe impuls geven om steeds nauwer samen te werken. Als we weer thuiskomen, mogen we dan een toewijding meebrengen om dagelijkse gebaren van vrede en verzoening te maken, om moedige en trouwe getuigen van christelijke hoop te zijn. En zoals we weten, de hoop stelt ons niet teleur! Dank u!”

Homilie in de Mis voor Allerheiligen:

“Vandaag vieren we met de hele Kerk het hoogfeest van Allerheiligen. Hiermee herdenken we niet alleen hen die in de loop der eeuwen heiligverklaard zijn, maar ook onze vele broeders en zusters die, op een stille en onopvallende wijze, hun christelijk leven hebben geleefd in de volheid van geloof en liefde. Onder hen zijn zeker vele van onze verwanten, vrienden en bekenden.

Dit is voor ons dan een viering van heiligheid. Een heiligheid die niet zozeer te zien is in grote daden of buitengewone gebeurtenissen, maar veeleer in dagelijkse trouw aan de eisen van ons doopsel. Een heiligheid die bestaat in de liefde voor God en de liefde voor onze broeders en zusters. Een liefde die trouw blijft tot het punt van zelfopoffering en volledige toewijding aan anderen. We denken aan de levens van al die moeders en vaders die zich opofferen voor hun gezinnen en bereid zijn – ook al is dat niet altijd makkelijk – van zoveel dingen af te zien, zoveel persoonlijke plannen en projecten.

Maar als er één ding typisch is voor de heiligen, is het dat zij daadwerkelijk gelukkig zijn. Zij hebben het geheim van authentiek geluk ontdekt, dat diep in de ziel ligt en zijn bron heeft in de liefde van God. Daarom noemen we de heiligen zalig. De Zaligsprekingen zijn hun weg, hun doel richting het thuisland. De Zaligsprekingen zijn de weg van het leven die de Heer ons leert, zodat wij in Zijn voetstappen kunnen volgen. In het Evangelie van de Mis van vandaag hoorden we hoe Jezus de Zaligsprekingen verkondigde aan een grote menigte op de heuvel bij het Meer van Galilea.

De Zaligsprekingen zijn het beeld van Christus en als gevolg van elke christen. Ik zou er hier slechts één willen noemen: “Zalig die zachtmoedig zijn”. Van zichzelf zegt Jezus: “Kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart” (Matt. 11:29). Dit is zijn geestelijk portret en het onthult de overvloed van Zijn liefde. Zachtmoedigheid is een manier van leven en handelen die ons dichter bij Jezus en elkaar brengt. Het stelt ons in staat alles dat ons verdeelt en vervreemd aan de kant te zetten, en steeds nieuwe manieren te vinden om verder te gaan op de weg van eenheid. Zo was het met de zonen en dochters van dit land, waaronder de heilige Maria Elisabeth Hesselblad, kortgeleden heiligverklaard, en de heilige Birgitta van Vadstena, mede-patrones van Europa. Zij hebben gebeden en gewerkt om banden van eenheid en broederschap tussen christenen te smeden. Een zeer sprekend teken hiervan is dat we hier in uw land, getekend als het is door het naast elkaar leven van vrij verschillende volkeren, samen het vijfde eeuwfeest van de Reformatie herdenken. De heiligen brengen verandering tot stand door zachtmoedigheid van het hart. Met die zachtmoedigheid komen wij tot het begrip van de grootsheid van God en aanbidden we Hem met oprechte harten. Zachtmoedigheid is de houding van hen die niets hebben te verliezen, omdat hun enige rijkdom God is.

Op een bepaalde manier zijn de Zaligsprekingen de identiteitskaart van de christen. Zij identificeren ons als volgelingen van Jezus. Wij zijn geroepen zalig te zijn, volgers van Jezus te zijn, de problemen en angsten van onze tijd het hoofd te bieden met de geest en liefde van Jezus. Zo moeten wij in staat zijn nieuwe situaties te herkennen en beantwoorden met verse geestelijke energie. Zalig zijn zij die trouw blijven terwijl zij het kwaad verdragen dat anderen hen toebrengen, en hen vergeven vanuit hun hart. Zalig zijn zij die in de ogen kijken van de verlatenen en gemarginaliseerden, en hen hun nabijheid laten zien. Zalig zijn zij die God in ieder persoon zien, en hun best doen om anderen Hem ook te laten ontdekken. Zalig zijn zij die ons gezamenlijk thuis beschermen en verzorgen. Zalig zijn zij die afzien van hun eigen gemak om anderen te helpen. Zalig zijn die bidden en werken voor de volledige eenheid tussen christenen. Dit zijn allemaal boodschappers van Gods barmhartigheid en tederheid, en zij zullen zeker van Hem hun verdiende loon ontvangen.

Beste broeders en zusters, de oproep tot heiligheid is aan iedereen gericht en moet van de Heer ontvangen worden in een geest van geloof. De heiligen moedigen met hun levens en voorspraak bij God aan, en wijzelf hebben elkaar nodig als we heiligen willen zijn. Elkaar helpen heiligen te worden! Laat ons samen de genade afsmeken om deze oproep met vreugde te ontvangen en mee te werken en de vervulling ervan. Aan onze hemelse Moeder, Koningin van Alle Heiligen, vertrouwen we onze intenties toe en de dialoog gericht op de volledige eenheid van alle christenen, zodat wij gezegend mogen zijn in ons streven en heiligheid in eenheid mogen behalen.”

Photo credit: CNS/Paul Haring

After death, no changes from Rome – some thoughts about the CDF Instruction

Ad resurgendum cum Christo is nothing new. Today’s Instruction from the Congregation for the Doctrine of the Faith presents no new teachings or policies regarding the burial of the dead. Rather, it aims to underline why the Church prefers burial over cremation in a time when cremation is on the rise. In short, burial confirms faith in the resurrection of the body, shows the dignity of the human body as an integral part of the human person, and it corresponds to the respect owed to the body as an temple of the Holy Spirit. Also significant in this Holy Year of Mercy: burying the dead is one of the corporal works of mercy.

Has the Church been opposed to cremation, and does it continue to be, then? Not at all. Objectively, cremation does not “negate the Christian doctrine of the soul’s immortality nor that of the resurrection of the body” (n. 4). Like with burial, the Church asks that the ashes be placed in a sacred place, such as a cemetery or other area set aside by compentent Church authorities. Like the buried body, the ashes of the deceased should be similarly included in the prayers of the living and are deserving of continuous respect. Their location helps to assure that.

The most interesting part of the Instruction, in my opinion, is that these considerations and requirements aim to prevent any form of superstition (paragraph 7 mentions pantheism, naturalism and nihilism as reasons to not allow the scattering of ashes “in the air, on land, at sea or in some other way”).

We are created in the image of God, in body and spirit. Through Baptism our bodies have become home to the Holy Spirit. Human beings have an innate dignity which flows directly from our created nature. This dignity does not stop at death. Our bodies continue to be deserving of respect. In life we have shown our faith through our actions and words. In death we remain able to show our faith in the bodily ressurection in which Christ went before us. Physical life may end at death, but the two are not separate. In our modern western society we have grown used to keeping death out of sight (which probably accounts for how easily we allow such horrors like abortion and euthanasia), but life and death are integral to our existence and our faith, as Ad resurgendum cum Christo underlines in its second paragraph:

“Because of Christ, Christian death has a positive meaning. The Christian vision of death receives privileged expression in the liturgy of the Church: “Indeed for your faithful, Lord, life is changed not ended, and, when this earthly dwelling turns to dust, an eternal dwelling is made ready for them in heaven” [Roman Missal, Preface I for the Dead]. By death the soul is separated from the body, but in the resurrection God will give incorruptible life to our body, transformed by reunion with our soul. In our own day also, the Church is called to proclaim her faith in the resurrection: “The confidence of Christians is the resurrection of the dead; believing this we live” [Tertullian, De Resurrectione carnis, 1,1].”

Photo credit: Inge Verdurmen